วิลแฮม nc ++

อุทาหรณ์ไม่ควรทำ

วิลแฮมขับรถออกมาจากที่ว่าการอำเภอพร้อมขับตรงไปที่ม่านรูดทันที เบลินดาถึงกับอ้าปากค้างหัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมคราม ข้อมือเล็กที่ถูกมัดมันเริ่มสั่น

" นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ นี้นายหิวแล้วทำไมไม่ไปหากินที่อื่น " เบลินดาถามออกมาเสียงดัง เธอพยายามข่มอารมณ์กลัวเอาไว้ด้านใน เพราะยิ่งวิลแฮมรู้ว่าเธอกลัวเขายิ่งจะได้ใจ วิลแฮมปลายตามองเบลินดาพลางยักไหล่ให้

" จดทะเบียนสมรสกันแล้ว ขั้นตอนต่อไปก็เข้าหอไง นี่ไม่รู้เหรอไง" วิลแฮมพูดออกมาน้ำเสียงสบายๆอย่างเป็นต่อ เบลินดาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พร้อมปล่อยออกมาเพื่อข่มอารมณ์เดือดเอาไว้ วิลแฮมหันไปเปิดประตูรถลงไป เบลินดามองตามหลังของเขาหัวใจแทบหยุดเต้น ' ไอ้วิลไอ้หื่น' เบลินดาว่ากรนในใจ วิลแฮมเดินอ้อมมาเปิดประตูรถด้านของเธอ พร้อมช่วยเธอปลดเข็มขัดนิรภัยและอุ้มเธอลงมาจากรถ

" ช่วยด้วยค่ะ! ไอ้นี้จะข่มขื่นฉันค่ะ ช่วยด้วยค่ะ! " เบลินดากลั้นใจตะโกนออกมาเสียงดังหลังจากวิลแฮมแบกเธอพาดไหล่กว้างหัวห้อยลงมาผมเผ้ารุงรัง มือเล็กพยายามทุบแผ่นหลังแกร่งแรงๆ

" ช่วยด้วยค่ะ! ฉันโดนจับตัวมาขื่นใจค่ะ ช่วยด้วยค่ะ" เบลินดาตะโกนร้องเสียงดัง จนพนักงานและคนที่เข้ามาใช้บริการรีบเปิดม่านวิ่งเข้ามาดู วิลแฮมที่กำลังแบกเบลินดาอยู่ถึงกับเดือดดาลข้างใน เขาเริ่มหมดความอดทนกับเบลินดาแล้วตอนนี้

" แจ้งความตำรวจให้ด้วยค่ะ ไอ้โรคจิตนี้มันกำลังจะข่มขืนฉันค่ะ ช่วยด้วยค่ะ!" เบลินดาตะโกนออกมาเสียงดัง พนักงานรีบกดโทรศัพท์โทรออกไปแจ้งตำรวจทันที วิลแฮมถึงลมออกหู

" เรื่องของผัวเมีย คนอื่นห้ามเสือก" วิลแฮมตะโกนออกมาเสียงดัง มือหนากอดขาเรียวแน่นๆ พนักงานและคนที่มามุ่งดูต่างซุบซิบกัน

" ไม่จริงค่ะ มันฉุดฉันมาค่ะ ช่วยด้วยค่ะ" เบลินดายังไม่ยอมแพ้ เธอพยายามดิ้นตะโกนให้คนที่มุ่งดูช่วย วิลแฮมมองหน้าทุกคนด้วยความหงุดหงิด ' พวกเวรเอ๊ย'

" ข่าวข่มขืนเยอะแยะเพราะแบบนี้นี้ไง ผัวเมีย สุดท้ายไม่ใช่" ผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนมองตั้งนานพูดออกมา เบลินดาเริ่มใจชื่นขึ้นมา เพราะมีคนพูดแบบนี้แสดงว่าเขาจะต้องช่วยเธอได้แน่ๆเลย เธอต้องรอดจากเงื้อมมือไอ้วิลแน่ๆ วิลแฮมหันไปจ้องมองหน้าผู้ชายที่พูดด้วยความโมโห

" นายคนนี้ไม่ใช่ผัวฉันค่ะ มันฉุดฉันมา ฮื่อๆๆๆๆ" เบลินดาได้ทีเล่นละครใหญ่ เพราะว่าคนที่มุ่งดูไม่ทางปล่อยผ่านแน่นอน เพราะข่าวข่มขืนมีอยู่ทุกวัน วิลแฮมยิ่งโมโหหนัก

" ปล่อยเธอซะ ตอนนี้เราแจ้งตำรวจแล้ว ตำรวจกำลังมา" พนักงานพูดออกมาอีกคน วิลแฮมถึงกับเลือดขึ้นหน้าเขาเดินกลับมาที่รถ มือหนาเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับ พร้อมวางเบลินดาลงไว้

" พวกชอบเสือกมันต้องเจอหนักๆ" วิลแฮมเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาให้เบลินดาได้ยิน ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลที่ได้จากแม่มาด้วยแววตาที่ดุดัน เบลินดาแทบหยุดหายใจเพราะเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าทำแบบนี้แล้วคนที่เข้ามาช่วยจะโดนอะไรบ้าง เธอไม่น่าดึงคนอื่นเข้ามายุ่งด้วยเลย

" ไม่น่ะ ฉันขอร้องพวกเขาแค่หวังดี" เบลินดาพูดออกมาเสียงแผ่วเบา แววตาเว้าวอนขอร้องให้วิลแฮมหยุดความคิดนั้น

" หึ" วิลแฮมพ่นลมหายใจออกจากจมูกโด่งแรงๆ พร้อมดันตัวลุกขึ้น เขาเดินตรงไปหาผู้ชายคนนั้นทันที

ผัวะ! ตุบ! กำปั้นใหญ่ลอยเข้าใบหน้าของผู้ชายคนนั้น พร้อมเท้าใหญ่ถีบเข้าไปที่หน้าท้อง ผู้ชายคนนั้นล้มลงพื้น วิลแฮมรีบตามขึ้นคล่อม

ผัวะ!ๆๆๆๆๆ วิลแฮมรัวหมัดใหญ่ใส่ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นแทบนับไม่ถ้วน

หมับ! มือเล็กของเบลินดาคว้ามือของวิลแฮมเอาไว้ เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคนที่ห้ามเขาทันที แววตาดุดันน่ากลัว ผู้ชายคนนั้นสะบักสะบอม เลือดเต็มใบหน้า

" หยุดนะนายวิล ฉันขอร้อง พวกเขาเป็นคนดี " เบลินดาเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาพยายามกลั้นใจพูดให้ปกติที่สุด เบลินดาก้มไปมองผู้ชายคนนั้นแล้วแทบข่าอ่อน น้ำตาคลอเบ้า มือเล็กสั่นเทา

ปรี๊ดดดด เสียงตำรวจเป่านกหวีดเดินเข้ามา ยุติการทะเลาะกันทันที วิลแฮมดึงมือหนาออกจากมือเล็กของเบลินดา พร้อมดันตัวลุกขึ้น

" ขอเชิญตัวไปโรงพักด้วยนะครับ" ตำรวจพูดออกมา วิลแฮมขบกรามแน่นๆ พนักงานรีบวิ่งเข้ามาพยุงผู้ชายคนนั้นขึ้น เบลินดามองหน้าแล้วรู้สึกผิด

หมับ !ข้อมือหนาของวิลแฮมคว้าข้อมือเล็กของเบลินดาไว้แน่น พร้อมลากไปขึ้นรถทันที

โรงพัก

" ผมกับเธอเราแต่งงานกันแล้วครับ" วิลแฮมให้ปากคำกับตำรวจน้ำเสียงเรียบ เบลินดานั่งก้มหน้านิ่งๆเธอรู้สึกผิดที่ทำให้คนบริสุทธิ์ได้เจ็บตัว เธอไม่น่าร้องให้คนช่วยเลย เบลินดาปลาสยตามองผู้ชายคนที่ช่วยเธอแล้วสงสาร

" จริงเหรอครับคุณผู้หญิง" ตำรวจหันหน้ามาถามเบลินดาที่เอาแต่ก้มหน้าอยู่ วิลแฮมปลายตามองคนตัวเล็กพร้อมเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะ เบลินดาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าตำรวจพลางกลืนน้ำลายเหนียวลงคอฝืดๆ หน้าซีดเผือด

" คะ..ค่ะ" เบลินดาตตอบออกมาสั่นเทา วิลแฮมยิ้มให้ผู้ชายที่เจ็บตัว พร้อมยักคิ้วให้ ผู้ชายคนนั้นอ้าปากค้าง

" อ้าว! แล้วแบบนี้จะมีใครกล้าเข้าไปช่วยอีกล่ะ ถ้าเป็นเรื่องจริงขึ้นมา " ตำรวจและผู้ชายคนนั้นร้องออกมาพร้อมกัน พร้อมพูดให้เบลินดาเข้าใจ กับเรื่องแบบนี้ เพราะบางข่าวผู้ชายก็บอกแบบนี้เลยไม่มีใครสนใจช่วยจึงมาข่าวข่มขืนอยู่ร่ำไป เบลินดายกมือเล็กขึ้นไหว้ขอโทษ พอดีกับแด๊ดกาย มัมไผ่ แด๊ดแคท มัมแก้วเดินขึ้นมาบนโรงพัก ทั้งสี่คนมองผู้ชายที่เจ็บตัว พลางถอนหายใจแรงๆ

" จับมันนอนคุกสักคนหนึ่งเลยครับ ผมอนุญาต" แด๊ดกายพูดออกมาให้ตำรวจจัดการกับวิลแฮม วิลแฮมหันหน้าไปมองหน้าแด๊ดกายทันที มัมไผ่ยื่นมือไปจับมือของแด๊ดกายเพื่อห้าม เพราะเธอสงสารวิลแฮมถึงจะดื้อ ร้าย เอาแต่ใจเเต่เพราะทำไปเพราะรักหนูเบลินดาแหละ แต่ไม่รู้ใจตัวเอง

" แด๊ดครับ ทำไมพูดยังงี้ครับ ผมลูกแด๊ดนะครับ" วิลแฮมพูดออกมาเสียงเรียบ เบลินดาถึงกับทำตัวไม่ถูกเพราะเรื่องนี้เธอเป็นคนก่อเหตุ แด๊ดกายปลายตามองผู้ชายที่โดนวิลแฮมต่อยซะเละ

" แล้วผู้ชายคนนี้แกจะรับผิดชอบยังไง " แด๊ดกายถามออกมา เพราะถ้าลูกชายไม่อยากติดคุก คนเจ็บเขาต้องยอมความ แล้วเขาจะยอมไหม วิลแฮมหันไปมองหน้าผู้ชายที่โดนเขาต่อย ผู้ชายคนนั้นยกยิ้ม พร้อมกับยักคิ้วให้วิลแฮมอย่างเป็นต่อ วิลแฮมขบกรามแน่น ' ไอ้เวรเว้ย รู้งี้กูให้ฟันร่วงหมดปาก'

" คุณจะเอายังไงครับ" ตำรวจหันไปถามผู้เจ็บ วิลแฮมกำมือเข้าหากันแน่นๆ เพราะใบหน้าไอ้ผู้ชายที่โดนเขาต่อยมันทำหน้ากวนเบื้องล่างมากๆ ดูท่าเขาคงได้น้อยคุกแน่นๆเลย เบลินดาหันไปมองผู้ชายคนนั้นเช่นกัน

" ผม.." ผมชายคนนั้นมองหน้าวิลแฮมแล้วยิ้มเยาะเย้ย วิลแฮมกำหมัดแน่นๆ

" ไอ้แก่! มึงพากิ๊กไปม่านรูดเหรอ ไอ้ผัวเวร!" เสียงกรรมการมาจากทางด้านหลังของผู้ชายคนนั้นดังขึ้น ผู้ชายคนนั้นถึงกับหันไปมอง หน้าซีดเผือด เขารีบดันตัวออกจากเก้าอี้ คุกเข่าลงตรงนั้น มือหนายกขึ้นไหว้เมีย

" พี่เปล่านะ พอดีพี่มีธุระแถวจ๊ะ" ผู้ชายคนนั้นรีบพูดแก้ตัวออกมา ทุกคนในนั้นต่างอึ้งมองภาพที่สามีและภรรยากำลังถกเถียงกัน

เพียะ!เพียะ! ฝ่ามือเล็กของเมียตบลงไปที่ใบหน้าทั้งสองข้าง

" ถุย ! กูคงเชื่อมึงตายแหละ ไปกลับบ้านเย็นนี้มึงเจอดีแน่" เมียยื่นมือเล็กไปดึงหูของผู้ชายคนนั้นแรงๆ

" โอ๊ยยยย เมียจ๋า ผัวขอโทษ โอ๊ยยยย" เสียงผู้ชายคนนั้นร้องเสียงดังลั่นโรงพักพร้อมดันตัวลุกขึ้น ทุกคนอ้าปากค้าง แม้กระทั่งตำรวจ เมียผู้ชายคนนั้นหันหน้ามามองทุกคนพร้อมกับยิ้มออกมา

" ขอบคุณนะคะ ที่ต่อยมัน คราวหน้าถ้าเจอมันที่ม่านรูดอีก จัดมันให้ฟันร่วงหมดฟันไปเลยนะคะ ฉันอนุญาต ไปกลับบ้านไอ้ผัวเฮงซวย! " เมียของผู้ชายคนนั้นหันพูดกับวิลแฮม พร้อมมือเล็กดึงหูแรงๆ ลากออกไปจากโรงพักทันที วิลแฮมเป่าลมออกจากปากเบาๆ แด๊ดกายปลายตามองลูกชายตัวดี แด๊ดแคทและมัมแก้วหันไปมองหน้าลูกสาว พลางถอนหายใจเบาๆ

" ไม่มีเจ้าทุกข์แล้ว เรื่องก็จบใช่ไหมครับ" วิลแฮมหันหน้ามาหาตำรวจพลางถามออกมา น้ำเสียงสบายๆ ตำรวจส่ายหน้าเล็กน้อย

" ครับ " ตำรวจตอบออกมา เบลินดาพลางรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ดีใจที่วิลแฮมไม่ถูกจับ วิลแฮมยักไหล่ให้ตำรวจ พลางดันตัวลุกขึ้นยืน

" เดี๋ยวก่อนครับ " ตำรวจเรียกวิลแฮมไว้ก่อน เพื่อให้วิลแฮมนั่งลงก่อน วิลแฮมยืนมองหน้าตำรวจนิ่งๆ

" ครับคุณตำรวจ" วิลแฮมตอบเสียงเรียบ เเววตาเริ่มดุ

" คราวหน้าถ้าจะทำอะไรช่วยทำให้เรียบที่บ้านด้วยนะครับ เพราะคนอื่นเขาจะได้ไม่เดือดร้อน " ตำรวจพูดออกมาพลางหันมามองเบลินดาด้วยเพราะการกระทำแบบนี้ สร้างความวุ่นวายให้คนอื่น ทำให้คนอื่นเข้าใจผิด เบลินดายกมือเล็กขึ้นไหว้เพื่อเป็นการขอโทษอีกครั้ง

" ขอโทษค่ะ " เบลินดากล่าวคำขอโทษออกมา ตำรวจยกมือรับไหว้เป็นการเข้าใจ วิลแฮมยิ้มที่มุมปาก

" ผมก็ต้องขอโทษเหมือนกันครับ พอดีผมเป็นคนที่ว่าหิวแล้วต้องได้กินเลยครับ แต่เมียผมนี้สิ " วิลแฮมกล่าวขอโทษตำรวจเช่นกัน พลางหรี่ตามองเบลินดาที่ก้มหน้าอยู่ เขาพูดขึ้นมาอีกประโยคสุดท้ายที่ทำเอาเบลินดาแทบแทรกแผ่นดินหนีลงไปนรก ไม่ก็หายตัวไปจากที่โรงพักเลย แด๊ดกายและแด๊ดแคทส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย มัมไผ่กับมัมแก้วแทบลมจับ

" ไปเถอะเมียจ๋า เราไปต่อที่บ้านแล้วกันเนอะ " วิลแฮมเดินอ้อมด้านหลังเก้าอี้เบลินดาพร้อมกับพูดชวนออกมา เบลินดาอ้าปากหวอ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าตำรวจ เธอหน้าแดงอายๆ ตำรวจถอนหายใจแรงๆพลางส่ายหน้า เบลินดาดันตัวลึกขึ้น แด๊ดกาย แด๊ดแคท มัมไผ่ มัมแก้ว ยกมือไหว้ตำรวจพร้อมเดินออกไปจากโรงพักทันที

ที่บ้านแด๊ดกายในห้รับแขก

แด๊ดกายกับแด๊ดแคท แทบไม่อยากเชื่อเพราะนี้แค่วันเดียววิลแฮมสามารถมีเรื่องไปทั่วถึงโรงพักเลย มัมไผ่และมัมแก้วแทบลมจับวันละสิบรอบ เบลินดาจ้องมองหน้าวิลแฮมนิ่งๆด้วยความโมโห

" ยัยเบลินแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับผมแล้ว ยัยนี้ต้องนอนห้องเดียวกับผม ผัวเมียจะนอนคนละบ้านคนละห้องได้ยังไงครับ " วิลแฮมยืนเถียงคอเป็นเอ็นอีกรอบในห้องรับแขก โชคดีที่ เบวิลและเดวิลไปทำงานยังไม่กลับ ไม่งั้นวุ่นวายกว่าเดิม เพราะเบวิลจะไม่ยอมให้วิลแฮมได้แตะต้องเบลินแน่นอน เพราะทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกันรวมถึงอ้อมกอดและอ้อมรักพี่สาวของฟอลตัลด้วย แด๊ดกายและแด๊ดแคทหันมามองหน้ากัน 'ทำไมตำรวจไม่จับขังสักคืนว่ะ ปวดหัวซิบ' เบลินดากำมือเล็กเข้าหากันแน่นๆ พลางกัดริมฝีปากล่าง ทั้งสองคนสบตากันนิ่งๆ

" แด๊ดอยากให้จัดงานแต่งก่อน แล้วค่อยอยู่ร่วมกันไง อย่างน้อยก็ให้เกียรติหนูเบลินดาและแด๊ดแคทบ้างนะลูก" แด๊ดกายพยายามพูดออกมาให้น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดในชีวิต ' แม่งเกิดมากูพึ่งรู้ว่าการสู้กับศัตรูฝ่ายตรงข้ามง่ายกว่าสู้กับไอ้ลูกชายก็วันนี้นี้แหละ' คนรับใช้นั่งประกบข้างมัมๆพร้อมยาดม วิลแฮมกำมือหนาแน่นๆ อารมณ์ด้านในมันเดือดผุดๆ

" ไม่ครับ ผัวกับเมียจะแยกกันไม่ได้ครับ " วิลแฮมยังยืนยันคำเดิม มัมแก้วและมัมไผ่แทบอยากกลั้นใจตาย เเต่เพราะถ้าตายไปแล้วจะยังห่วงคนที่ยังมีชีวิตอยู่เลยต้องพยายามหายใจเข้าไปในปอด

" ตอนแรกไม่อยากแต่ง ทีตอนนี้กับไม่อยากแยกจากหนูเบลิน นี้แกเป็นไพโบล่าเหรอ" แด๊ดกายถามลูกชายออกมา เพราะก่อนออกไปโมโหฟาดงวงฟาดงา พอกลับมาพ่อวิลเปลี่ยนไป เบลินดาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ

" ได้ นอนก็นอน แต่นายสัญญากับฉันก่อนห้ามล่วงเกินฉันก่อนถึงคืนวันส่งตัวเข้าหอ " เบลินดาเป่าลมออกจากปากเล็กพร้อมสูดหายใจเข้าไปอีกรอบค่อยกลั้นใจพูดออกมา เพื่อให้ผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านได้สบาย ไหนๆเรื่องมันก็เลยมาถึงขั้นนี้แล้ว แล้วเธอก็ไม่เข้าใจว่าวิลแฮมต้องการอะไรจากเธอ เขาต้องการเอาชนะเธออย่างงั้นเหรอ ผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านหันหน้ามามองเบลินดา เธอยิ้มให้ทั้งผู้ใหญ่ทั้งสี่คน วิลแฮมยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก

" แล้วก็อีกอย่าง นายสัญญากับฉันมายังไง นายจำได้ไหม?" เบลินดาหันหน้ามาสบตากับวิลแฮมอย่างไม่กลัวเกรงถึงในใจจะหวั่นๆอยู่บ้าง เธอกลั้นใจพูดออกมาเสียงเข้ม วิลแฮมยักไหล่ให้ไม่แคร์ เพราะคำสัญญาอะไรนั้นเขาลืมไปแล้ว เบลินดาดันตัวลุกขึ้นพร้อมก้าวเท้าเล็กเข้ามาใกล้ๆ บรรยากาศในห้องรับแขกเริ่มเหมือนสมรภูมิรบอีกรอบ

" ถ้าเธอกล้าด่าฉัน ฉันสัญญาอะไร อ่อ..ไม่สิสาบานเลยว่าเราจะเข้าหอตอนนี้ " วิลแฮมเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาขู่ๆ เบลินดาขบกรามแน่นๆ มองสบตาวิลแฮมนิ่งด้วยแววตาท้าทาย หัวใจดวงน้อยแทบเต้นแรง เพราะคำพูดของวิลแฮมมันเหมือนพวกลวงโลก ตบไปก็เสียแรงเปล่าสู้เอาเวลาไปทำการทำงานดีกว่า

" เดี๋ยวหนูไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะคะ" เบลินดาหันหน้ามามองที่ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนพร้อมพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม เบลินดาเดินหมุนตัวออกไปจากห้องรับแขกทันที