บ้านแด๊ดกายในตอนเช้าวันใหม่
" ตาวิลหนูเบลินยังไม่ตื่นเหรอลูก?" มัมไผ่ถามลูกชายที่เดินเข้ามาในห้องอาหาร วิลแฮมมีรอยยิ้มที่มุมปาก แววตามีความสุข แด๊ดกายมองหน้าลูกชาย เบวิลและเดวิลก็หันไปมองหน้าพี่ชายเช่นกัน วิลแฮมมองหน้าทุกคนที่นั่งรอบๆโต๊ะอยู่
" เมียของผมนอนยังไม่ตื่นครับ" วิลแฮมพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี พลางปลายตามองคนรับใช้
" เอาข้าวต้มใส่ถาดและน้ำส้มคั้นให้ฉันด้วย " วิลแฮมบอกกับคนรับใช้ พลางหันหน้ากลับมามองหน้ามัมไผ่พร้อมรอยยิ้มพิมใจใบหน้ามีความสุขตลอดเวลา วิลแฮมเดินตรงไปหามัมไผ่ แด๊ดกายส่ายหน้าเล็กน้อย ท่านหมั่นไส้ลูกชายตัวดีจนอยากให้เมียหายไปสักอาทิตย์ จะได้รู้อาการดิ้นตายของท่านเป็นอย่างไงในสมัยนั้น
" น้องไม่สบายหรือลูก ตามหมอหรือยัง" มัมไผ่ถามลูกชายอีกรอบด้วยความเป็นห่วงลูกสะใภ้ แด๊ดกายรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะประสบการณ์ของท่านที่ผ่านมา แด๊ดกายมองหน้าลูกชายพลางทำตาดุใส่วิลแ
