บ้านแด๊ดกาย
รถสปอร์ตราคาแพงของวิลแฮมได้ขับเข้าไปจอดที่โรงรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตลอดทางทั้งสองคนไม่ได้มีการพูดคุยเลย นอกจากเบลินดาส่งยิ้มหวานให้วิลแฮมเป็นระยะๆ เพราะเขาก็ปลายตามองเธอระยะๆ วิลแฮมหันมามองหน้าคนตัวเล็กที่ก้มมองดูช่อดอกกุหลาบอย่างชอบใจ
" เบลิน" วิลแฮมเรียกชื่อคนตัวเล็กเสียงแผ่วเบาและอ่อนโยน เบลินดาเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับวิลแฮมที่เขาจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าหล่อดูมีความสุขที่สุด
" เบลินรู้ไหมที่พี่ กิน เที่ยวเพราะอะไร" วิลแฮมถามคนตัวเล็กที่สบตากับเขาอยู่ แววตาของทั้งสองคนสื่อความความหลายอย่าง
" เบลินไม่รู้หรอกค่ะ " เบลินดาตอบคนตัวโตเสียงแผ่วเบาแต่เธอต้องหลบสายตาของเขา เพราะแววตาของวิลแฮมสื่อความหมายว่าเพราะเธอ มือหนายื่นไปจับคางแหลมของคนตัวเล็กขึ้นมาเพื่อสบตากับเขา ใบหน้าหล่อยื่นเข้ามาใกล้ๆ
" เพราะพี่คิดถึงเบลินมากเกินไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะพี่อยากเห็นหน้าเบล
