12
ตอนนี้ปลายฟ้ากำลังนั่งมองพวกหนุ่มๆ กำลังเล่นบอลอยู่ในสนามหญ้าเทียมที่มีตาข่าายสีดำกั้นรอบด้าน ดวงตากลมโตกำลังจับจ้องที่ร่างสูงของคนคนหนึ่งที่เคยจะเห็นแต่ทำหน้าบูดบึ้ง แต่วันนี้เธอแอบเห็นรอยยิ้มและเสียงขบขันของของเขา
อยู่ๆ ภายในใจก็เกิดอยากจะได้ครอบครองรอยยิ้มนั่นบ้าง แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก เขารำคาญเธอจะตายไป แค่รอวันเวลาให้เธอทำงานครบเดือนก็เท่านั้น ที่เขาอดทนแบบนี้คงเพราะอยากจะให้เธอไปจากขีวิตเขาก็ได้
ปลายฟ้าคิดในใจแล้วก็ต้องหันหน้าหนีคนที่กำลังวิ่งไปมาในสนาม
ชั่วโมงต่อมา
“แฮ่กๆ เหนื่อยเป็นบ้า” เสียงเข้มของพายุดังขึ้นแล้วนั่งลงกับม้านั่งด้านหลังปลายฟ้าก่อนจะเอนหลังพิงกับแผ่นหลังเล็กๆ ของปลายฟ้าจนเธอต้องโวยวาย
“อี๋ พายุเหงื่อนายเลอะหลังฉันหมดแล้วนะ” ปลายฟ้าทำท่ารังเกียจแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าแต่อีกคนยิ่งได้ใจแทบจะนอนพิงกับหลังของเธออย่างสบายใจ
“ฮ่าๆ เธอไม่รู้เหรอเวลาเหงื่อออกผู้ชายจ
