SECRETLY CHAINED TO YOU (FREE SPG)

Chapter 6 : Her Dark Past

[Charm's POV]

Charm Fierro. Her mother was killed by her own step father. She was 16 then but she's matured enough to accept that she can't do anything to bring her Mom's life back. She just move on and start a new life with her memories. Mula sa perang iniwan ng Mom and Dad niya she studied and lived alone. And today, she's one of the prettiest lady in town and everyone adores her.

Naibagsak ko ang newpaper na hawak hawak ko. "Primo. Di'ba may usapan tayo? No leakage from the past. Anong ibig sabihin nito?"

"I don't know. They made an article about you." Emotionless niyang sabi. I'm in his office. Heto siya harapan ko at patuloy lang sa paginom ng kape niya.

I tried to calm myself. Hindi naman siguro mahahalungkat lahat ng nangyari. Yeah, I know everyone knows what happened to my mom. But I didn't told anyone about what happened to me. Si Primo lang ang nakaalam nun because he's a damn good investigator.

He let me sit well sa harapan niya. Hinayaan niyang mawala ang pressure na nararamdaman ko. "May magagawa ka ba para dun Primo?"

Nagkibit balikat siya. "I don't know. Pero dapat mag expect ka na. We're engage natural lang na magwowonder sila about sayo. About us." parang wala lang sa kanya ang nangyari. Hindi naman ako mapakali kaya tumayo na ako at nagtimpla ng kape. Dadagdagan ko ang nerbyos sa katawan ko.

"You're afraid huh?" napatingin ako sa kanya.

Takot ba ako? Oo. Kahit hindi ko sabihin at kahit 7 years na ang lumipas pagkatapos nun. Sariwang sariwa pa rin ito sa mga memorya ko.

"Charm." nanindig ang balahibo ko when he called my name. Napatingin nalang ako sa kanya. Still, nervous.

"Do you think I can't protect you and your image? Stop that nonsense fear. Will you?"

He stared at me with conviction.

Natakot ako sa sinabi niyang yun. Yes, I'm so afraid. Siguro dahil I'm still the type of person who will not give her 100% nor 75% trust to anyone. He save me twice. I still don't know.

The scars I acquired from the past aren't totally healed. I still have the fear na mauulit ang mga bagay na naranasan ko dahil sa pagala gala pa rin ang step dad ko. Tama sila. If the justice system of a country walks like a turtle, then justice and hope is located miles away. Mahirap itong makamtan kaya minsan ay nababaon na lamang sa limot. Limot ang mga papeles at kaso ngunit ang sakit na dinulot nito ay habambuhay na nakatatak sa puso't utak ng mga naulila. Tulad ko.

Mas lumala pa ito dahil uniformed man ang hayop na yun and may ranko siya sa military. Saan ba ako dapat matakot, sa pagbibigay ng tiwala sa taong alam kong matutulungan ako o ang takbuhan ang taong nagmula pa sa nakaraan ko?

Pero mukhang mas maganda ata kung, magtitiwala ako sa taong maari akong tulungang matakasan ang bangungot ng nakaraan ko.

If that's Primo then I'm still blessed.

I stared at him with the thought. Napakunot noo naman siya.

"Leave now. I still have bundle of works to do." nakita kong ginalaw niya ang daliri niya at mukhang pinapaalis na agad ako. Mukhang alam niyang I don't have any reason to stay.

Ayun lang nga naman talaga ang pinunta ko dito. That freaking article.

I sip my coffee and gave him a smile. "Can I stay here kahit 30 minutes lang Primo?" I pouted my lips. "Promise. I'll behave." sabi ko saka naupo na ng maayos sa harapan niya. Gusto ko munang makapag isip isip and I think makakatulong ang presence ni Primo.

Hindi niya na ako pinansin. Nagpatuloy na siya sa ginagawa niya. Reading bundle of papers saka mukhang iniintindi. Siguro kasama na din dito ang approval kaya pinipiramahan niya. Pasilip silip naman ako sa kanya. One time nahuli ko siyang tumititig sakin habang hawak ang isang papeles niya. Nginitian ko siya at mukhang ikinagalit niya ang ginawa ko.

I saw how his face turned bad. Sumampok ang kilay niya. "s**t! I can't focus on my task kapag nasa harapan kita."

Tumahimik lang ako. Tumayo mula sa kinauupuan ko at umupo sa isang maroon sofa sa office niya. Doon ay nagumpisa akong maghanap ng mga magazine na maari kong mapagkaabalahan.

Napangiti ako ng makitang ako ng cover ng unang magazine na nakuha ko. Kaya kumuha pa ako ng isa pa. Hmm. Nakakapagtaka naman ako pa rin ang cover nito. Hanggang sa ikatlo at ikaapat na kuha ko ay ako pa rin ang nasa cover nito. Wow! Coincidence lang ba 'yon o sadyang may collector pala ng magazine ko? Sino kaya 'yon? Impossible naman atang si Primo.

Marahil ay ibang staff nila.

I'm still keeping myself busy ng binagsak niya ang isang bundok ng papel. Siguro ay natapos niya na ito agad. Isang oras na din pala ang lumipas ng magumpisa ako lumayo sa kinauupuan niya.

"By the way Charm. Wala ka pang nagagawa ni isang bagay para sa bet natin. May balak ka bang magpatalo?"

"May nagawa na kaya ako." pangongontra ko. Nasa tabi niya naman ako lagi at isang tawag lang niya dumarating na ako agad.

Napakalot ako sa ulo ko. "Hindi pa ba sapat 'yong ganito? Nasa tabi mo ako lagi." sumimangot siya sakin. At madiing dinaan ang ballpen sa paper na hawak niya.

"Sumasakit ang tyan ko sa tuwing kasama kita." he said with a frowned look. "Parang dinadaga ang tyan ko."

"Tyan mo ang masakit o puson mo?"

"Okay ka lang ba talaga dito sa office mo. Hindi ka ba nalulula? Mag isa ka lang at walang kasama. Walang naririnig na anomang ingay mula sa labas. Wala kang alam kung may sunog na o baka paglabas mo wala ng katao tao sa building na'to. Daig mo pa ang tulog at unconscious. Completely oblivious Primo." napailing nalang ako while looking at the tinted glass. Kitang kita ko ang traffic sa baba namin, kakaonting puno, dikit dikit na mga establishments at mga pedestrian. Kapwa nakikipag patentero sa mga sasakyang nasa sementong daanan.

Life is indeed an endless traffic. When you're stuck and wasn't able to move yourself back and forth. By the time when there's no turning back, no more U-turns and free space. Kapwa masikip dahil marami ng sasakyang pilit na dumadagdag sa baradong kalye dinadaan mo. Doon ka lamang maghahanap ng paraan para makalusot at makarating sa pupuntahan mo. Marami ng kakomptensya sa lugar kaya hahanap at hahanap ka ng pwedeng puntahan. We indeed always want a complicated life. Something stuck, hopeless and full of hardships. Gustong gusto nating gawin kumplikado ang mga bagay. Gustong gusto nating naghihirap tayo.

I was about to move when I felt him at my back. Parang may kung anong dumadampi sa balat ko. Parang mga palad na hinahaplos ang magkabilang braso ko. "Do you want to get stuck here with me?"

Wala talagang ibang alam si Primo kundi cold romance at pang aasar. "Ilang secretary na ba ang nastuck kasama mo dito?" Humarap ako sa kanya. I smirk at him.

Nakatayo lang siya sa harapan ko. Nakatitig sakin na para bang nagbibilang kung ilang babae na ang nabiktima niya ss lugar na'to.

"Five?"

"Ten?"

Patuloy pa rin ang pagtatanong ko sa kanya. I saw him cleared his throat.

"Fifteen?"

Hindi pa rin natatangal ang mga mata niya mula sakin. Mula sa mga mata ko ay unti unting bumababa ang titig niya papunta sa mga labi ko. Ngiting aso lang si Primo at may halong kapilyuhan ang mga titig niya.

Magsasalita pa sana ako ulit nang maramdaman ko ang biglaang paghigit niya sakin. Kinulong niya ako sa mga bisig niya to the point na halos makihati na ako sa paghinga niya.

"Hindi pa ako napapanganak akin na ang office na'to. I have my nanny back then who used to be my personal secretary. Nagbinata nalang ako may yaya pa rin ako. And when I grew up? Ang yaya ko ang naging office secretary ko." tumawa siya. "Now tell me? Ilang babae na ang nakasama ko dito?"

Sasagot na sana ako sa tanong ni Primo sakin ng biglang may pumasok. Pareho kaming napabaling dito kaya naman muntik pa ako masubsob sa dibdib ni Primo at napabitaw naman siya sakin. Niluwa ng pinto ang isang lalaking medyo mas mababa ng kaonti kay Primo, singkit ang mga mata, mestizo at gwapo din. Magulo ang buhok nito pero nakadagdag pa nga angas sa mukha niya.

Ngayon ko lang siya nakita. Marahil ay wala siya sa mga oras na pinapasyal ako ni Primo sa office nito. I saw how he smiled at me habang nakatingin ako sa kanya. Wala akong nagawa kundi humawak sa braso ni Primo dahil mukhang natatakot ako sa mala-asong ngiti nito. Sinasabayan pa ito ng mga matang nitong parang sinisiyasat ang kabuohan ng katawan ko.

"Sorry naistorbo ko ata kayo Primo." asar nito. Tumawa siya at kitang kita ko naman sa mukha ni Primo ang asar dito. Mas napahigpit nalang ang pagkakahawak ko sa braso niya. Ang dami naman atang pwedeng lugar insan. Bakit dito mo dinala ang fiance mo.

So magpinsan pala silang dalawa.

"Shut up!" binara niya ang lalaki.

Napasuklay naman ito ng buhok. "Hey chill out couz! Masyado ka namang seryoso eh. Don't worry I won't tell your Dad." tumatawang sagot nito. Humarap siya sa akin. Basta hayaan mo lang akong mahawakan ang kamay ng magandang mapapangasawa mo. Lumapit naman siya ng bahagya sa kinatatayuan ko. He extended his hand. Napaatras naman ako. Sobrang hangin naman ata ng pinsan ni Primo, daig pa ang kayabangan ng pinsan niya.

Napansin ata nitong wala akong balak makipag shake hands sa kanya kaya napapunas nalang ito ang kamay sa jeans na suot. Nakangiti pa rin ito sakin na para bang walang nangyari. s**t! Russ. Get out! Tumingin ako saglit kay Primo. Tumingin ito ng masama sakin.

That stupid s**t! Wag kang lalapit dun. Ayt? He's a loser! napatango nalang ako. Mapapatay ko ang sira-ulong yun. Kitang kita ko ang ngalit sa mga ngipin niya. Yung totoo? May inagaw ba sa kanya ang pinsan niyang yon at galit na galit siya dito? Laruang kotse ba noong bata sila o puppy love? Halos pareho pa naman sila ng ugali. Parehong mayabang at gwapong gwapo sa sarili. Hindi nga ata talaga totoo ang kasabihan Birds of the same feather flock together.

Iuuwi mo na ba ako? Pinagmasdan ko siya habang nakatayo sa kotse niya. Pinaglalaruan niya ang susi ng kotse. Hindi mapagkakailang ang ganda talaga ng hugis

ng mga mata niya. When he stop his fingers from playing. Nagkatitigan kami. He grinned at me. I just smiled at him.

Umikot siya sa passenger seat at binuksan ito. Pakiramdam ko isang akong prinsesang sumakay sa kotse. Inayos niya pa ang seatbelt ko bago siya umikot sa papunta sa driver's seat.

Iuuwi na kita? Tumango naman ako sa kanya. Simula ata ng makilala ko ang lalaking to panay na ang tango ko. Hindi tulad noon na kontra ako sa lahat, may say ako sa lahat ng sasabihin niya, unlike ngayon na natatameme na ako. Sigurado ka ba?

Oo.

Ibang ngiti naman ang ibinigay niya sakin bago niya pinaandar ang kotse. Baka mamaya kung saan ako dalhin nito. Kinalabit ko siya ng malapit na kami sa condo ko, hindi pa rin ito nagbabagal ng takbo. Tumingin siya saken pero hindi siya nagsalita.

Charm. Nilingon ko siya. First time niya akong tawagin sa pangalan ko ng may ganung tono. Parang ang sarap pakinggan ng bigkas niya ng pangalan ko. Handa ka na ba?

Handa saan? ngumisi lang siya. Wag mo akong ngingitian ng ganyan Primo. banta ko sa kanya. My forehead creased at the way he's staring at me.

I realize that you can't live without me. He winked. Kaya iuuwi na kita sa bahay ko kahit isang araw lang. Tutal hindi naman tayo na stuck sa office ko, so I stared at Primo open mouthed before I burst out laughing. Natawa din sya sa mga nasabi nya. Ang kapal ba ng mukha ko Charm? gusto ko siyang sagutin ng sobra kaso baka sumadsad ang takbo namin. Kanina pa kasi wala sa manibela ang mga mata niya.

I feel so blessed. I feel so pretty. Pero hindi naman ako kasing yabang nitong lalaking katabi ko. At palagi kong iniisip na wag sundin ang anomang bagay na maaring ikalaki ng ulo ko. Palagi ko kasing naiisip ang mga hirap napinagdaanan ko. Wala akong karapatan to be boastful, neither to underestimate others dahil alam kong bawat tayo ang mayrong imperfections. Swerte lamang ang mga taong mas pinagpala kumpara sa iba. Sabi nga nila, the Earth is real hell. And those stupid individuals who keep on stepping you are the demons. You're an angel, sa lupa ka nga lang nadestino.

Pangiti ngiti si Primo habang nagmamaneho. Baliw lang? Arrogant kasi siya pero gwapo. Ganun na talaga siya. Siguro ipinanganak talaga siyang may topak. Semi serious and semi nerd.

Dalawa kasi ang dahilan kung bakit nababaliw ang isang tao. Dahil nagutoman at pwede din namang gutom sa pagmamahal.

He's still driving the car in a slow pace nang maibaling ko ang paningin ko sa rear-view mirror. May itim na sasakyan sa likod namin. Parang wala namang mali sa bilis ng takbo namin. After few minutes napatingin muli ako sa salamin, nandun pa rin ang kotse. And this time may lumalabas ng kamay sa window nito. Marahil ay malapit lang ang pupuntahan nun sa pupuntahan namin.

I draw a sighed of relief ng mapansin kong bigla kaming lumihis ng daan ni Primo. Malapit na ata kami sa kanila. "Malapit na ba tayo?" nakangiti kong tanong sa kanya. Medyo ngawit na din kasi ang mga paa ko sa matagal na pagkakaupo dito.

Nilingon niya lang ako.

"Bakit mukha kang tense?" hindi niya sinagot ang tanong ko. Panandalian pa kaming huminto sa isang elementary school, wala naman akong nagawa ng pinahigpit niya ang seatbelt na suot ko. "Do you have the gun?" sabi niya sakin ng muli siyang magmaneho. This time mabilis na mabilis na ito. Kung ang tinutukoy niya ay ang baril naibinigay niya sakin, naiwan ko 'yon sa unit ko.

"Hindi ko dinala. May gun ban na di'ba? Ayoko pang makulong Primo."

"Son of a s**t!" mura niya. Mas binilisan niya pa ang takbo namin. Pakiramdam ko lilipad na ang kotse namin. "Dapat kasi dala dala mo palagi 'yon!" tumaas na ang boses niya.

"Sorry naman. Bakit hindi mo nadala 'yung sa'yo?" hindi ko kasi nadala ang baril namin. And mukhang nasa matinding habulan kami ngayon at kelangang kelangan namin ng armas. Kaso ako namang sundalo, naglalakad ng kulang sa gamit.

He spit a s**t again. "This is my second car. Naiwan ko sa una. Baril sa pantalon lang ang nadala ko." napatawa ako sa sinabi niya. Mamatay na nga kaming dalawa nagawa niya pang magbiro. "Stop laughing Charm. Ang mabuti pa look at the back!" he commanded. "May nakikita kang bang itim na kotse? Tumango naman ako sa kanya. Nakasunod pa rin pala samin ang kotseng kanina ko pa tinitingnan. Kung kanina kamay lang ang nakalabas, ngayon kamay ng may baril. Hindi naman tumitigil sa pagmamaheho ang fiance ko.