อาหารถูกนำมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ แต่อัญชิสากลับรู้สึกอิ่มตื๊อจนกินไม่ลง เพราะสายตาคมกริบเหมือนสิงโตที่เอาแต่จ้องมองเธออยู่ตรงหน้า ทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง ชิ้นเนื้อในจานถูกเขี่ยไปมา ความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกขุนให้อ้วนแล้วเอาไปฆ่ากินประมาณนี้
อึก! คิดแล้วก็เสียวสันหลังวาบ เสียวจนต้องวางช้อนแล้วรีบยกน้ำตามด้วยความรวดเร็ว
“อิ่มแล้ว?”
“ค่ะ”
“งั้นมาคุยเรื่องของเรา”
“ระ เรื่องของเรา” ช่างไม่ได้ปล่อยเวลาให้อาหารย่อยเอาซะเลย อยากจะกลอกตาบนสักสิบตลบแต่ทำไม่ได้ ที่ทำได้
“อือฮึ ไหนว่าสมองได้คาร์โบไฮเดรตแล้วจะคิดอะไรได้โล่งขึ้น”
“ฉันพูดแบบนั้นเหรอ”
คนตรงหน้าไม่ตอบแต่พยักหน้าเบา ๆ เว้นก็แต่สายตาที่มองเธอหนักมาก
“งะ งั้นก็ว่ามาเลยค่ะ”
“ชั่วโมงแรกสองหมื่น ชั่วโมงที่สองจนตีห้าคือแถม”
“แถม เยอะนะคะ แหะ แหะ” อัญชิสาเหงื่อตกรู้สึกอากาศร้อนอบอ้าวจนต้องยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ
“หลังจากตีห้าหนึ่งน
