Chef of love เพลินวาน

Chapter 8 โลกมันกลมจริงๆ

ภูริชแทบไม่กล้ากะพริบตา เมื่อสายตาของเขาตอนนี้ถูกตรึงเอาไว้กับ… สาวงามร่างโปร่งระหงนางหนึ่งในกลุ่ม เธออยู่ในชุดเดรสสั้นเขียวมรกต เปิดหลังเปลือยเว้าโชว์ผิวหลังเนียนเรียบจนถึงสะโพกงอน หน้าตาจิ้มลิ้มรับกับรูปร่างโปร่งเพรียวสมส่วน เขาไม่สามารถละสายตาคมออกไปจากความงามตรงหน้าได้ ไม่ผิดแน่เขาจำเธอได้ดี เขาขอตัวจากเพื่อนรักและเดินเข้าไปหาเธอทันที

เพลินวานขอตัวจากกลุ่มแล้วแยกเข้าห้องน้ำเพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังรู้สึกมึนๆ ดูเหมือนว่าเพื่อนๆและน้องชายของเธอกำลังจะมอมเหล้า

ชายหนุ่มเดินตามเจ้าของชุดเดรสสีเขียวมรกตไปทันที เมื่อเห็นเธอแยกตัวออกจากกลุ่มไป จนกระทั่งถึงเป้าหมายที่เธอเดินเข้าไป และเขาไม่สามารถตามต่อได้อีก ชายหนุ่มยืนพิงผนังห้องน้ำรออย่างอารมณ์ดี

“ว้าว! โลกกลมจริงๆ เจอกันอีกแล้วนะคนสวย” ชายหนุ่มเดินมาดักหน้าเมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกมา

“ว้าย!” หญิงสาวร้องอย่างตกใจยกกระเป๋าที่อยู่ในมือฟาดไม่ยั้ง อารามตกใจที่จู่ๆ ชายหนุ่มก็โผล่มาตอนที่เธอไม่ทันตั้งตัว ความมืดทำให้เธอเข้าใจว่าเขาเป็นนักท่องเที่ยวที่ใช้มุกเดิมๆ ทักทายผู้หญิง

“โอ๊ย! คนไม่ใช่กระท้อน ทุบอยู่ได้” ชายหนุ่มร้องเสียงดังยกมือจับแขนสองข้างของหญิงสาวเอาไว้ ไม่ให้เธอรัวทุบเขาต่อ ถึงแม้จะลางแสงไฟ แต่เธอก็จำเสียงของเขาได้ดี

“ดูเหมือนว่าคำสาปแช่งของคุณจะไม่เป็นผล แต่คำขอพรของผมได้ผลมากกว่านะ”

“มาขอส่วนบุญหรือไง พรุ่งนี้จะทำบุญกรวดน้ำไปให้ก็แล้วกัน”

“โห! เล่นแรง” ชายหนุ่มโอด

หญิงสาวยกมือขึ้นเท้าสะเอวตัวเอง มองหน้าชายหนุ่มอย่างเหลืออด “ต้องการอะไรจากฉันอีก หลีกทาง!” หญิงสาวผลักหน้าอกชายหนุ่มออกทันที แต่ชายหนุ่มก็คว้าข้อมือของเธอได้ทัน พร้อมกับก้าวเท้าเข้าหาเบียดตัวเธอชิดกำแพง ปิดช่องไม่ให้หญิงสาวขยับเขยื้อน

เพราะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีเสียงดังและค่อนข้างมืดทำให้ไม่มีใครสนใจกันมากนัก

แม้ไม่มีช่องทางออก แต่หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นจ้องตาเขาอย่างไม่เกรงกลัว บอกด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ปล่อย!”

“ผมจะปล่อยหากคุณสัญญาว่าจะคุยกับผมดีๆ” ชายหนุ่มต่อรอง

“ฉันไม่มีความจำเป็นที่ฉันจะเสียเวลามาเสวนากับคนไม่รู้จักมักคุ้นอย่างคุณ”

“เริ่มทำความรู้จักกันตอนนี้ก็ไม่สายนี่”

“ฉันยังยืนยันคำเดิม ฉันไม่อยากรู้จักคนอย่างคุณ” คราวนี้เธอไม่พูดเปล่า เพลินวานยกเข่ากระแทกกล่องดวงใจของเขาเต็มแรง ส่งผลให้เจ้าของร่างหนาที่ยังไม่ทันตั้งรับจุกกล่องดวงใจก้มลงกุมเป้าตัวเองร้องโอด

“โอ้ย!”

แม้เธอไม่ชอบใช้กำลังกับใครแต่ก็ต้องงัดวิชาที่เคยได้ร่ำเรียนมาออกมาใช้บ้าง เป็นข้อดีอีกอย่างที่เธอมีน้องชายและต้องเล่นกับผู้ชายมาตั้งแต่เด็ก เรื่องวิชาชกต่อยปีนป่ายจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ ยิ่งบิดาสนับสนุนให้เรียนศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็กด้วยอีก เธอจึงไม่หวั่นในการปกป้องตัวเองในระยะประชั้นชิดแบบนี้

“อย่ามายุ่งกับฉัน ถ้าคุณยังไม่รู้จักฉันดีพอ”

“ยัยตัวแสบ!” ชายหนุ่มเข่นเขี้ยวตามหลัง นึกอยากเอาชนะผู้หญิงจอมโก๊ะคนนี้ขึ้นมาดื้อๆ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยตั้งแง่รังเกียจเขามาก่อนสักคน

“สักวันผมจะรู้จักคุณให้มากขึ้นกว่านี้”

ภูริชเดินกลับมาที่โต๊ะอย่างหัวเสีย สายตาคมเหลือบมองไปเห็นผู้ชายเพียงคนเดียวในกลุ่มสาวสวยอย่างขัดหูขวางตาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ดูว่าเขาจะสนิทสนมกับแม่สาวชุดเขียวมรกตมากที่สุด มีการกระซิบหยอกล้อต่อกระซิกกันแทบทุกเวลา คงหนีไม่พ้นคำว่าแฟนที่หญิงสาวพูดถึง

“ฮึ! ทำไมเราต้องสนใจยัยจอมโก๊ะขี้โวยวายคนนั้นด้วยวะ ไม่เข้าใจเลย” ชายหนุ่มกระดกเหล้าไม่ยั้ง สายตาก็จับจ้องยัยจอมโก๊ะไม่วางตา ไม่มีใครเคยแสดงอาการรังเกียจเขาอย่างนี้มาก่อน แล้วเขาจะต้องเอาชนะผู้หญิงอย่างเธอให้ได้

“ไอ้ภู! กระดกเอากระดกเอาอย่างนี้ เดี๋ยวก็เมาหรอก นี่เหล้านะเว้ย… ไม่ใช่น้ำเปล่า” นวินแย่งแก้วจากมือเพื่อนออกมา สติสัมปชัญญะของเพื่อนรักตอนนี้มันหลุดลอยออกจากร่างหนาไปมากกว่าครึ่ง ถ้านับจำนวนแก้วที่เขาดื่มเข้าไปมากกว่าสิบ

“เอาคืนมา! ฉันชวนแกมาดื่มนี่หว่า ไม่ได้ให้มาห้ามฉันดื่ม เอ๊า! ชนแก้ว” ไม่เพียงแต่ไม่หยุดดื่ม เขายังชวนเพื่อนชนแก้วและกระดกแก้วนั้นหมดเกลี้ยงทีเดียว

“ฉันว่าเรากลับกับเถอะ นายเมามากแล้ว” นวินเรียกบริการมาเก็บเงินทันที ไม่ได้สนใจคนที่บอกว่าจะเลี้ยงสักนิดที่ตอนนี้อ้อแอ้เต็มที ก่อนที่เขาจะดึงร่างหนาให้เดินตามออกไปที่รถ คงจะต้องเป็นเขาที่ต้องไปส่งเอง สภาพแบบนี้คงถึงที่ก่อนถึงบ้านเป็นแน่

คล้อยหลังสองหนุ่มที่เดินออกไป หญิงสาวอีกโต๊ะกำลังสนุกสุดเหวี่ยง กับการมอมเหล้าเพลินวานต้อนรับการกลับเมืองไทยที่ไม่ได้เจอกันนาน

“เพลินชน! หมดแก้ว” เพื่อนสาวต่างวนกันชนแก้วเพลินวาน และทุกครั้งก็จบลงที่หมดแก้ว จะไปยากอะไรกับคนที่ไม่ค่อยดื่มอย่างเพลินวานจะเมายาก แค่สองรอบก็แทบน็อคในฐานะขอให้เจ้าภาพจงเจริญ และตอนนี้เจ้าภาพคนนี้คงจะเจริญไม่ได้เต็มที่ ดูจากสภาพของเธอที่แทบเลื้อยไปกับโต๊ะดูไม่จืดเลย

พอเจ้าภาพเริ่มได้ที่ ทุกคนก็เริ่มปฏิบัติการป่วน! โดยมิได้นัดหมาย ช่อแก้วเริ่มมหกรรมความสนุกเอาคืนเป็นคนแรก โดยที่ปลัดหนุ่มหล่อคนเดียวในกลุ่มถูกบังคับให้ถ่ายถ่ายคลิปเก็บไว้ด้วยความจำยอมที่ถูกข่มขู่

“เพลิงถ่ายให้ดีนะ ถ้าภาพออกมาไม่คมชัด เสียงไม่ปิ๊ง รับรองว่าคืนนี้ลำบากแน่นอน” ป่านฝันโอบคอสำทับข่มขู่ปลัดหนุ่มอีกรอบ ทำเอาอีกคนขนลุกซู่ไม่กล้าขัด

“ปัง! แกมีแฟนแล้วใช่ไหมไอ้เพลิน บอกพวกฉันมาดีๆ” ในจังหวะที่เพลินวานกำลังเคลิ้มไปกับดนตรี จู่ๆ รินก็ตบโต๊ะตะโกนถามเพลินวานอย่างที่เธอไม่ทันตั้งตัว

“ฉันรักเขา” เสียงตบโต๊ะทำให้เพลินวานสะดุ้งตื่น ตะโกนตอบคำถามไปทันทีเสียงดังลั่น ถ้าตกใจเธอมักตะโกนลั่นออกมาทันที ไม่ว่าทุกเรื่องที่อยู่ในใจเธอจะเผยออกมาหมดเปลือก

“ใคร” ช่อแก้วถามต่อ ทุกคนก็รู้ดีว่าเพลินวานเป็นคนขี้ตกใจ เธอจะโวยวายออกมาแบบไม่รู้ตัวทุกครั้งเมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เธอตกใจ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือพูดทุกอย่างในสิ่งที่อยู่ในความคิด หรือโพล่งตอบคำถามโดยไม่ได้ไตร่ตรอง นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เพื่อนจอมป่วนวางแผนมอมเหล้าเธอในค่ำคืนนี้เพื่อจะล้วงความลับ

วันนี้ดีหน่อยที่สถานที่ปฏิบัติการครั้งนี้เป็นในผับและเปิดเพลงเสียงดัง นักท่องราตรีคนอื่นไม่ได้สนใจกันมากนัก

“เจ้านายของฉัน คนใจร้าย คนใจดำ คนไม่มีหัวใจ”