ชายหนุ่มสองคนยืนคุยกันในมุมมืดของซอกตึก ต่างก็แปลกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
“มันมีศัตรูกี่คนกันวะ… เรายังไม่ทันลงมือเลย คนอื่นก็ชิงตัดหน้าไปเสียก่อน”
“เออน่า… ช่างมันเถอะ เราจะได้ไม่ต้องออกแรงให้เหนื่อยไง กลับไปบอกนายกันเถอะ จะได้เบิกเงินไปกินเหล้ากัน”
“แต่กูก็สงสัยไม่หายว่าพวกนั้นเป็นใคร” ชายหนุ่มผิวคล้ำอีกคนยังพูดต่อ แต่อีกคนก็ตบป้าบเข้าที่บ้องหูปัง
“ไอ้โง่! จะคิดให้เปลืองสมองทำไมวะ แค่รู้ว่าได้เงินโดยไม่ต้องออกแรงก็พอแล้ว เค้าจ้างมาแค่นี้ก็ทำแค่นี้”
“ก็จริงวะ”
สองหนุ่มกอดคอกันเดินออกไป สวนทางกับอีกสองหนุ่มที่เดินเลี่ยงมาจากอีกฝั่ง เพราะงานที่เขาได้รับว่าจ้างมายังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี
เพลินวานแกะกระดุมเสื้อชายหนุ่มออกทีละเม็ด เผยให้เห็นแผงอกแกร่งของเขา ครั้งแรกที่เธอได้เห็นผู้ชายในระยะใกล้อย่างนี้ แล้วยิ่งอยู่กันสองคนกับแผงอกกำยำอย่างนี้ เธอหันหน้าออกไปอีกทาง หน้าเริ่มแดงมากขึ้นไปทุกที
