เช้าวันต่อมา… เพลินวานยืนพิงต้นเสาดักรอชายหนุ่มในเช้าวันต่อมา เธอยังไม่ได้กลับบ้านด้วยซ้ำ หญิงสาวจำรถของเขาได้แม่นยำ เชื่อว่าเขาต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งภายในตึกแห่งนี้
ชายหนุ่มในชุดเต็มยศของหน่วยงานเดินเข้ามาสะกิดหญิงสาวที่ยืนใจลอย โชคดีที่เขาวางระบบกล้องวงจรปิดเอาไว้ในร้าน ไม่อย่างนั้นคงเข้าใจผิดเกลียดผู้หญิงคนนี้ไปอีกนาน
“มายืนทำอะไรตรงนี้ไม่ทราบ อย่าบอกว่าพิศวาสและคิดถึงร่างกายไร้อาภรณ์ของผมจนทนไม่ไหว จนต้องมาดักเจอ” คนมาใหม่ถามยวนๆ
“...!” เพลินวานเต้นเร่าในใจกำมือแน่น เล็บจิกอุ้งมือจนเป็นรอยแดง ระบายความโกรธ
“หรือว่าไม่จริง”
หญิงสาวพยายามปรับสีหน้า ข่มอารมณ์ให้เย็นลง
“ฉันมีเรื่องที่จะคุยกับคุณ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้วยท่วงทีผ่อนคลาย สบายอารมณ์ขัดกับคำพูดที่พ่นออกจากปากลิบลับ
“เรื่องอะไร ผมต้องไปทำงาน ไม่ว่างที่จะคุยหรอก” ชายหนุ่มยกข้อมือดูนาฬิกาอีกครั้ง
