6 รอยยิ้มสดใส
1517 Words
ตึก
ตึก
แทนไทเดินพาใบบัวเดินตรงไปยังร้านอาหารร้านโปรดของเขาที่อยู่บริเวณทางเข้าของห้างดัง ใช้เวลาไม่นานทั้งสองก็เดินเข้ามายังร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีเมนูอาหารมากมายอยู่ตรงหน้า
"มาสองท่านใช่ไหมคะ"
"ครับ"
"เชิญเลือกเมนูอาหารได้เลยนะคะ"
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็พยักหน้ารับรู้นั่งมองดูเมนูอาหารที่ครอบครัวของเขามักจะแวะมาอยู่เป็นประจำแต่ส่วนมากมักจะกินด้านในที่เป็นห้องอาหารส่วนตัวไม่ใช่นั่งอยู่โต๊ะบริเวณด้านนอกแบบนี้
"เอาเซ็ตนี้..."
"แล้วเอาเซ็ตXด้วยไหมคะ" พนักงานสาวยิ้มถามด้วยสีหน้าต้องการเซอร์วิสลูกค้าวีไอพีที่นั่งอยู่ เธอจำเขาได้เนื่องจากมักจะเป็นเขามากับครอบครัวอยู่เป็นประจำโดยเธอเองไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับลูกค้าแม้แต่น้อยเพียงแค่มันเป็นหน้าที่ของพนักงานอย่างเธอก็เท่านั้น
"อืม เอาด้วย" แทนไทพยักหน้าตอบกลับก่อนจะเหลือบสายตาไปมองยังร่างบางที่นั่งเอาแต่จ้องมองเมนูราคาแพงที่อยู่ตรงหน้าไม่หยุด
"จะกินอะไร" เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็ก
"เอ่อ..." ใบบัวก็อึกอักจ้องมองไปยังเมนูตรงหน้าที่ราคาค่อนข้างแรงพอสมควรสำหรับเธอ
"เลือกมาเร็วๆ"
"อะ...เอาอะไรก็ได้ แทนไทสั่งเลย เรากินได้หมด" ใบหน้าเรียวใสเอ่ยบอกคนตัวสูงตรงหน้าออกไป
"งั้นเอาเซ็ตBมาอีกหนึ่ง"
"ได้ค่ะ" หลังจากที่รับออเดอร์เสร็จ พนักงานสาวก็ยิ้มสุภาพเก็บเมนูจากลูกค้าทั้งสองเดินตรงไปยังบริเวณห้องครัวเพื่อส่งออเดอร์เมนูให้เซฟ ซึ่งหลังจากที่ผ่านไปสักพัก บรรดาอาหารที่แทนไทสั่งไปก็ถูกนำเข้ามาเสิร์ฟด้วยการจัดการที่ดูน่ากินอยู่ไม่น้อย
"น่ากินจัง" ใบบัวเผลอยิ้มหวานตาหยีพูดออกมาตามความคิดของตัวเองก่อนจะชะงักไปเมื่อดวงตากลมเลื่อนขึ้นไปปะทะเข้ากับสายตาคมของเพื่อนตัวสูงที่นั่งนิ่งมองหน้าเธออยู่
"..." รอยยิ้มหวานก็จางลงไปเล็กน้อยแต่ก็ยังคงมีความชวนมองอยู่ดี
"น่ากิน ก็กินให้หมด"
"หะ" ปากเล็กเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าตกใจไปกับสิ่งที่ได้ยิน
"เธอ...ต้องช่วยฉันกินให้หมด"
"หมดนี่น่ะเหรอแทนไท" หญิงสาวถามขึ้นสีหน้าตื่นตกใจมองไปยังอาหารมากมายที่อยู่ตรงหน้า
"อืม"
"บ้าน่า เรากินไม่ไหวหรอก" ริมฝีปากบางอมชมพูเอ่ยบอกออกไปตามตรง เพราะเธอเป็นคนกินอะไรไม่เยอะอยู่แล้ว กินนิดๆหน่อยๆก็อิ่ม ถ้าเขาให้เธอกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าให้หมด เธอทำไม่ได้แน่ๆ
"กินเยอะๆซะบ้าง ดูตัวเธอสิ อย่างกับเด็กอนุบาล"
"..." ใบบัวก็นิ่งทำหน้าตาหงอยๆน่าเอ็นดูราวกับเด็กกำลังโดนดุ
"กินเข้าไป" ว่าแล้ว มือหนาก็ตักอาหารในจานไปวางลงบนด้านในจานของร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้า
"เฮ้อ..." ใบบัวก็ลอบถอนหายใจออกมาแต่ก็ยอมตักอาหารในจานตัวเองกินไปด้วยความว่าง่าย ซึ่งท่าทีของคนตัวเล็กนั้นทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อนั่งนิ่งอยู่จ้องมองไปยังหญิงสาวอย่างรู้สึกพอใจ ก่อนที่ทั้งสองจะต่างฝ่ายต่างนั่งกินอาหารภายในร้านหรูไปด้วยความเงียบไร้ซึ่งคำพูดใดใด จนกระทั่ง...
"แทนไท..." เสียงหวานของใบบัวเอ่ยเรียกเพื่อนตัวสูงขึ้นน้ำเสียงแปลกไปจากทุกครั้ง
"..." ดวงตาคมก็เลื่อนไปมองหน้าคนตัวเล็ก
"เรากินไม่ไหวแล้วอะ พอแล้วได้ไหม" ดวงตากลมโตมองหน้าเอ่ยบอกร่างสูงตรงหน้าแววตาปริบๆอ้อนวอน เพราะเธอไม่สามารถที่จะกินอาหารที่อีกคนสั่งมาได้หมดจริงๆ
"อืม" แทนไทเองก็พยักหน้าตอบกลับอย่างรับรู้ เขาไม่ได้จะใจร้ายบังคับให้เธอกินจนหมดอยู่แล้ว เพราะเขารู้ดีว่าใบบัวไม่ใช่คนกินเยอะ เธอกินกับดมแทบไม่ต่างกันด้วยซ้ำ แต่ที่เขาพููดขู่ไปแบบนั้นก็เพียงเพราะว่าอยากจะให้คนตัวเล็กได้กินเยอะกว่าเดิมอีกหน่อย ตัวเธอเล็กมากจนแทบจะปลิวได้อยู่แล้ว
"เย้~" รอยยิ้มหวานสดใสเผยออกมาทันทีที่ได้ยินคำตอบจากปากหนา ทว่าก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเหลือบสายตาไปเห็นดวงตาคมของใครอีกคนนั่งนิ่งมองหน้าเธออยู่
"แหะ" ใบบัวก็ทำเสียงยิ้มแห้งออกมาด้วยความน่ารักชวนมอง แต่แล้วคนตัวสูงที่นั่งอยู่ก็ได้สติเบือนสายตาคมหันไปทางอื่น คนตัวเล็กที่เห็นแบบนั้นก็นิ่งไม่พูดอะไรออกมา
"..." ขณะที่หญิงสาวตัวเล็กกำลังเลื่อนสายตามองไปยังบริเวณรอบๆร้านอาหารเพื่อลดอาการเกร็งของตัวเอง อยู่ๆดวงตากลมโตก็ต้องชะงักนิ่งไปกับภาพบางอย่างที่เห็น
"แทนไท"
"อือ"
"เดี๋ยวเรามานะ" แล้วสองเท้าบางก็รีบวิ่งออกไปจากร้านอย่างไม่คิดรอคำตอบแม้แต่น้อย เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งก็มองตามแผ่นหลังเล็กไปด้วยสีหน้างุนงงไม่เข้าใจแต่เพราะต้องการเคลียร์ค่าอาหาร เขาจึงไม่สามารถที่จะเดินตามเพื่อนตัวเล็กออกไปได้ ด้านใบบัวก็รีบสาวเท้าเดินออกมาบริเวณด้านนอกของร้านอาหารและห้างหรูเพื่อมาหยุดอยู่บริเวณชายสูงวัยคนหนึ่งที่นั่งขายของอยู่ริมข้างทาง
"คุณตา อันนี้ขายยังไงคะ" ริมฝีปากบางอมชมพูใบหน้าน่ารักสวยธรรมชาตินั่งยองลงเอ่ยถามชายสูงวัยที่ดูชราเป็นอย่างมากขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสอ่อนโยน
"ตัวละห้าสิบน่ะยัยหนู" ชายสูงวัยเอ่ยตอบด้วยสายตาที่พร่ามัวมองไม่เห็น
"เหลือแค่สองตัวเหรอคะคุณตา"
"อืม" ชายสูงวัยตอบกลับทำให้ใบบัวยิ้มหวานก้มลงหยิบเงินในกระเป๋าของตัวเอง แต่ทว่า...เธอกลับมีเงินสดไม่พอ ภายในมือของเธอมีเพียงแบงค์ยี่สิบเท่านั้น
"ฮืออ ลืมกดตังค์ TT" ปากเล็กพึมพำออกมาด้วยความรู้สึกอยากจะร้องไห้ไปกับความสะเพร่าของตัวเองที่มักจะลืมพกเงินสดอยู่เป็นประจำ ดวงตากลมโตมองไปยังชายสูงวัยด้วยความรู้สึกเสียดายอยากจะซื้อตุ๊กตาที่อยู่ในตะกร้าเพื่อช่วยเหลือ ซึ่งในขณะที่คนตัวเล็กกำลังนั่งมองชายสูงวัยด้วยตาปริบๆอยากช่วยเหลืออยู่นั้น
พรึบ อยู่ๆก็มีมือหนาของใครบางคนเดินเข้ามายื่นแบงค์ห้าร้อยไปให้ชายสูงวัยที่นั่งอยู่
"ผมเอาที่เหลือเอง" แทนไทเอ่ยบอกออกไปเสียงนิ่งทำเอาชายสูงวัยพยายามเพ่งจ้องไปยังแบงค์สีม่วงที่อยู่ตรงหน้า
"พ่อหนุ่มเอ้ย ตาไม่มีเงินพอจะทอนเอ็งหรอก"
"ไม่เป็นไรครับ ตาเอาไปเถอะ" พูดจบ เจ้าของใบหน้าหล่อก็ก้มลงไปมองยังหญิงสาวที่นั่งยองอยู่
"หยิบตุ๊กตามาสิ"
"อะ อ่อ...อืม" ใบบัวที่ได้สติก็รีบหยิบตุ๊กตาสองตัวในตะกร้าขึ้นมาก่อนที่ชายสูงวัยจะเอ่ยขอบคุณพูดจาดีใจไปกับความใจดีของหนุ่มตัวสูงที่เข้ามาใหม่พร้อมกับเดินออกไป
"ขอบคุณนะแทนไท เดี๋ยวเราจ่ายเงินคืนให้นะ" เจ้าของใบหน้าเรียวใสหันไปยิ้มเอ่ยบอกร่างหนาที่ยืนอยู่ แทนไทก็นิ่งหันมองหน้าเพื่อนตัวเล็ก
"ใครให้เธอใช้เงินคืน"
"หะ?"
"ฉันตั้งใจซื้อเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ"
"อ้าว งั้นเหรอ ถ้างั้น..." ว่าแล้ว สองมือเล็กก็หยิบยื่นตุ๊กตาไปคืนให้คนตัวสูง
"...มันก็เป็นของแทนไทน่ะสิ"
"..." ร่างสูงก็นิ่ง
"เอาไปสิ มันเป็นของแทนไทนะ"
"ฉันไม่ชอบตุ๊กตา"
"อ้าว..."
"เธอเอาไปเถอะ" ริมฝีปากหนาเอ่ยบอกร่างบางที่ยืนทำหน้างุนงงอยู่ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งปกติ แต่ทว่า...
"ไม่ได้สิ แทนไทเป็นคนจ่ายนะ ถ้าอย่างนั้น...เราเอาไปคนละตัวดีไหม"
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็นิ่งมองท่าทีของคนตัวเล็กตรงหน้า
"อะ อันนี้ของแทนไท ส่วนอันนี้...ของเรา^^" ร่างบางยิ้มหวานตาหยีเอ่ยบอกเพื่อนตัวสูงออกไปด้วยสีหน้าแววตาชวนมอง ซึ่งแน่นอนว่าคนตัวสูงก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังความน่ารักสดใสของหญิงสาวตรงหน้า แต่ทว่าขณะที่มือหนากำลังหยิบตุ๊กตาที่ใบบัวยื่นให้มาไว้ในมือแกร่ง
"พี่แทนไท~" ก็มีเสียงหวานของใครบางคนวิ่งเข้ามาเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มสดใสไม่ต่างจากร่างบางอีกคนที่ยืนอยู่...
- Writer
