4 น่ารำคาญ
1074 Words
ปัจจุบัน
ปีสาม
@มหาลัยเอช
"ฟู่วว ผ่านไปอีกเทอมแล้วสินะ" เสียงหวานของหญิงสาวตัวเล็กสูงร้อยห้าสิบแปดเซนเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสดใสหลังจากที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องสอบวิชาสุดท้ายของการเรียนเทอมแรกในปีสามของเธอ ร่างบางเจ้าของรอยยิ้มเป็นมิตรเอาแต่ยืนยิ้มด้วยความดีใจกับสอบที่เพิ่งผ่านพ้นไปอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง...
"จะยืนยิ้มอีกนานไหม" เสียงทุ้มนิ่งของใครบางคนที่ยืนมองคนตัวเล็กอยู่นานถามขึ้นทำให้ใบบัวที่ยืนอยู่ในชุดนักศึกษาเรียบร้อยหันไปมองตามเสียง
"แทนไท" ปากเล็กเอ่ยเรียกเพื่อนชายกลุ่มเดียวกันของตัวเองขึ้น
"จะไปได้ยัง พวกนั้นรออยู่ข้างล่าง" ใบหน้าหล่อไทยแท้ถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่งตามประสาคนไม่ค่อยพูด
"อ อ่อ...ไปสิ" ใบบัวก็พยักหน้าส่งยิ้มหวานตอบกลับร่างสูงตรงหน้าไป แทนไทก็ชะงักนิ่งไปเล็กน้อยกับรอยยิ้มสดใสนั้นแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาพากันเดินไปยังด้านล่างของตึกคณะที่มีเพื่อนอีกสามคนรออยู่
"โห่ กว่าจะมากัน" ขวัญข้าวพูดขึ้นหลังจากที่เห็นเพื่อนสองคนเดินลงมาจากตึกอาคารเรียน
"โทษที ทำข้อสอบเพลินไปหน่อยน่ะ" ใบบัวก็รีบเดินเข้าไปคล้องแขนเอ่ยบอกคนเป็นเพื่อนด้วยท่าทีอ้อนๆตามประสา
"โอ๊ย จะแย่งท็อปกับไอ้หมอนี่หรือไง" ขวัญข้าวเอ่ยพร้อมกับชี้ไปยังแทนไทที่ยืนอยู่
"ไม่หรอก เราสู้แทนไทไม่ไหว" เจ้าของใบหน้าเล็กก็ยิ้มหวานตอบกลับมาตอบความจริงที่เธอรู้ดีว่าต่อให้เธอจะเรียนดีแค่ไหน แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะทำคะแนนสู้คนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้
"..." เจ้าของชื่อที่ถูกเอ่ยถึงก็นิ่งไม่พูดอะไร เอื้อมมือลงไปหยิบซองบุหรี่จะเดินออกไปจุดสูบ
"ดูบุหรี่อีกแล้วไอ้เวรนี่ กูจะฟ้องแม่มึง" เสียงเซอร์เวย์พูดขึ้นหลังจากที่เห็นท่าทีของเพื่อน แน่นอนว่าแทนไทก็ไม่สนใจยังคงจะหยิบม้วนบุหรี่ขึ้นมา
"สูบเยอะๆ ไม่ดีนะ" ใบบัวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ ซึ่งคำพูดของเธอทำเอาดวงตาคมของร่างสูงที่ยืนอยู่หันไปจ้องมองใบหน้าเล็กนิ่ง ใบบัวที่เห็นแบบนั้นก็ชะงักก้มหน้างุดไปด้วยความรู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อยกับสายตาคมคู่นั้น
"น่ารำคาญ" ริมฝีปากหนาเอ่ยออกมาเสียงเรียบด้วยใบหน้าเรียบนิ่งก่อนจะหยิบซองบุหรี่เก็บลงใส่กระเป๋าอย่างเดิม ท่ามกลางสีหน้าแปลกใจของทุกคน ยกเว้นร่างเล็กของใบบัวที่เอาแต่ยืนก้มหน้าอยู่
"อะๆไปได้ยังอะ หิวแล้วเนี่ย" ขวัญข้าวพูดขึ้น ทุกคนจึงพยักหน้าตอบกลับพากันเดินไปยังรถหรูของแทนไท กิต แล้วก็เซอร์เวย์ที่จอดอยู่
"เอาไปสองคันก็พอมั้ง" เซอร์เวย์เอ่ย
"งั้นเอาของกิตกับแทนไป" ขวัญข้าวบอก
"อ้าว แล้วรถฉันอะ" เซอร์เวย์มองหน้าถามเพื่อนตัวเล็กขึ้น
"รถนายมันแข็งอะ จะแต่งทำบ้าอะไรก็ไม่รู้" ขวัญข้าวตอบกลับทำเอาเซอร์เวย์พูดใส่หญิงสาวด้วยสีหน้าโมโหหัวเสีย
"เฮ้ยยัยนี่! ไม่รู้จักรถนั่งแข่งหรือไงวะ"
"เหอะ แต่งทำบ้าอะไร เจ็บตูดเปล่าๆ เสียดายเงิน" สิ้นเสียงแหลมของขวัญข้าว เซอร์เวย์ก็ทำท่าจะเดินเอาเรื่องร่างบางหุ่นดีทันทีตามประสาคนที่มักจะทะเลาะกันอยู่เป็นประจำ
"เธอ!"
"พอได้แล้ว" เสียงกิตหันไปเอ่ยห้ามเพื่อนตัวเองขึ้นเพื่อให้ศึกของทั้งสองสงบลง
"ฝากไว้ก่อนเถอะ! ดีนะไอ้กิตช่วยชีวิตเธอไว้" เซอร์เวย์มองหน้าพูดใส่ขวัญข้าว
"แหวะ! กลัวตายอะ" ริมฝีปากบางพูดใส่ร่างสูงตรงหน้า เซอร์เวย์จึงทำท่าจะเดินไปเอาเรื่องอีกครั้ง แต่ทว่าก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนิ่งของชายที่ตัวสูงที่สุดของกลุ่มเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"พอสักที เลิกไร้สาระกันได้แล้ว" เซอร์เวย์กับขวัญข้าวก็ยอมยุติศึกครั้งนี้ของทั้งสองลง
"ตกลงจะเอารถใครไปบ้าง" กิตถาม
"รถมึงกับไอ้แทนก็ได้" เซอร์เวย์ตอบ ซึ่งขวัญข้าวก็หันไปยักคิ้วใส่คนตัวสูงด้วยท่าทีกวนประสาท
"..." เซอร์เวย์ก็ทำหน้าทำตาใส่หญิงสาวไปอย่างคาดโทษ
"ละ...แล้วจะแบ่งกันไปยังไงเหรอ" ใบบัวที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้นสีหน้าสงสัย
"เอางี้ไหม เธอกับฉันไปกับกิต..." ขวัญข้าวเอ่ยบอก ก่อนจะหันไปยังเซอร์เวย์ที่ยืนอยู่
"...ส่วนนายไปกับแทนไท"
"เออ" เซอร์เวย์ตอบกลับเพื่อนตัวเล็กเสียงดังด้วยความหมั่นไส้ ใบบัวเองก็ส่ายหัวยิ้มออกมาเล็กน้อยกับท่าทีของทั้งสองก่อนจะค่อยๆหันไปส่งยิ้มให้กิตที่ยืนส่งยิ้มมองหน้าเธออยู่
"ไม่" เสียงทุ้มของชายตัวสูงเอ่ยขึ้นทำเอาทุกคนชะงักหันไปมองยังใบหน้าหล่อนิ่ง
"คืออะไร?" ขวัญข้าวถาม แทนไทก็นิ่งหันไปมองยังใบบัวที่ยืนอยู่
"เธอนั่นแหละ มากับฉัน"
"ห หะ... ฉะ ฉันเหรอ" ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้นมาด้วยความงุนงง
"อืม"
"เดี๋ยวนะแทนไท ทำไมบัวต้องไปกับนายด้วย?" ขวัญข้าวถามด้วยความสงสัยไม่เข้าใจ
"เพราะฉัน...รำคาญมัน" แทนไทเอ่ยพร้อมกับหันไปยังเซอร์เวย์ที่ยืนอยู่
"ไอ้เหี้ยแทน!"
"ฮะ...ฮ่าๆ" ขวัญข้าวก็หัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกถูกใจในคำตอบ
"ขำบ้าอะไรวะ!"
"ขำนายไง เพื่อนยังรำคาญ"
"เธอ!" แทนไทที่ยืนนิ่งอยู่ก็ไม่คิดสนใจยังเพื่อนสองคนที่ยืนทะเลาะถกเถียงกันอยู่แม้แต่น้อย สองเท้าหนาเดินเข้าไปเอื้อมมือใหญ่ไปคว้าแขนเล็กของใบบัวที่ยืนทำหน้างุนงงอยู่ให้เดินออกมากับเขา
"ไปกับฉัน" พูดจบ มือแกร่งก็พาร่างบางเดินตรงไปยังรถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลทันที
- Writer
