EDA
Pencereden
baktığımda Cihan Rafet amca ile koruya doğru giderken gördüm aradığım fırsat
ayağıma gelmişti. Hemen aşağı indim herkes kahvaltı masasındaydı. Kader abla
beni gördü ona susması için işaret ettim dışarı çıkıp yanlarına doğru koştum
evden uzakta olmaları iyi olmuştu kimse göremez, konuşacaklarımızı duyamazdı.
Cihan arkasında olduğumu fark etmedi
"
Cihan"
bana baktı üzgün olsa da burnundan kıl aldırmayacak gibi
"
seninle konuşmam gerek"
" konuşacak bir şey kaldı mı? "
" benimle ilgili ne düşünürsen düşün istersen fikrini değiştirme ama bu söyleyeceklerim önemli biraz daha yürüyelim "
" seninle konuşacağım kalmadı "
anlaşılan zorlayacaktı kolundan tutup Rafet amcanın önünde oturmasını sağlayıp ağzını kapattım ne yaptığıma anlam veremedi
" sessiz ol ve gördükleri
