บทที่ 31
นี่น่ะหรือถังลี่ชิง
หลิวอ้ายเหรินยังคงนั่งยิ้มมุมปาก สายตาไหวระริกก็ยังคงจ้องหล่อนตรงหน้าที่เอาแต่แหกปากร้องไห้คนอื่นช่วย และยังชี้มือใส่ร้ายเธอไม่หยุด
“ฮืออ อ้ายเหริน ทำไมเธอต้องผลักฉันด้วย” ลี่ชิงยังคงนั่งร้องไห้เสียงดัง ใบหน้าที่ไม่มีน้ำตาก็แอบเงยขึ้นมองหาคนช่วย
“ชิ ยัยบ้าเอ๊ย” อ้ายเหรินนั่งทำหน้าเซ็งๆ เหลือกตามองบนใส่คนตรงหน้า..
ด้านจี้หยวนเมื่อเห็นน้อง เขาก็เดินแหวกผู้คนเข้ามาหา พร้อมทั้งสะกิดไหล่ของน้องเบาๆ “อ้ายเหริน”
“พี่ใหญ่” นั่นทำให้หลิวอ้ายเหรินได้สติกลับคืนมา แล้วหันไปมองพี่ชาย
“เป็นอะไรหรือเปล่า” หลิวจี้หยวนพยุงน้องให้ลุกขึ้น แล้วมองสำรวจดูว่าน้องเจ็บตรงไหนบ้างเพราะเขาเป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” อ้ายเหรินถึงจะเจ็บที่สะโพก แต่เธอก็ส่ายหน้าปฏิเสธ..
ส่วนถังลี่ชิงก็ถูกพี่ชายที่เป็นสหายของจี้หยวนเข้ามาพยุงให้ลุกขึ้น
“ลี่ชิง” ถังเว่ยซุยเรียก เมื่อพยุงให้น้องสาวลุก
