ประตูรั้วเปิดออก นาฎสุรีย์เดินเข้าสู่ตัวบ้าน ถ้าหากไม่ติดว่าแม่ จะโทรหาคนรับใช้ เพื่อสอบถาม เธอคงหนีไปอยู่ที่อื่นเพื่อตัดปัญหาเรื่องวุ่นวายเสียตอนนี้ สาวเท้าอย่างเชื่องช้า ร่างกายไม่เหนื่อยล้า แต่หัวใจมันทรมาน เธอไม่อยากถูกคนอื่นมองแบบนี้เลย แต่ไม่มีทางเลือกให้ เสียงรถยนต์จอดเทียบ เธอเลยเร่งฝีเท้าขึ้นชั้นบน ปิดประตูห้องนอน โถมกายลงบนเตียง ครุ่นคิดหาทางออก เธอใกล้ฝึกงาน อีกไม่นานก็จะจบแล้ว ไม่อยากทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง เพียงเพราะเรื่องนี้
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะตรงประตู นาฎสุรีย์เลือกไม่สนใจ เพราะคิดว่าคนที่มาคงไม่ใช่ใคร นอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น
“เปิดประตู ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย!” เขาตะโกนบอก เสียงเครียด
“ออกไป เราสองคนไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก!” คนในห้องส่งเสียงกลับไป
พีรดลชะงักขบกราม สีหน้าไม่พอใจ
“จะเปิดหรือไม่เปิด ถ้าไม่เปิดอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”
“นายเลิกข่มขู่ฉันสักที ถ้าไม่เปิดนายจะทำไ
