People said, they love rain. Because it wash away all those feelings that you have, all the pain, all the sadness inside. But for me, no. Kabalikataran lahat.
It rains when I keep all the pain and sadness inside my heart, until the moment I cry. Whenever I see the rains, there's someone reminds me. I'm thinking of him but I know don't him. Tanging natatandaan ko lang ay ang mukha niya. Pero ang pangalan niya? Hindi.
Umalis ako sa harap ng easel at dinaluhan ang bintana ng aking kuwarto. Inilapat ko ang aking palad sa salamin ng bintana. This window was drenched by the raindrops. Napahawak naman ang isang kamay ko sa kuwintas. Pinaglalaruan ko ang singsing na binigay ng babae sa akin noong bata palang ako ang nagbigay sa akin nito.
"Ito ang magiging susi para matagpuan mo na siya... Ang nakatadhana para sa iyo..." Saka inilagay niya ang singsing sa aking palad. Marahan niyang isinara ko iyon. "I need to leave, and I'm waiting you to grow up... I hope we will meet each other again." Tumayo siya saka iniwan ko
Napapikit ako nang may sumagi sa aking isipan.
"Meeting you was... Enchanted, baby... That was the best... And my favorite... Part of my... Life."
"I promise... In my next life... If you get lost in a great, big ocean... I will look for you... I will find you... No matter what... Bethany... I love you, baby... Always."
Those words haunts me. I don't know why.
Sino ba talaga siya?