คาตีนใคร
781 Words
หมับ! แขนเล็กถูกกกระชากอย่างแรงทันทีที่ฉันเดินออกมายังหน้าคอนโด แต่เพียงแค่หันไปตวัดตามองเท่านั้นฉันก็ต้องสะบันแขนออกแรงๆ เมื่อคนที่กระชากฉันอย่างไร้มารยาทนี้คือพี่โจ้
"ทำเกินไปแล้วนะวาดฝัน" คนตรงหน้าเค้นเสียงบอกลอดไรฟัด สายตาที่มองมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อของพี่โจ้ทำเอาฉันเผลอก้าวถอยหลังหนีอัตโนมัติ
"พูดเรื่องอะไร?" ฉันเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ ในเมื่อครั้งสุดท้ายที่เจอก็คือวันที่เขานัดฉันออกไปทานข้าว แล้วสุดท้ายเป็นเขาเองที่ทำตัวหน้าไม่อายเทฉันเสียดื้อๆ
"ให้ไอ้เวรนั่นมากระทืบกู คิดว่ากูอยากได้มึงมากงั้นสิ"
"เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรเลย"
"มึงจะไม่รู้ได้ไง ในเมื่อมันบอกให้กูเลิกยุ่งกับมึง" พี่โจ้ชี้หน้าฉันด้วยสายตาคาดโทษ ไม่ว่าตอนนี้ฉันจะอธิบายอะไรออกไปก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะดูเหมือนกับว่าเขาจะเชื่อมั่นในความคิดตัวเองมากเกินไป
เมื่อรู้ว่าต่อให้ใช้เหตุผลในการตัดสินปัญหาก็คงไม่เป็นผล สองขาเล็กก็รีบหมุนตัวกลับเพื่อที่จะวิ่งเข้าไปในคอนโดอีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันที่จะได้เหยียบย่างพ้นผ่านประตู พี่โจ้ก็คว้าเข้าที่แขนฉันแล้วลากออกมาอีกหน
"ปล่อยนะ ช่วยด้วยค่ะ!"
"เงียบ!"
ผั๊วะ!! ร่างสูงที่ฉุดกระชากลากถูฉันออกมากลับเซไปตามแรงหมัดของใครบางคน เพียงแค่สายตาของฉันปะทะเข้ากับดวงตาคมดุดันฉายแวววาวโรจน์ออกมา
ใบหน้าเรียบนิ่งที่เคยแสดงออกเพียงสีหน้าไร้ความรู้สึก หากว่าตอนนี้กลับเดือดดาลออกมาอย่างเห็นได้ชัด สันกรามปูดนูนขึ้นยามเขาจ้องมองอีกคนตรงหน้า
"กราฟ.." ฉันรีบวิ่งไปหลบด้านหลังร่างสูงของกราฟ เสี้ยววินาทีที่คิดว่าตัวเองจะต้องพบเจอกับสิ่งที่ไม่อยากจะคาดคิด แค่ได้เห็นหน้าของเขาฉันก็ใจชื้นขึ้นมาทันที
"มึงอีกแล้ว ครั้งนี้กูไม่ยอมง่ายๆ แน่" พี่โจ้ชี้หน้ากราฟอย่างเอาเรื่อง ส่วนคนถูกต่อว่ากลับไม่ได้สะทกสะท้านกับคำขู่ของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
"....."
"มึงตายคาตีนกู อั๊ก!!" ยังไม่ทันที่พี่โจ้จะได้พูดจบประโยค กราฟก็ยกฝ่าเท้าถีบเข้าอกของพี่โจ้เต็มๆ จนหงายหลังล้มไม่เป็นท่า
ต่อให้พี่โจ้จะพยายามลุกขึ้นยืน แต่ก็ช้ากว่ากราฟที่เดินเข้าไปหาแล้วใช้เท้าของตัวเองเหยียบลงไปบนอกของพี่โจ้ คนที่นอนอยู่ใต้ฝ่าเท้าทำได้เพียงแค่ดีดดิ้นและพยายามยกเท้าของกราฟให้ออกจากตัว
"คาตีนใคร?" กราฟเค้นเสียงถามไม่ยอมผละเท้าออกไปง่ายๆ ยิ่งพี่โจ้พยายามจะเอาเท้าของกราฟออกมากเท่าไหร่ กราฟก็ยิ่งเพิ่มแรงเหยียบมากขึ้นกว่าเดิม
"ไอ้สัส! มึงปล่อยกู"
"กูเตือนมึงแล้ว ว่าอย่ามาให้ฝันเห็นหน้า"
"....."
"แต่ยังเสือกมา" พลั๊ก! เท้าหนายกขึ้นเพียงนิดก่อนจะกระทืบลงยังจุดเดิมอีกครั้ง
"กูยอมแล้ว.. อ๊ากก!!" เสียงร้องโอดครวญของพี่โจ้ที่ร้องบอกด้วยความเจ็บปวดยามกราฟขยี้ฝ่าเท้าอย่างไร้ความปรานี
"....."
"ปล่อยกูไปเถอะ กูจะไม่มายุ่งกับวาดฝันอีกแล้ว"
"เชื่อได้?" กราฟเลิกคิ้วขึ้นเป็นคำถาม ดวงตาคมตวัดมองคนใต้ฝ่าเท้าอย่างเอาจริง
"ดะ ได้ กูไม่โกหกแน่นอน" พี่โจ้พยักหน้ารับรัวเร็ว ดวงตาที่เคยมองมาด้วยสายตาโกรธขึงตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นสั่นระริกยามสบตามองดวงตาดุดันอีกคู่
"บอกใคร"
"วะ วาดฝันพี่ขอโทษ พี่ขอโทษนะ" พี่โจ้หันมามองฉันแล้วเอ่ยบอกเสียงสั่น
"....."
"พี่จะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีก ปล่อยพี่ไปเถอะนะ"
"ปล่อยเขาไปเถอะกราฟ" ฉันปรายตามองคนที่ร้องอ้อนวอนอยู่ที่พื้นด้วยสายตาเรียบนิ่ง
กราฟชำเลืองมองมาที่ฉันเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็ยอมยกเท้าออกจากอกของพี่โจ้ ทว่าฉันกลับนึกบางอย่างขึ้นมาได้ก็รีบพูดขึ้นจนทำให้กราฟชะงักฝ่าเท้าค้างเอาไว้
"เดี๋ยวก่อน..."
"....."
"ก่อนจะไปก็จ่ายค่าอาหารคราวก่อนมาด้วยสิ"
แค้นฝังหุ่นนะบอกเลย
- Writer
