กระทืบ
759 Words
"ทำไมไม่ปลุก" ร่างสูงที่เปลือยท่อนบนโชว์ซิกแพคลอนสวย กำลังยืนเสยผมพิงกรอบประตูห้องครัวชำเลืองมองฉันที่ลงมือทำอาหารเช้า
"เห็นหลับสบายเลยไม่อยากปลุก" ฉันเอี้ยวตัวกลับไปตอบ แล้วหันกลับมาตักเบคอนในกระทะใส่จานที่เตรียมเอาไว้อยู่ข้างๆ
"บอกแล้วไงว่าอยากตื่นพร้อมกัน" กราฟเดินมาซ้อนด้านหลังฉันแล้วเกยคางลงบนบ่าเล็กเอ่ยบอกอย่างออดอ้อน
มือหนายื่นมาจับมือของฉันที่ถือตะหลิวกำลังทอดไส้กรอกในกระทะ แล้วตักไส้กรอกใส่จานที่วางเอาไว้ใกล้ๆ ด้วยอีกแรง ถึงแม้ว่าจะเป็นฉันที่เป็นคนทำก็เถอะกราฟก็แค่วางมือทับมือฉันอีกทีเท่านั้นเอง
"นายหิวหรือยัง"
"อืม.." กราฟขานรับในลำคอหนาเบาๆ ก่อนที่ร่างสูงจะผละออกไปยืนนิ่งอยู่ใกล้ๆ มองฉันที่กำลังจัดวางอาหารบนจานให้สวยงามราวอาหารเช้าของโรงแรม
ฉันพยักหน้ารับเป็นการเข้าใจจากนั้นก็ยกจานออกมาวางบนโต๊ะ กราฟนั่งลงตรงข้ามกับฉันแล้วตักไส้กรอกในจานของตัวเองให้กับฉัน ทั้งๆ ที่ในจานของฉันก็มีเหมือนกันกับเขา
"ให้ทำไม ของฉันก็มี"
"รู้ว่าชอบ" เสียงแหบห้าวตอบแค่นั้นแล้วลงมือตักอาหารเข้าปากตัวเอง
ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีอะไรที่ฉันชอบอะไรที่ไม่ชอบกราฟก็จะจำได้ไม่มีลืม ส่วนเขากลับต้องเป็นคนเสียสละให้ฉันแม้ว่าสิ่งนั้นเขาเองก็ชอบด้วยเหมือนกัน
"นายก็กินเยอะๆ หน่อย" ฉันยิ้มบอกแล้วตักเบคอนในจานตัวเองใส่จานของเขา
Rrrrr~
เสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือแผดเสียงดังลั่นจากในห้องนอนของฉัน ทำให้คนตัวโตที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ต้องขดคิ้วหนาเข้าหากัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะลุกไปรับสายเลยสักนิด
"....."
"ไม่ไปรับสายหน่อยเหรอ"
"ไม่รับ" คนตรงหน้าตอบหน้านิ่งทำเหมือนกับเสียงริงโทนที่แผดเสียงร้องไม่หยุดพัก เป็นเพียงเสียงลมที่พัดผ่านมาให้ได้ยินเท่านั้น ไม่ได้มีความจำเป็นที่จะต้องไปใส่ใจ
"เผื่อเป็นทุระด่วนอะไรก็ได้"
"ไม่สำคัญหรอก"
"กราฟ" ฉันเค้นเสียงเรียกคนตรงหน้าที่ยังคงไม่ไหวติงใดๆ ดวงตาคมเข้มเรียบเฉยเงยขึ้นมองฉันแค่ชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วลุกออกจากโต๊ะเดินไปในห้องนอน จากนั้นก็เดินกลับออกมาพร้อมกับโทรศัพท์ของเขามาวางเอาไว้บนโต๊ะ แล้วกดรับสายที่กระหน่ำโทรเข้ามารัวๆ
"เออ"
[ ไอ้กราฟมึงหายหัวไปไหนวะ ตอนนี้ไอ้เอ็มกับไอ้เพตีกันจะตายห่าแล้ว ] เสียงที่แทรกเข้ามาผ่านโทรศัพท์มือถือของกราฟเอ่ยบอกรัวเร็วจนฉันยังแทบจับใจความไม่ทัน
"เรื่อง?" กราฟเอ่ยถามพลางขมวดคิ้วหนาเข้าหากันไปด้วย ถึงแม้ว่าฉันจะจับต้นสายปลายเหตุไม่ได้ แต่ฟังดูจากการรีบพูดจนฟังดูร้อนรนขนาดนั้นแล้ว คงจะไม่ใช่เรื่องดีแน่
[ มึงค่อยถาม แล้วรีบมาก่อนที่มันจะฆ่ากันตาย ]
ปลายสายตัดไปแล้วยิ่งทำให้กราฟขมวดคิ้วหนามากขึ้นกว่าเดิม
"เดี๋ยวมา" คนตัวโตกำโทรศัพท์ในมือแน่นก่อนจะกระแทกตัวลุกออกจากโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์
"นายจะไปห้ามพวกนั้นเหรอ?" ฉันเอ่ยถามทันทีที่กราฟเดินไปหยิบเสื้อมาสวม
ถึงจะรู้ว่าเขาคงจะออกไปหาเพื่อนก็เถอะ แต่ก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้อยู่ดี
"เปล่า"
"เอ้า? แล้วนายจะรีบร้อนออกไปทำไม" ก็เห็นอยู่ว่ากำลังรีบร้อนออกไป แล้วไม่ใช่ไปห้ามพวกนั้นหรอกเหรอ?
แต่คำตอบของกราฟกลับทำเอาฉันอ้าปากค้างมองเขาด้วยสายตาเหลือจะเชื่อ
"ไปกระทืบพวกแม่ง" ใบหน้าหล่อเหลาตอบเสียงเรียบไร้ความล้อเล่นแต่อย่างใด
"แล้วจะไปกระทืบเขาทำไม ให้ไปห้ามไม่ใช่ให้ไปทะเลาะกันอีกคน"
"ตีกันไม่รู้เวล่ำเวลา"
"....."
"กระทืบให้ตายห่าให้หมดนั่นแหละ"
ก็ไปขัดความสุขเขาอะนะ
ชอบก็คอมเมนต์ให้กำลังใจไรท์ได้นะคะ
- Writer
