Pester ยัยคู่หมั้น.. จอมตื้อ

Chapter 5

Alice Talk

หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลฉันก็ตัวติดพี่โด ไปนอนกับเขาทุกวัน วันนี้พี่เขามีเรียนเช้าแต่ฉันมีบ่าย ตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้วละอาบน้ำแต่งตัวก็ขับรถไปมหาลัยทันที เดินแวบไปตึกวิศวะแปปหนึ่งเพราะเวลากลางวันพี่โดไม่ชอบทานข้าวถ้าเขาติดงานนะ ฉันซื้อน้ำกับขนมมาเผื่อเขาด้วย เดินเข้าไปก็เจอพี่โดนั่งอยู่หน้าตึก แต่มีผู้หญิงนั่งอยู่ข้างๆด้วย ฉันหน้าตึงหงุดหงิดทันที

"พี่โด"

เขาหันมามองหน้าฉันนิ่งๆไม่พูดอะไร

"ว่าไง"

ฉันดึงเขาให้ลุกขึ้น

"คนนี้ใครทำไมต้องนั่งใกล้กันด้วย"

เขาถอนหายใจอย่างเซงๆ

"เพื่อนในห้องเรียน อย่ามาหึงไม่เข้าเรื่องน่าอลิส"

เขาสะบัดมือออกจากฉันก่อนจะเดินไปนั่งอีกรอบ

"หยุดนะ ไปนั่งอีกฝั่งเลยอลิสไม่ยอม"

เขาถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ก่อนจะเดินไปนั่งอีกฝั่ง

"พอใจยัง พี่จะทำงาน"

พูดจบก็หันไปหยิบโน๊ตบุ๊คฝั่งตรงข้ามมาไว้ตรงหน้าเขาแล้วนั่งทำงานต่อไม่สนใจฉันอีก เห้อ เย็นชาชะมัด ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างๆเขาแล้วนั่งจ้องหน้าเขาอยู่แบบนั้นจนพี่โดทนไม่ไหวเงยหน้ามามองฉัน

"ไม่มีเรียนหรือไงทำไมไม่ไป"

"มีแต่ไม่อยากไป"

เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด

"อย่ามากวนพี่อลิสพี่จะทำงานส่งอาจารย์แล้วก็ไปเรียนได้แล้วอย่ามาทำตัวเกเรแถวนี้พี่ไม่ชอบ"

เขาหันมาตำหนิฉันกรายๆ แต่แล้วไงใครกลัวล่ะ หึ

"ไม่ไป นี่มันเที่ยงแล้วทำไมไม่ทานข้าว"

"งานยังไม่เสร็จจะทานได้ไง"

ฉันกับเขาจ้องหากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"อลิสซื้อน้ำกับขนมมาให้ พี่ต้องทานไม่งั้นอลิสจะนั่งตรงนี้และจะไม่ไปเรียนด้วย"

เขาเอามือกุมขมับทำหน้าเครียดๆ ท่าทางจะหัวเสียสุดๆแล้วละ

"เดี๋ยวพี่ทานเองเอาวางไว้ตรงนั้นแล้วไปเรียนซะ"

ฉันส่ายหน้ารัวๆ

" ไม่มีทาง พี่ต้องทานก่อนไม่งั้นอลิสจะนั่งเฝ้าไม่ไปไหนทั้งนั้น"

เขาคงรำคาญฉันมากแล้วละหยิบขนมมาแกะแล้วนั่งทานจนหมด

" กินแล้ว พอใจแล้วนะ"

ฉันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะจุ๊บแก้มเขาหนึ่งที

"อลิสไปเรียนก่อนนะที่รักแล้วเจอกันตอนเย็นนะคะ"

ฉันโบกมือบ๊ายบายเมื่อได้ในสิ่งที่พอใจ ก่อนจะอมยิ้มเดินออกมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ถ้าฉันไม่บังคับเขาก็จะไม่ยอมทานอะไรแล้วเขาก็ชอบเป็นโรคกระเพาะไง ฉันไม่ได้อยากจะบังคับโวยวายหรือเอาแต่ใจตัวเองเลยนะ แต่ฉันเป็นห่วงเขา ก็แค่นั้น...

Domino Talk

หลังจากผมนั่งทานขนมเสร็จคู่หมั้นผมก็อมยิ้มเดินออกไปแล้ว เอาแต่ใจชะมัดเลย เห้อ ชอบบังคับนู้นนั้นนี่จนผมเซงอ่ะ คือหิวก็จะไปกินเองป่ะนี่ขนาดยังไม่ได้แต่งงานเป็นผัวเมียกันยังขนาดนี้ แล้วถ้าแต่งกันไปแล้วตะขนาดไหน ผมจะทนไหวมั้ยเนี้ย

"โดโอเคมั้ยเนี่ย"

เชอรีนเพื่อนร่วมห้องผมเองแหละพอดีจับคู่ทำงานกลุ่มนะก็เลยต้องมานั่งทำด้วยกัน ปกติผมไม่นั่งกับผู้หญิงหรอกก็แม่อลิสนะขี้หึงจะตาย  จะตามรังควานผู้หญิงทุกคนที่มันมาใกล้ผมนะ ผมขี้เกียจทะเลาะก็เลยเลี่ยงๆไป

"อือ ชินแล้วล่ะ"

ผมยักไหล่แบบชิวๆแล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไม่ได้สนใจอะไรอีก สักพักก็มีเสียงเรียกใกล้ๆหูคุ้นๆแหะ

"โด ไม่เจอกันนานเลยนะ"

ผมหันกลับไปก่อนจะเจอกับชมพู่ แฟนเก่าผมเองแหละ เลิกกันเพราะไม่อยากจะพูดถึง หึหึ

"อือไม่เจอกันนานเลยนะสบายดีไหม"

ผมถามออกไปตามมารยาทอ่านะ

"อื้มสบายดี คือโทรศัพท์เราหายติดต่อโดไม่ได้เลย ขอไลน์ไว้ได้ไหม"

ผมส่ายหน้าเบาๆ

"อย่าเลยเมียขี้หึง"

พอผมพูดแบบนั้นปุ๊ปชมพู่ก็หน้าเจื่อนไปทันที ผมไม่อยากให้เธอมาโดนอลิสอีกคนนะ ไม่อยากหาเรื่องให้ตัวเองด้วย

"โดมีแฟนแล้วเหรอ ตั้งแต่ชมพู่เลิกกับโดไปชมพู่ไม่มีความสุขเลย เรายัง.."

" เรามีคู่หมั้นแล้วนะ ขี้หึงสุดๆเลยด้วย เราขอทำงานก่อนนะ"

พูดจบผมก็ก้มหน้าทำงานต่อไม่ได้สนใจเธออีก จริงๆตอนนั้นที่คบกันผมรักเธอมากนะ แต่เธอเลือกที่จะไปกับไอ้หมอนั้น ไอ้คนทรยศคนนั้น หึ

" อืมขอโทษที่รบกวนนะโด เราไปก่อนนะ เราอยากจะบอกโดว่า เรายังรู้สึกกับโดเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลงนะ ไปล่ะ"

ผมนิ่งเงียบอยู่ตรงนั้น ผมควรจะรู้สึกดีใจไหมล่ะ ถ้าตอนนั้นเขาเลือกผมตอนนี้เราสองคนคงจะมีความสุขกันมากๆสินะ อีกอย่างเธอทรยศผมผมก็เลยไม่อยากเปิดใจรักใครอีก นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ผมยอมหมั้นกับอลิสเพราะผมไม่อยากรักใครอีก มันทรมานมากๆเลยนะตอนนั้น