เพ่ยหลินวางจอกชาลงในถาดเงินเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้อง หญิงวัยเจ็ดสิบแต่ยังคงความงามอย่างนางพญาในชุดผ้าไหมแพรเลอค่าสีแดงเข้มผู้ได้ชื่อว่าเคยเป็นประมุขพรรคบุปผาสวรรค์มาเก่าก่อนยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้นางรับใช้ออกไปจากห้องนั้น
“มี่อิง...เจ้ากลับมาเมื่อไหร่กัน”
นางถามโดยไม่ได้หันกลับไปมอง นางมารดอกไม้เงินเดินมาหยุดตรงหน้าแม่บุญธรรมซึ่งนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่หน้าระเบียงห้องบนหอหมื่นบุปผา ที่ซึ่งมองออกไปเห็นจันทร์ฉายบนท้องนภาเหนือขุนเขาสูงเสียดฟ้าโอบล้อมด้วยหมู่เมฆทะมึน
“ข้าพึ่งกลับมาถึงค่ะท่านแม่”
“เจ้ามิควรอยู่ห่างจากพรรคของเราในยามที่ประมุขไม่อยู่เช่นนี้”
“ข้ารู้ค่ะ...แต่นี่ฟางซินไม่อยู่หลายราตรีแล้ว ท่านแม่รู้หรือไม่ว่าตอนนี้นางไปอยู่ที่ใดกัน”
ไม่ทันที่เพ่ยหลินอ้าปากตอบก็มีใครอีกคนเข้ามา
“ท่านเพ่ยหลิน ข้าเหมยเหม่ยกลับมาแล้วค่ะ”
