หวังซื่อชะงักเมื่อวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาและทันได้เห็นคนทั้งสองที่ยืนหันหน้าเข้าหากันและจับมือแนบแน่น ข้ารับใช้หนุ่มทำหน้าแทบไม่ถูกเมื่อทั้งจิ้นเหอและฟางซินหันมายังเขา ทั้งคู่รีบปล่อยมือออกจากกันโดยเฉพาะจิ้นเหอที่มีสีหน้าเข้มขึ้นด้วยความตกใจ แม่ทัพหนุ่มกลบเกลื่อนท่าทีตัวเองซึ่งหวังซื่อไม่เคยเห็นนายของเขาเป็นเช่นนี้มานานแล้วด้วยการกุมดาบในมือมั่นและถามขึ้น
“ว่าอย่างไรหวังซื่อ...เจ้าคง...เตรียมสำรับไว้ให้ข้ากับฟางซินเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่?”
“ขอรับนายท่าน...แต่ข้ามีเรื่องสำคัญมากกว่านั้น”
“เรื่องอะไร”
“ท่านไป๋เจี้ยนให้ข้ามาเรียนนายท่านว่าจะออกเดินทางไปยังพรรคบุปผาสวรรค์เร็วขึ้นอีกหนึ่งวันขอรับ”
คำรายงานของหวังซื่อจุดความตื่นเต้นขึ้นในแววตาของจิ้นเหอแต่กลับทำให้ฟางซินรู้สึกตรงข้าม นางตกใจและถามกลับไปว่า
“เหตุใดท่านไป๋เจี้ยนจึงรีบร้อนนักเล่า ไหนว่าจะเดินทางในอีกสองสามวันข้างหน้ามิใช่รึ”
