หวังซื่อชะเง้อมองไปยังสวนริมน้ำพลางก็เดินไปมาจนมิอาจนับรอบที่หน้าระเบียงบ้านดอกท้อในยามย่ำสนธยา เขาถอนหายใจหลายครั้งกับความรู้สึกเป็นกังวลหลังจากที่จิ้นเหอติดตามไป่เจี้ยนไปพร้อมคนพรรคเฟิงอี้ซึ่งพากันกรีฑาไปยังพรรคบุปผาสวรรค์โดยยังมิมีข่าวคราวใด ๆ ส่งกลับมา ผู้ติดตามใกล้ชิดแม่ทัพใหญ่ยิ่งกังวลหนักเพราะเกรงกลัวว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น นึกทีรึก็เจ็บใจตัวเองที่ไร้วรยุทธ์แม้แต่จะจับดาบก็ยังหนักอึ้งมิอาจฝึกได้
หากได้ฝึกฝนหรือมีวิชาการต่อสู้ติดตัวบ้างก็คงได้ติดตามแม่ทัพหนุ่มไปยังยอดเขาสูงเสียดฟ้าแห่งหวงซาน แต่เป็นเพราะจิ้นเหอนั้นไม่อยากให้เขาต้องติดตามไปด้วยเกรงภยันตรายและหวังซื่อก็ยอมรับด้วยรู้ตัวเองว่าอาจเป็นตัวถ่วงหากจะติดสอยห้อยตามไป สักครู่เขาก็นึกอะไรขึ้นได้ หวังซื่อหันกลับไปยังห้องของฟางซินที่ประตูยังคงปิดสนิท
เขาเกิดนึกสงสัยและเป็นห่วงขึ้นมาเมื่อไม่เห็นหน้าหญิงสาวผู้อาภัพที่ติดตามแม่ท
