ตอนที่ 5
1021 Words
ทั้งสามเข้าไปในหมู่บ้านยามวิกาลกระทั่งถึงโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งซึ่งยังจุดโคมไฟด้านหน้าและมีชายคนหนึ่งรูปร่างท้วมเตี้ยสวมชุดพนักงานของโรงเตี๊ยม เมื่อเห็นคนทั้งสามก็รีบวิ่งเข้ามาแสดงการต้อนรับ
“นายท่านทั้งสาม ไม่ทราบว่าดึกดื่นเช่นนี้พวกท่านจะไปไหนกัน”
เขาตั้งคำถามด้วยรอยยิ้มแย้มบนใบหน้าแป้น แต่สายตานั้นมองผู้มาเยือนซึ่งเป็นชายหนึ่งบนหลังม้า มีบุรุษร่างสูงในเสื้อคลุมสีดำจูงม้าสีเผือกซึ่งมีสตรีใบหน้างดงามนั่งบนหลังม้าตัวนั้นตัวนั้น ฟางซินมองเข้าไปด้านในของโรงเตี๊ยมที่ยังมีคนสองสามคนนั่งดื่มเหล้าภายในนั้น
“พวกเรามาจากหมู่บ้านห่างจากที่นี่มาก ต้องการหาที่พักก่อนจะเดินทางต่อวันพรุ่งนี้”
“อ้อ...นี่พวกท่านมาจากต่างหมู่บ้านเช่นนั้นรึ...เชิญๆๆๆ...เชิญเข้าไปนั่งพักดื่มน้ำชา กินอาหารข้างในก่อนเถิด ในหมู่บ้านนี้มีโรงเตี๊ยมที่นี่เพียงแห่งเดียวเท่านั้น เรามีอาหารอร่อย เหล้ารสเยี่ยมและที่พักแสนสบายไว้คอยต้อนรับ ท่าทางพวกท่านจะเหน็ดเหนื่อยเพราะเดินทางมาไกล”
เสี่ยวเอ้อร่างท้วมพยายามโน้มน้าวคนทั้งสาม จิ้นเหอเงยหน้าขึ้นไปบนหลังม้าและเห็นว่าหญิงแปลกหน้าที่เขาพึ่งพบนางเมื่อครู่มีสีหน้าไม่ใคร่ดีนัก ส่วนนางเองก็มองชายแปลกหน้าผู้มีน้ำใจช่วยเหลือและเห้นว่าเขามีสีหน้าครุ่นคิด
“จิ้นเหอ...ข้าว่าเราพักที่นี่กันก่อนเถิด เสี่ยวเอ้อก็บอกแล้วว่าโรงเตี๊ยมมีที่นี่เพียงแห่งเดียวเท่านั้น”
หวังซื่อรีบแสดงความเห็นเพราะเขาก็รู้สึกเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลเต็มที จิ้นเหอจึงหันไปพยักหน้ากับเสี่ยวเอ้อด้วยสีหน้าเยือกเย็น
“ตกลง...ข้ากับเพื่อนของข้าจะพักที่นี่”
“ได้ครับ...ได้ๆๆ”
เสี่ยวเอ้อรับคำด้วยความดีใจเพราะไม่บ่อยนักที่จะมีผู้เดินทางไกลมาพักในโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ของหมู่บ้านเล็ก ๆ เช่นนี้ จิ้นเหอเงยหน้าไปยังฟางซินอีกครั้ง
“ฟางซิน...ลงจากหลังม้าก่อนเถิด คืนนี้พวกเราจะพักที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ เจ้าก็กำลังหาที่พักนี่มิใช่หรือ”
“ค่ะ”
ฟางซินขยับลงจากอานม้าแม้ไม่รู้สึกเจ็บแผลที่ข้อเท้าแต่จะเคลื่อนไหวอย่างว่องไวเยี่ยงธรรมดาก็อาจเป็นที่ผิดสังเกต นางค่อย ๆ ขยับลงจากหลังม้าอย่างเชื่องช้าแต่แล้วก็สะดุดชายกระโปรงเกือบหล่นลงไปนอนบนพื้นดีที่มีอ้อมแขนของจิ้นเหอรับร่างอ้อนแอ้นนั้นไว้ได้เสียก่อน นางจึงอยู่ในอ้อมแขนของชายแปลกหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจหากก็จำต้องแสดงต่อไปว่านางก็เพียงสตรีอ่อนแอผู้หนึ่งเท่านั้น จิ้นเหอประคองร่างนุ่มนวลหากก็รู้สึกถึงความแปลกประหลาดบางอย่างนั่นคือกลิ่นหอมที่อบอวลออกมา แม้ทำให้ฉุกใจคิดว่าหญิงชาวบ้านธรรมดาเนื้อตัวใยจึงกรุ่นดั่งอาบด้วยน้ำมันหอมมีราคาแต่เขาก็ตัดข้อสงสัยนั่นออกไปและคิดว่าเสื้อผ้าของนางอาจได้รับการทำความสะอาดมาอย่างดี
“ฟางซิน...นี่เจ้ายังเจ็บข้อเท้าอยู่ใช่หรือไม่ ”
“ค่ะ...ข้ายังเจ็บอยู่แต่ก็เพียงเล็กน้อย”
“นี่ฮูหยินของท่านบาดเจ็บหรือขอรับ...ถ้าอย่างนั้นรีบเข้าไปนั่งพักข้างในก่อน เดี๋ยวข้าจะนำม้าไปเก็บไว้ที่ด้านข้างโรงเตี๊ยมนี่...เดี๋ยวข้าจะจัดเตรียมห้องไว้ให้สองห้องให้ท่านกับฮูหยินของท่านและเพื่อนของท่านนะขอรับ”
“อ้า...เอ้อ...”
ฟางซินจะอ้าปากบอกแต่ไม่ทันเสี่ยวเอ้อผู้รู้มากที่รีบจัดการนำม้าทั้งสองตัวไปล่ามไว้ข้าง ๆ โรงเตี๊ยม หวังซื่อเดินเข้ามาหยุดยังหนุ่มสาวทั้งสอง
“เข้าไปด้านในกันเถิด...ท่าทางแม่นางฟางซินก็เหน็ดเหนื่อยมากเช่นกัน ให้นางได้พักผ่อนเพราะพรุ่งนี้นางต้องออกไปตามหาญาติของนางในหมู่บ้าน”
“ฟางซิน...เจ้าเดินเองได้หรือไม่”
จิ้นเหอหันมาถามหญิงสาวที่เขากำลังประคองไหล่ของนางไว้ ทว่าฟางซินกลับมิได้รู้สึกว่าเขาฉวยโอกาสแต่อย่างใดเพราะแววตาที่เขามองมายังนางนั้นสำแดงความห่วงใยอย่างจริงจัง เขาค่อย ๆ ผละห่างและนางต้องแสดงว่าสามารถเดินเองได้
“ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก มันอาจลำบากแค่เวลาที่ข้าลงจากหลังม้าเท่านั้น หลังจากนี้ข้าช่วยเหลือตัวเองได้”
จิ้นเหอพยักหน้าและเดินนำหน้าเข้าไปในโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ สร้างติดหน้าผาอันเป็นเส้นทางแคบก่อนเข้าไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ ภายในโรงเตี๊ยมมีคนนั่งอยู่สองสามคนล้วนเป็นผู้ชาย ที่โต๊ะหนึ่งมีคนยกไหเหล้าขึ้นซดอย่างไม่ยี่หระขณะเจ้าของโรงเตี๊ยมเป็นชายแก่อายุประมาณสักหกสิบกว่าวิ่งเข้ามาหาคนทั้งสาม
“นายท่าน...เชิญครับเชิญนั่ง คนของข้าได้จัดเตรียมห้องพักไว้ให้ท่านแล้วสองห้อง สำหรับท่านกับฮูหยินหนึ่งห้องและเพื่อนของท่านหนึ่งห้อง ไม่ทราบว่าท่านต้องการรับน้ำชาและอาหารก่อนหรือไม่”
“จัดอาหารและน้ำชามาให้เพื่อนของข้าและฮูหยินของข้า จะเป็นอาหารอะไรก็ได้ที่โรงเตี๊ยมของเจ้ามีในตอนนี้”
“ครับท่าน”
เจ้าของโรงเตี๊ยมกุลีกุจอวิ่งกลับเข้าไปด้านในเมื่อได้ยินเสียงจิ้นเหอสั่ง ฟางซินนึกประหลาดใจที่เขายอมรับออกมาว่านางเป็นภรรยาของเขาทั้งที่ไม่ใช่ หรือว่าเขาจะคิดอะไรไม่ดี ประมุขพรรคบุปผาสวรรค์คลางแคลงใจในการกระทำนั้นเหลือที่ นี่เรียกว่าหนีเสือปะจระเข้ บุรุษผู้นี้ที่แท้ฉวยโอกาสทั้งที่พึ่งพบเจอนางแท้ ๆ หรือเขาคิดว่านางก็แค่หญิงอ่อนแอไร้วรยุทธ์
- Writer
