“ท่านฝึกปรือฝีมือเช่นนี้ข้าคิดว่าหากได้พบนางมารหมื่นบุปผาจริง ๆ ก็คงต้านทานนางได้แน่”
“ข้ามิเคยแน่ใจ...แต่ข้าก็จะมิยอมแพ้พ่ายแก่นางมารใจเหี้ยมผู้นั้น ถึงต้องตายข้าก็จะขอพลีชีพตัวเองในหุบเหวหวงซานเป็นประจักษ์พยานแก่ฟ้าดินว่าข้าจักมิยอมก้มหัวให้นางมารผู้นั้น”
ยิ่งเขากล่าวด้วยแรงโกรธแค้นก็ยิ่งทำให้ฟางซินอัดอั้นในหัวใจ ผิดที่นางอยู่พรรคมาร ผิดที่คนทั้งยุทธภพเกลียดชัง และผิดยิ่งนักที่นางได้มาพานพบจิ้นเหอในเวลาเช่นนี้
“ฟางซิน...เจ้ากลับไปที่บ้านดอกท้อก่อนเถอะ ข้าจะอยู่ฝึกเพลงดาบที่นี่อีกสักหนึ่งชั่วยาม”
“ท่านจิ้นเหอ...จะเป็นไรหรือไม่หากข้า...อยากลองฝึกเพลงดาบเยี่ยงท่านบ้าง”
“มิได้ดอก” เขาปฏิเสธดังเช่นทุกครา “เจ้าเป็นหญิงรูปร่างบอบบางเช่นนี้แล้วจะฝึกเพลงดาบได้เช่นไร แค่จะกุมดาบของข้าก็ยังไม่ไหว ไฉนเลยจะยกดาบขึ้นฟาดฟันศัตรูได้”
เขากล่าวยาวยืด เมื่อได้ยินเช่นนั้นฟางซินจึงมีสีหน้าตกชั่ววูบก่อน
