ฟางซินตื่นแต่เช้าทั้งที่จริงแล้วเมื่อคืนนางนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะต้องรวบรวมพลังในการฝึกสมาธิเพื่อควบคุมตัวเองอย่างหนักหน่วง เมื่อนางออกมาจากห้องก็เห็นหวังซื่อยืนอยู่ที่หน้าระเบียงบ้านก่อนแล้ว ยามเช้าเช่นนี้ทำให้เห็นบรรยากาศรอบ ๆ บ้านดอกท้ออันสวยงามของเจ้าสำนักเฟิงอี้ มันเป็นบ้านกลางบึงน้ำล้อมรอบด้วยดอกไม้นานาพรรณที่น่าอยู่ยิ่งนักสำหรับผู้เดินทางไกล... แต่มิใช่นาง
“ฟางซิน...เจ้าตื่นแล้วรึ เจ้าตื่นเช้ามากเลยนะ”
หวังซื่อหันมากล่าวทักเมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาหา ฟางซินหันไปมองรอบ ๆ
“แล้วท่านจิ้นเหอล่ะ เขายังมิตื่นอีกรึท่านหวังซื่อ”
“นายข้ารึจะยังมิตื่น โน่นแน่ะ...เขาตื่นเช้าและออกไปฝึกการใช้ดาบในสวนด้านโน้น”
“แล้วท่านมิตามไปด้วยดอกรึ”
“ปกติเวลานายข้าฝึกแพลงดาบเขามิชอบให้ใครรบกวน นี่เป็นเรื่องปกติเสียแล้ว ว่าแต่เจ้าเถิด เป็นอย่างไรบ้าง คงพักผ่อนเต็มที่หลังจากต้องเดินทางมาตลอดวันเมื่อวาน
