“ฟางซิน...ฟางซิน”
เขาเรียกนางสักครู่ประตูจึงถูกเปิดออก ฟางซินเมื่อเห็นเขาก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ
“จิ้นเหอ...ท่านเรียกข้ามีอะไรหรือ?”
นางถามขณะจิ้นเหอมองเข้าไปในห้องนั้นและกวาดสายตาไปทั่ว สีหน้าของเขาเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ฟางซิน...เมื่อครู่นี้เจ้าเห็นว่ามีสิ่งใดผิดปกติบ้างหรือไม่”
นางส่ายหน้า “ไม่นี่คะ ข้าไม่เห็นว่ามีสิ่งใดผิดปกติ มีอะไรอย่างนั้นหรือ?”
“มีคนลอบฟังข้ากับหวังซื่อคุยกัน เป็นผู้หญิง ข้าตามนางได้ทันแต่นางผู้นั้นเป็นผู้มีวรยุทธ์ ข้าเกรงว่าอาจเป็นพวกเดียวกับไอ้พวกหมู่คนพาลที่ล้อมจะทำร้ายเจ้า”
“แล้วท่านเห็นหรือไม่ว่านางเป็นใคร”
“นางใช้ผ้าปิดหน้าและราตรีนี้แทบไม่มีแสงจันทร์ จึงไม่อาจรู้ได้เลยว่านางเป็นใคร แต่นางมิใช่ธรรมดาเพราะสามารถฆ่าหมาป่าตัวใหญ่ด้วยวิทยายุทธ์ไม่ถึงหนึ่งกระบวนท่า”
“ท่านได้สับประยุทธ์กับนางหรือไม่”
“ข้าพลาดท่าและนางหนีไปเสียก่อน แต่ฝีมือขอ
