‘เอ่อ หวัดดี เธอทำไรอยู่…ไม่ดีๆ เดี๋ยวโดนด่าว่าไปยุ่งกับเรื่องของเธออีก’
‘สวัสดีครับคุณกล้วย ทำอะไรอยู่ครับ ผมพงศกรเองนะครับ…แหวะ เธอต้องว่าเราตอแหลแน่ๆ เสียงอ่อนเสียงหวานเกินไป’
‘เอาไงดีวะ’
เดินคิดไปคิดมาอยู่คนเดียว พลางเปลี่ยนไปนั่งลงบนเตียง ก่อนจะเอนกายนอนลงบนที่นอนหนานุ่ม พลันความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในสมอง ทำให้เขากระเด้งตัวออกมาจากที่นอนทันที คิดออกแล้ว
กริ๊งๆๆๆๆ!
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ร่างบางที่กำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมสลวยอยู่นั้นชะงักมือทันที
‘ใครโทรมาป่านนี้ จะสี่ทุ่มอยู่แล้ว’ นวียาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พลันคิ้วโก่งได้รูปขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เมื่อหน้าจอปรากฏหมายเลขที่ไม่อยู่ในรายชื่อที่บันทึกในโทรศัพท์
“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานกรอกลงไปตามสาย เรียกรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าหล่อคมทันใด
“แหม หน้าหวานแล้ว เสียงก็ยังหวานอีกนะครับ” เขาเอ่ยล้ออย่างอดไม่ได้ ไม่ได้ยินเสียงเธอมาหนึ่งสัปดาห์
