ตอนที่ 3 ต้นเหตุของความหวั่นไหว (1)
1066 Words
ตอนที่ 3 ต้นเหตุของความหวั่นไหว (1)
ณ ร้านไอศกรีม ในห้างชื่อดังย่านใจกลางเมืองกรุง หลังจากที่พงศกรและนวียาปรับระดับอารมณ์ความเซ็งที่ต่างต้องมาเจอโจทก์เก่าได้แล้ว ทั้งสองจึงพาหลานสาวตัวน้อยมานั่งที่มุมหนึ่งซึ่งค่อนข้างเป็นส่วนตัว
“ครับพี่อิฐ” เสียงทุ้มเอ่ยตอบปลายสาย เรียกให้ร่างบางและร่างเล็กที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานไอศกรีมต้องเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกัน สองสาวมองหน้าตั้งใจรอฟังการสนทนาตาแป๋ว
“อยู่ด้วยกันครับผม กำลังทานไอศกรีมกันอยู่ ครับๆ ไม่ต้องห่วง ผมจะพาไปส่งที่บ้านให้เอง” ชายหนุ่มกล่าวอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อได้ยินประโยคบางอย่างจากปลายสาย
“อะไรนะครับ! อ้าวเหรอ ทำไมผมไม่เห็นทราบเรื่อง ถ้างั้นฝากดูแลคุณพ่อด้วยนะครับ…ซักครู่นะครับ” ชายหนุ่มกล่าวจบพลางหันไปมองหน้าหญิงสาวคู่ปรับเก่าที่บังเอิญมีเรื่องกันเมื่อวานเย็น พลางยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูให้สาวเจ้าที่ยื่นมือออกมารับไปอย่างงงๆ ว่าพี่ชายเธอมีเรื่องอันใด
“นี่ยัยกล้วย ทำไมพี่โทรหาเราไม่ติดเลยฮะ” พลันที่ได้ยินหญิงสาวส่งเสียงไปตามสาย พี่ชายก็เริ่มโวยทันที
“โทรศัพท์กล้วยแบตหมดค่ะพี่อิฐ ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เป็นห่วง” เอ่ยเล่าพี่ชายเสียงอ่อย
“เอาเถอะทีหลังก็โทรหยอดเหรียญหรือยืมเพื่อนโทรมาบอกพี่ก็ได้ จะได้ไม่ต้องกังวลแบบนี้ แล้วนี่ตาหวานเป็นยังไงบ้าง”
“จะเป็นยังไงล่ะค่ะ ก็ต้องงอนคุณพ่อสุดหล่อสิ ที่ไม่ยอมมารับ แต่ก็ไม่ได้งอแงอะไรหรอกค่ะ”
“อืม พี่ขอคุยกับลูกหน่อยสิ”
“คุณพ่อขา ตาหวานคิดถึงคุณพ่อจังค่ะ” ทันทีที่รู้ว่าคุณพ่อจะคุยด้วย เสียงเล็กๆ น่ารักๆ รีบส่งไปออดอ้อนปลายสายทันที เรียกรอยยิ้มให้เกิดแก่ทั้งพงศกรและนวียา ที่ลืมตัวสงบศึกกันชั่วคราว เพื่อเอาใจหลานรักที่กำลังเหงาหงอยเพราะคุณพ่อผิดนัด
“พ่อก็คิดถึงหนูครับคนดี ตาหวานอยู่กับอากล้วย อาพงศ์ ไปก่อนนะลูก ไว้พ่อเสร็จงานจะพาหนูไปเที่ยวทะเลนะคะ”
“ได้ค่ะ ตาหวานจะรอให้คุณพ่อว่างค่ะ แต่คุณพ่อต้องสัญญานะคะว่าจะพาตาหวานไปจริงๆ เอาหลายๆ วันไปเลย”
“ได้สิลูก พ่อรักหนูนะ ขอพ่อคุยกับอากล้วยอีกนิดนะ”
“ค่า อากล้วยขา คุณพ่อขอคุยอีก” หนูน้อยพูดพลางยื่นโทรศัพท์ให้อาสาว
“ค่ะพี่อิฐ”
“กล้วย ตอนนี้พี่ติดงานอยู่ที่โคราชกับท่านประธานนะ อีกสองวันถึงจะกลับกรุงเทพ และจำเลียงเองก็เพิ่งโทรมาบอกพี่เมื่อตอนสายว่าขอกลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปเยี่ยมแม่ที่เข้าโรงพยาบาล พี่ไม่อยากให้เรากับตาหวานอยู่บ้านกันลำพังสองคน มันอันตราย พี่เป็นห่วง เดี๋ยวเราพาตาหวานไปอยู่ที่บ้านของพงศ์นะ วันมะรืนพี่กลับไป พี่จะแวะไปรับเรากับตาหวานกลับบ้านเอง” พี่ชายเอ่ยสั่งรัวรวดเดียว จนนวียาได้แต่อึ้งตั้งตัวไม่ติด อยู่ๆ จะให้ไปนอนบ้านผู้ชายนี่นะ
“เอ่อ พี่อิฐคะ กล้วยคิดว่า….” ยังไม่ทันจะพูดค้านได้จบ เสียงเข้มๆ ของพี่ชายก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
“ไม่ต้องห่วงพงศ์เขารู้ พี่บอกเขาไปแล้ว อีกอย่างท่านประธานเป็นคนสั่งให้พี่มาบอกเราเอง ท่านเกรงใจที่เรียกตัวพี่มาคุมงานด่วนกะทันหัน เลยไม่อยากให้พี่เป็นห่วงเราสองคนน่ะ โอเคตามนี้นะ พี่ฝากดูแลตาหวานด้วย”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สัญญาณตัดไปหลังพี่ชายกล่าวจบ โดยไม่รอฟังความเห็นเธอแม้แต่น้อย ให้นอนผวากันอยู่สองคนที่บ้านเธอยังดีซะกว่าให้ไปนอนที่บ้านนายนี่ บ้าจริง พี่ชายเธอมาสนิทสนมกับคนพรรค์นี้ได้ยังไงนะ ไม่เห็นจะน่าคบเลยซักนิด หญิงสาวคิดพลางหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ส่งให้ชายหนุ่มที่นั่งจ้องหน้าเธออยู่แทบจะตลอดเวลาที่หญิงสาวสนทนาผ่านโทรศัพท์ของเขา
‘ฮึ ดูไปดูมาก็สวยไม่หยอก เสียอย่างเดียว ปากเสียชะมัด ดูท่าจะแสบไม่ใช่เล่น ยัยสาวน้อยขี้โวยวาย’
‘ชิ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะพี่อิฐสั่ง อย่าหวังเลยว่าฉันจะยอมรับความช่วยเหลือจากคุณ อีตาชีกอ คนฉวยโอกาส’
ต่างคนต่างนั่งนินทากันในใจซักพัก ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันหน้าไปหาเด็กน้อยที่เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาทานไอศกรีมต่อหลังจากที่คุยกับบิดาเสร็จ
“ตาหวานคะ หนูอยากไปเที่ยวที่บ้านอาพงศ์มั้ยลูก ไปหาคุณย่าจิตกัน” ชายหนุ่มเอ่ยชวนเสียงทุ้มนุ่ม ขณะที่อีกหนึ่งสาวลอบเบะปากอย่างหมั่นไส้ เฮอะ ทีพูดหลอกเด็กล่ะทำเสียงอ่อนเสียงหวาน สร้างภาพที่สุด
“คุณย่าจิตเป็นใครเหรอคะอาพงศ์” ถามพลางเอียงคอมองชายหนุ่มอย่างสงสัย
“คุณย่าจิตเป็นคุณแม่ของอาพงศ์เองครับ วันนี้คุณพ่ออิฐไม่อยู่บ้าน คุณพ่อฝากให้อาพงศ์ดูแลตาหวาน กับ เอ่อ อากล้วยของตาหวานน่ะครับ” ชายหนุ่มพูดชื่อหญิงสาวอีกคนไม่เต็มเสียงนัก
“ตาหวานไปเล่นที่บ้านอาก่อน รอคุณพ่อมารับ ดีมั้ยลูก” พูดพลางถามความคิดเห็นเด็กน้อย ในใจก็ภาวนาให้หนูน้อยไม่นึกน้อยใจคุณพ่อที่ทิ้งเธอเอาไว้กับอาๆ ทั้งสองอีกแล้ว
“แล้วอากล้วยก็ไปด้วยหรือเปล่าคะ” กล่าวจบพลันหันไปจ้องหน้าอาสาวอย่างรอคอย หญิงสาวจึงพยักหน้ารับแทนคำตอบส่งให้หลานสาว
เมื่อได้รับการยืนยันจากอาสาวแล้ว เด็กหญิงจึงหันไปยิ้มกว้างส่งให้ชายหนุ่มอย่างยินดี พลางเกาะแขนหนาไว้ เอ่ยอย่างซื่อๆ ตามประสาเด็กๆ
- Writer
