“คุณพงศ์…” ริมฝีปากบางสั่นระริกอย่างตื่นเต้น ขณะแย้มยิ้มบางๆ อย่างดีใจออกมา
“ผมรักคุณ รักมาตลอด ไม่ว่าเรื่องที่คุณกำลังโกรธหรือไม่พอใจมันคืออะไรก็ช่าง ขอแค่คุณเชื่อมั่นและไว้ใจ ว่าผมรักคุณ ได้มั้ยครับกล้วย”
“แต่กล้วยเห็น…” เชิดหน้าหนีเขาไปอีกด้านอย่างงอนๆ
“เห็นอะไร…พูดมาสิ ไม่งั้นผมจะรู้ได้ไง”
“ก็กล้วยเห็นคุณยืนกอดกันอยู่กับยัยอร คุณรู้จักกับยัยอรตั้งแต่ตอนไหน แล้วทำไมกล้วยไม่เคยรู้เลยว่าพวกคุณรู้จักสนิทสนมกันขนาดนั้น ฮึ”
“……” ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไป เพราะเหตุนี้หรอกหรือเธอถึงร้องห่มร้องไห้ ดื้อกับเขาซะขนาดนี้
“ว่าไงล่ะคะ ทำไมไม่พูดล่ะ” เธอรบเร้าถามย้ำเมื่อเขาเอาแต่นิ่งจนเธอกลัวว่าจะได้ยินในสิ่งที่อาจจะรับไม่ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอไม่เก็บเขาไว้ทำพันธุ์แน่
“อย่างนี้นี่เอง ถึงว่าทำไมกล้วยถึงงอนผม…ฟังนะกล้วย ผมกับยัยอรเราสนิทกันตั้งแต่สมัยเด็กๆ เพราะคุณแม่ยัยอรเป็นเพื่อนกับคุณแม่ของ
