‘ทำไมอานพขี้เซาจัง’ เด็กหญิงคิดอย่างไม่เข้าใจ ดวงหน้าเล็กๆ งอง้ำ เมื่อเขาไม่ยอมตื่น
มือเล็กๆ เปลี่ยนเป้าหมายเอื้อมไปจิ้มที่เอวเขาเบาๆ ก่อนจะสะดุ้งปิดปากหัวเราะคิกคัก เพราะร่างสูงขยับตัวปัดป่ายมือไปมา เมื่อรู้สึกเหมือนกำลังโดนรบกวน แต่ก็ยังไม่ลืมตา
อักษิพรพยายามจิ้มเอวหนาไปมาอยู่ 2-3 ครั้ง เมื่อไม่เห็นทีท่าว่าเขาจะตื่นจึงละมือ และนั่งเอนกายพิงโคนต้นมะม่วงข้างๆ เขา ศีรษะเล็กๆ เอนไปซบไหล่กว้าง เพียงไม่นานเธอก็เผลอหลับตามเขาไปอย่างง่ายดาย
นพภิชัยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ ตาเรียวยาวเหล่มองคนที่เอนซบอยู่ข้างๆ พลางยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี เขาตื่นตั้งแต่ตอนที่เธอบอกให้เจ้าจุ๊เงียบๆ แล้ว แต่แกล้งนิ่งไปอย่างนั้นเอง คิดไว้ไม่มีผิดว่าต้องตามมา แต่ไม่คิดว่าเธอจะกล้าแอบแกล้งเขาได้ ยัยตัวแสบ ร้ายนักนะ
“ตาหวาน…ตาหวาน” เขาเรียกพร้อมทั้งสะกิดแขนเธอเบาๆ
“……”
เมื่อมั่นใจว่าคนตัวเล็กหลับสนิทจริงๆ เขาจึงไม่ร
