ยัยตัวร้ายที่น่ารัก

งานคือเงิน เงินคืองาน

ผ้าแพรถือถุงขนมเข้ามาในออฟฟิศถุงใหญ่ เธอลาพักร้อนไปสามวัน เพื่อไปเยี่ยมคุณป้ากรุณา ก่อนกลับคุณกรุณาขอคำสัญญาเป็นมั่นเหมาะว่าจะดูแลสวนกุหลาบนี้ต่อ

ผ้าแพรยิ้มรับด้วยความยินดี แถมยังบอกว่า คราวหน้าจะล้อคคิวสองหนุ่มตามไปด้วย คุณกรุณายิ้มอย่างมีความสุข

ผู้ช่วยคนใหม่เริ่มทำงานได้คล่องขึ้นแล้ว ผ้าแพรวางขนมลงบนโต๊ะ หน้าห้อง

" พี่ซื้อมาฝาก เอาไปแบ่งกัน "

ลูกน้องยิ้มอย่างดีใจ พี่แพรใจดี ถึงแม้จะเข้มงวดเรื่องงานมาก แต่ก็มีน้ำใจเสมอ เธอมาช่วยพี่แพรได้ไม่เท่าไหร่ พอเช็คพี่แพรออก พี่แพรจะให้เงินเธอกินขนมเสมอ แม้จะไม่ได้มากมาย แต่ก็แสดงถึงความมีน้ำใจ

" ตอนพี่แพรไม่อยู่ คุณชีวินเค้ามาหาพี่แพรค่ะ แต่หนูบอกว่าพี่แพรล้อกห้องไว้ เข้าไม่ได้ " ผ้าแพรพยักหน้ารับ

" ดีแล้ว อย่าให้เข้ามาเชียว พี่เก็บเงินเอาไว้ที่โต๊ะสิบล้านเชียวนะ "

ผ้าแพรพูดติดตลก ก่อนจะผลักประตูเข้ามา แค่สามวัน งานเธอสุมเป็นกองเลย ผ้าแพรยิ้มบอกกับตัวเอง

"งาน คือเงิน เงินคืองาน สู้สู้"

ต้นไม้มองที่โรงจอดรถ รถเก๋งคันสวยไม่อยู่แล้ว เค้าถอนหายใจออกมา คุณกรุณายิ้มออกมา

"ต้น กุหลาบสวยมาก ด้านในไม่มีหนอนหรอกนะ บานออกมาแล้วสวยเชียว"

เค้ายิ้มรับคำชม กุหลาบอยู่ตรงนี้ เจ้าของกุหลาบไปแล้ว ต้นไม้ลงมือจดบันทึกอย่างหงอยๆ

ชีวินผลักประตูเข้ามาในห้อง ผ้าแพรเงยหน้าขึ้นมองแล้วปิดแฟ้มที่อ่านอยู่

" ควรจะเคาะประตูก่อนเข้ามา "

น้ำเสียงราบเรียบดังออกมาจากปากสาวสวย

"แพร ผมขอโทษ ที่ทำแบบนั้นกับคุณ"

เสียงเค้าเอ่ยปากขอโทษหลังจากเรื่องนั้นผ่านมาเป็นเดือนแล้ว

"เรื่องอะไรที่ขอโทษ เรื่องที่พาผู้ช่วยแพรไปนอน เรื่องนอกใจ เรื่องปากหมา หรือเรื่องเป็นลูกแหง่ จะขอโทษเรื่องอะไร"

ผ้าแพรพูดออกมาน้ำเสียงยิ้มเยาะ ชีวินหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ คนอย่างเค้าจะต้องมาง้อผู้หญิงแบบนี้หรอไง ชีวิตเปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็ว

"คนบ้า ประสาท" ผ้าแพรด่าตามหลังออกไป

เธอปวดหัวนิดๆกับสภาพอากาศ สวนกุหลาบอากาศดี้ดี ไม่เหมือนกรุงเทพเลย ผ้าแพรคิดถึงสวนจริงๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คุณกรุณาโทรมา

"แพรค่ะ " ปลายสายไม่ตอบ "คุณป้า แพรค่ะ ได้ยินไหมคะ" เธอพูดซ้ำอีกรอบ

" ผมต้นไม้ครับ "

ผ้าแพรหูอื้อ เธอกำลังตกใจ สมองไม่สั่งการอะไรทั้งนั้น เธอได้ยินแค่เพียงว่า ป้ากรุณาน็อก อยู่ไอซียู เพียงเท่านั้น ความปวดหัวที่ปวดน้อยๆตอนนี้เหมือนจะบีบขมับขึ้นมาทันที เธอเพิ่งกลับมาได้เพียงสามวันเท่านั้น เสียงเรียกลูกน้องลั่นห้อง ผู้ช่วยวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

"เลื่อนทุกอย่างออกไป รายไหนด่วน รอไม่ได้ ให้คนอื่นไป พี่ลายาว "

ผ้าแพรตอบเสียงสั่นๆออกมา ใจเธอเต้นรัว มือบางกดโทรศัพท์จะโทรหาน้องชาย แต่คิดได้ว่า ราเมศติดภารกิจ รามิลเพิ่งเริ่มงานได้ไม่กี่วัน เธอจัดการเอง เธอต้องจัดการได้ ผ้าแพรกวาดของลงกระเป๋าแล้วรีบกลับห้องทันที

ร่างบอบบางของหญิงสาวคนสวยที่เค้าเห็นเมื่อไม่กี่วันมานี้ ดูอ่อนแอ อิดโรยยิ่งนัก แม่บ้านคุณกรุณา ทำสัญญานบอกให้เงียบๆ ต้นไม้เดินย่องไปที่เก้าอี้ข้างเธอ เค้ารีบมาฟังข่าวแต่เช้า เมื่อวานนี้เค้าเป็นคนขับรถพาคุณกรุณามาส่ง และโทรบอกเธอ ผ้าแพรรับฟังด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย แล้วเค้าก็เห็นเธอนั่งพิงเสา หน้าห้องฉุกเฉินหลับไป

" มาถึงเมื่อคืน ตีสอง ไม่พูดไม่จา แล้วก็เพิ่งหลับไป "

ต้นไม้อยากจะขยับตัวเธอให้มาพิงกับอกเค้าใจแทบขาด แต่เกรงว่าจะไม่เหมาะนัก

เสียงเรียกเบาๆทำให้เธอสะดุ้ง "แพร แพร" ต้นไม้ถือผ้าเย็นในมือส่งให้เธอ ผ้าแพรรับมาแล้วลูบผมตัวเองก่อนอย่างแรก

" คุณป้าโอเคแล้วครับ ผลการผ่าตัดเป็นไปได้ด้วยดี "

ผ้าแพรยิ้มบางๆน้ำตาคลอออกมา

"ไปห้องน้ำครับ ผมพาไป"

หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้น แต่เสียจังหวะนิดหน่อย ต้นไม้คว้าเอวเอาไว้ได้ทัน

"ขาชาหรอครับ ถ้าคุณจะเกาะแขนผมไปก่อน" ผ้าแพรขยับตัวออกก่อน แล้วเดินด้วยตัวเอง

ครูนิด ยืนมองภาพตรงหน้าแล้วอยากจะกรี้ด กาแฟร้อนและอาหารเช้าอยู่ในมือ ต้นไม้นะ ต้นไม้ ทำไมทำเเบบนี้