ร่างอรชรเยื้องกรายเข้ามาเรื่อย ๆ เรือนร่างของนางสะโอดสะอง ส่วนใดควรมีก็เด่นชัด ส่วนใดควรเล็กก็บางเสียจนน่าทะนุถนอม ทุกการเคลื่อนไหวชายกระโปรงพลิ้วเป็นจังหวะน่าชม นางสวมชุดสีเหลืองอ่อนแม้จะมิได้ฉูดฉาดเท่าคนอื่นแต่กลับโดดเด่นดึงสายตาทุกคู่ให้หันไปมอง วงหน้านวลผ่องดุจหยกดูเข้ากันดีกับดวงเนตรสีดำสนิทที่วาววับราวลูกแก้ว ริมฝีปากอิ่มดูนุ่มนิ่มน่าสัมผัสเม้มเล็กน้อยด้วยความประหม่า แพขนตาหนาขยับแผ่วเบาเพื่อมองคนด้านล่าง
‘สวยจนละสายตาไม่ได้เลย’ ถ้าพูดให้ถูกคือโจวจางเหรินเป็นดั่งอัญมณีที่ไม่ต้องเจียระไนก็มีประกายในตัว ล้ำค่าสมกับตำแหน่งนางเอก
ฉากนี้สามตัวละครหลักได้พบกันเป็นครั้งแรก นักเขียนสาวเคยบรรยายเอาไว้ว่าห้วงเวลาของสองบุรุษดำเนินไปอย่างเนิบช้าคล้ายตกอยู่ในภวังค์เพราะได้เห็นเทพธิดาตรงหน้า ขนาดคนใจแข็งอย่างกระเรียนขาวยังถูกหลวมละลายไปด้วยไฟรัก กว่าจะรู้สึกตัวก็มิได้ตอบคำทักทายที่หญิงสาวเอื้อน
