หนูขอรักคุณอาได้ไหมคะ

ตอนที่ 14 วางแผนจับนกน้อยเข้ากรงทอง

แก้มใสนอนมองดูใบหน้าของคุณอาหนุ่มในตอนที่เขายังหลับอยู่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย

เธอไม่เสียใจเลยสักนิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ จะพูดให้ถูกก็คือมันคือความตั้งใจของเธอล้วนๆ ที่ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

เมื่อคืนคุณอาของเธอสอนประสบการณ์รักที่เร่าร้อนให้กับเธอตลอดทั้งคืนเธอนับไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาและเธอเสร็จไปกี่ครั้ง

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอนั่นคือคำกระซิบบอกรักก่อนที่จะจบบทรักรอบสุดท้ายไป

'อาตกหลุมรักน้องแก้มแล้วทำยังไงดีครับ...'

แม้ตอนนั้นเธอจะสะลึมสะลือด้วยความอ่อนเพลียแต่สติที่เหลืออันน้อยนิดของเธอก็ยังจำได้ว่าเขาพูดอะไรออกมา มันเหมือนเป็นประโยคคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ

ยิ่งมองก็ยิ่งหลงรัก ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งไม่อยากห่างไปไหน ไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ใครไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครก็ตามยกเว้นตัวเธอเอง

"ขนาดแค่แอบชอบยังหวงอาสองแทบตาย มาตอนนี้ได้เขามาครอบครองแล้วเธอจะเป็นอันทำอะไรไหมเนี่ยยัยแก้ม"

แก้มใสบ่นตัวเองเบาๆ เธอรู้ตัวเองดีว่าเธอเป็นคนยังไงและก็รู้ดีว่าหลังจากนี้ไปเธอคงจะต้องตามติดคุณอาแจแน่นอน

"อาคิดค่าแอบมองเป็นนาทีต่อหนึ่งยกดีไหม"

"อุ้ย! "

อยู่ๆ คนที่คิดว่ายังคงนอนหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาจ้องหน้าเธอกลับพร้อมกับพูดในสิ่งที่ทำเอาร่างกายของเธอสั่นสะท้าน

"แก้มไม่ได้แอบมองนะคะ ก็อาสองกอดแก้มไว้แน่นแก้มเลยลุกไปไหนไม่ได้" หญิงสาวตอบเฉไฉไม่กล้าสบตาคมเข้มที่จ้องมองมา

"เสียใจไหมที่ตกเป็นเมียของอาแล้ว"

อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเป็นจริงจังพร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ จัดเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าไปทัดที่หลังหูด้วยท่าทางอ่อนโยนแบบที่เธอไม่เคยได้รับมานานหลายปี

"แก้มมีสติทุกอย่างนะคะตอนนั้น แก้มตัดสินใจเองและแก้มจะไม่มานั่งเสียใจในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจไปแล้วแน่นอนค่ะ"

แก้มใสตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเธอไม่รู้ว่าอนาคตของเธอและเขาจะเป็นยังไงแต่เธอก็อยากจะลองดูสักครั้งเพื่อจะให้ตัวเองสมหวัง

"งั้นไปอาบน้ำเถอะครับเดี๋ยวอาพาออกไปกินของอร่อย หรือน้องแก้มจะให้อาช่วยอาบให้ไหมแต่บอกก่อนนะว่าอาไม่ทำแค่อาบแน่นอน"

"มะ ไม่ต้องค่ะ แก้มยังเจ็บอยู่เลย"

หญิงสาวตอบด้วยท่าทางตื่นตระหนกพร้อมกับรีบลุกวิ่งเข้าห้องน้ำไปแม้กลางกายสาวจะเจ็บแปลบทุกครั้งที่ก้าวเดินก็ตาม

"หึๆ น่ารักชะมัด"

หลังจากที่ดื่มด่ำบรรยากาศที่แสนหวานในช่วงสายของวันเต็มที่ เหมันต์ก็ต้องแยกจากสาวน้อยของเขาเพราะมีประชุมช่วงบ่าย แม้จะไม่อยากห่างจากเธอเลยก็ตาม

"ว่ายังไงน่ะ!!! แก้มทำ...ตามที่เราว่างแผนไว้แล้วงั้นเหรอ"

พะแพงถูกเรียกตัวมาหลังจากที่คุณอาหนุ่มออกไปแล้ว แก้มใสตั้งใจจะอวดว่าแผนที่พะแพงวิเคราะห์ว่าโอกาสสำเร็จไม่มีเลยนั้นเธอได้ทำมันสำเร็จแล้ว

"ใช่จ้ะเพื่อนรัก ทีนี้เราก็ต้องมาวางแผนจับคุณอาให้อยู่หมัดกันต่อ"

"ได้ยังไงอ่ะ..."

"ฮ๊ะ...อ๋อหมายถึงเรื่องที่ฉันทำยังไงให้อาสองตกหลุมพรางงั้นเหรอ ก็แค่แกล้งเมานิดๆ แล้วขึ้นคร่อมจัดการถอดเสื้อ..."

"พอๆ พะแพงรู้แล้ว "

หญิงสาวก้มหน้างุดด้วยความรู้สึกเขินอาย แม้เธอจะมีคู่หมั้นลับๆ และมีสัมพันธ์กันแล้วแต่ก็ไม่กล้าพูดถึงเรื่องนั้นได้โดยไม่เขินอาย

"นี่แพงเพื่อนรัก เธอต้องแรงต้องจัดจ้านให้มากกว่านี้นะไม่งั้นเอานายโอบไม่อยู่หรอกนะ"

"แก้มรู้!... ดะ ได้ยังไง" พะแพงถามเสียงสั่น

"ฉันเป็นเพื่อนพวกแกสองคนนานแค่ไหนแล้วมองออกไม่ต้องมาปิดบัง แล้วก็ไม่ต้องคิดว่าแก้มจะชอบโอบนะ แก้มไม่ชอบเพื่อนและไม่ชอบคนอายุเท่ากันเข้าไจ๋"

แก้มใสรีบดักเอาไว้ก่อนเพราะรู้ดีว่าโอบรักนั้นชอบทำเจ้าชู้ไม่จริงจังใส่เธอเหมือนหลอกล่อให้อีกคนหึง

"แพงรู้...แพงไม่เคยคาดหวังว่าโอบจะรักแพงหรอก แล้วอีกอย่างแพงก็รู้ว่าแก้มรักคุณอามากแค่ไหนแพงไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอกจริงๆ นะ"

"ดีแล้วฉันไม่อยากเสียเพื่อนรักที่มีคนเดียวไปเพราะเรื่องผู้ชายนะ เอาล่ะเรามาวางแผนจับคุณอากันต่อเถอะนะ"

พะแพงยิ้มรับ เธอคบกับแก้มใสมาหลายปีรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้จริงใจและตรงไปตรงมามากแค่ไหน

สมัยมัธยมก็มีแต่แก้มใสที่ช่วยเธอจากการถูกเพื่อนแกล้ง เพราะเธอมาจากฐานะที่ยากจนเป็นแค่ลูกสาวแม่บ้านท่านเมตตาส่งให้มาเรียนกับลูกชายเพียงคนเดียวของท่านเพื่อดูแลและช่วยติวหนังสือ

สาเหตุที่เธอและโอบรักได้หมั้นหมายกันเป็นเพราะผู้ใหญ่จับได้ว่าพวกเธอแอบมีสัมพันธ์กัน เธอทั้งอับอายและเสียใจต่อผู้มีพระคุณแต่ก็ไม่อาจหนีไปไหนได้หากเธอหนีคนใจร้ายก็ขู่จะทำไม่ดีกับแม่เธอตลอด และเขาก็ตามเธอกลับมาได้ทุกครั้งที่เธอคิดจะหนีด้วย

"วันนี้พอแค่นี้นะครับ "

หลังจากที่ประชุมการจัดการเพิ่มยอดขายให้กับบริษัทผ่านมาหลายชั่วโมง มีหลายฝ่ายที่เสนอโปรแกรมและเหมันต์ก็ชอบที่จะฟังความเห็นจากหลายๆ ทีมเก่งๆ ที่เขาตั้งขึ้นใหม่เพื่อเพิ่มยอดขายด้วย

"สองเมื่อวานนายติดต่อน้องแก้มได้ไหม" เขมทัตเดินเข้ามาถามหลังเลิกประชุม

"ครับ... เมื่อวานผมไปรับที่มหาลัยพาไปกินข้าวมา"

"แล้วนายเห็นแฟนหลานนายไหมว่ามันเป็นใคร"

"แฟน...?"

เหมันต์ถามด้วยความสงสัยและอดที่จะใจสั่นเหงื่อตกไม่ได้ ยังหาคำพูดจะบอกเขมทัตไม่ได้เลยเขาก็โดนจับได้เสียแล้ว

"เออฉันแค่สงสัยว่าหลานนายจะมีแฟน ช่วงนี้พ่อโทรหาไม่อยากจะรับ นี่ว่าจะให้มาฝึกงานที่นี่นะไม่รู้จะมาไหม"

เหมันต์อดที่จะพ่นลมออกมาด้วยความโล่งใจที่เขมทัตแค่สงสัยยังไม่มีข้อมูลอะไรมากนัก

"เดี๋ยวผมช่วยคุยให้ครับ เมื่อวานก็อบรมเด็กเอาแต่ใจไปหลายยกอยู่"

อบรมหลายยกจนเช้าเลยทีเดียว...

"เห็นไหมฉันคิดไม่ผิด นายต้องจัดการลูกสาวตัวแสบของฉันได้ ยังไงก็ฝากหน่อยนะช่วงนี้พี่รับนัดท่านรัฐมนตรีไปตีกอล์ฟหลายหลุมเลยคงไม่ค่อยมีเวลา"

"ไม่ต้องห่วงครับพี่ ผมกลับมาแล้วไม่ปล่อยให้หลานเสียคนแน่นอน"

มีแต่เสียตัว ...

"ดีมากๆ ไปแล้วไว้นัดกินข้าวกันนะ"

"ครับ"

เขมทัตไม่เอะใจเลยสักนิดว่าตอนนี้ได้ฝากปลายย่างไว้กับแมวตัวใหญ่หิวโซแล้ว เหมันต์รู้ดีว่าสักวันเขาต้องบอกเขมทัตถึงเรื่องนี้แต่ก็ต้องถามเมียเด็กเขาด้วยว่าเธอพร้อมหรือยัง

เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่นอน เพียงแค่อยากให้เธอได้ใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่นก่อนสักปีสองปีก่อนจะเข้าไปอยู่กรงทองที่เขาทำขึ้นเพื่อเธอโดยเฉพาะ