หนูขอรักคุณอาได้ไหมคะ

วันวานที่เป็นสีชมพูของหนูน้อยแก้มใส "น้องแก้มมาไหว้คุณอาสิลูก นี่คุณอาเหมันต์หรือเรียกว่าอาสองก็ได้ ต่อไปคุณอาจะมาอยู่บ้านของเรานะลูก" หนูน้อยวัย 4 ขวบจ้องมองคนที่แม่บอกว่าเป็นคุณอาที่ดูเหมือนจะอายุมากกว่าเธอหลายปีแต่ก็ดีใจที่กำลังจะมีเพื่อนเล่น "คุณอาไม่แก่แถมชื่อแปลกๆ ด้วยค่ะ" แววตาใสซื่อบริสุทธิ์จ้องมองใบหน้าของคุณอาที่เรียบเฉยไม่มีรอยยิ้มหรือท่าทีใดๆ ต่อเธอเลยสักนิดแต่หนูหน่อยก็ไม่สนใจยังคงยิ้มแฉ่งให้เมื่อคิดได้ว่าตนนั้นมีเพื่อนเล่นใหม่แล้ว แก้มใสเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน เธอเกิดมาก็เป็นที่รักของทุกคนเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ ที่ไม่ว่าจะทำจะพูดอะไรก็ดูน่ารักน่าชังไปเสียหมด อุษาเองก็มีร่างกายที่อ่อนแอทำให้การมีลูกเพิ่มเป็นเรื่องยากสำหรับเธอมาก หนูน้อยวัน 4 ขวบที่อ้วนจ้ำม่ำแก้มแดงอมชมพูน่าฟัดเหมาะกับชื่อแก้มใสที่ผู้เป็นยายตั้งให้ก่อนท่านเสียไปในตอนที่หนุน้อยลืมตาดูโลกได้เพียง 1 ปีเท่านั้น "แปลกยังไงคะ" "ก็ใครที่ไหนเขาตั้งชื่อสองขึ้นก่อนหนึ่งกันคะ หรือว่าคุณอามีพี่ด้วย" อุษามองหน้าสามียิ้มๆ ก่อนจะหันมามองหนูน้อยที่วัยเพียงเท่านี้แต่ก็รู้ทุกเรื่องแถมยังฉลาดถามอีก "น้องแก้มลืมไปแล้วเหรอครับว่าพ่อชื่อเล่นว่าหนึ่ง" "จริงด้วยน้องแก้มลืมเลย งั้นคุณพ่อเป็นพี่ของคุณอาเหรอคะ" เขมทัตยิ้มเอ็นดูเอื้อมมือไปดึงลูกสาวตัวน้อยเข้ามาจุ๊บแก้มจ้ำม่ำนั้นก่อนตอบลูกสาว "ใช่ครับ อาสองเป็นน้องชายของคุณพ่อ หนูต้องรักคุณอามากๆ นะครับอย่าแกล้งคุณอานะครับเข้าใจไหม" "น้องแก้มเข้าใจค่ะ ไม่แกล้งสัญญาเลย" หนูน้อยยิ้มแฉ่งโชว์ฟันที่ข้างหน้าหลุดไปแล้ว 2 ซีก พอหนูน้อยยิ้มทุกคนก็ยิ้มตามไม่เว้นแม้แต่คนยิ้มยากอย่างเหมมันต์ แต่พอเห็นครอบครัวที่ดูอบอุ่นอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันพ่อแม่ลูกเขาที่อยู่ในวัยรุ่นเพิ่งแตกเนื้อหนุ่มก็มีอันต้องมีสีหน้าเศร้าหมองลง เขาเองก็เคยมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบอย่างนี้เช่นกัน "ไม่ต้องคิดมากแล้ว ต่อไปพี่จะดูแลสองเอง เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ" เขมทัตเข้าไปตบบ่าชายหนุ่มที่เพิ่งเสียครอบครัวที่เป็นที่พึ่งเดียวของเขาไป พร้อมกับขมทัตที่เป็นคนรู้จักที่เหมือนกับญาติคนหนึ่งที่เหลืออยู่จึงรับเหมันต์มาเป็นน้องชายตัวเองตามที่พี่ชายที่ที่รักและเคารพมานานฝากฝังเอาไว้ก่อนตาย เหมันต์หรือสองที่อยู่ในวัย 21 ปีเขาเพิ่งเสียพ่อและแม่ไปจากอุบัติเหตุ แม่เสียทันทีในที่เกิดเหตุส่วนผู้เป็นพ่อเพิ่งจะเสียไปอาทิตย์ที่แล้ว ก่อนสิ้นใจพ่อได้เรียกเขมทัตที่เหมันต์เรียกว่าพี่หนึ่งมาตลอดเข้าพบเร่งด่วนกลางดึกพร้อมทนายประจำตัว พ่อของเขาได้ฝากฝังให้เขาไปอยู่กับพี่หนึ่งที่เป็นรุ่นน้องคนสนิทและเป็นหุ้นส่วนในบริษัทที่เปิดร่วมกัน ได้แต่งตั้งให้เขมทัตเป็นผู้จัดการมรดกรอจนเขาอายุครบ 25 ปีถึงสามารถมีอำนาจจัดการทุกอย่างเองได้รวมทั้งการบริหารบริษัทด้วย เขาไม่คิดมากเรื่องที่ต้องมาอยู่กับเขมทัตและอุษา ทั้งสองเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีและเป็นกันเองกับเขาตลอดมาตั้งแต่รู้จักกัน จะติดก็แต่ลูกสาวตัวน้อยที่ดูไม่น้อยเลย เด็กน้อยวัย 4 ขวบตัวอ้วนจ้ำม่ำอาจเป็นเพราะลูกสาวคนเดียวเลยทำให้ถูกตามใจมาก เธอก็น่ารักดีแต่รู้สึกจะวุ่นวายกับเขามากไปจนอยู่ใกล้แล้วรำคาญแรกๆ มันเป็นแบบนั้นแต่พอนานวันเข้าเขากลับชอบเวลาที่เด็กน้อยตัวอ้วนแก้มแดงๆ เข้ามาถามนั่นนี่กับเขาตลอดมันทำให้เขาดูเป็นคนพูดเก่งขึ้นและรู้เลยว่าตัวเองนั้นอ่อนโยนขึ้นแต่ก็เป็นแค่กับสาวน้อยคนนี้ "อาสองขาทำไมอาสองไม่มาเล่นกับน้องแก้มหลายวันแล้วคะ" "อาไม่สบายครับ น้องแก้มไปเล่นคนเดียวก่อนนะอย่าเข้ามาใกล้อา" "แต่น้องแก้มไม่กลัว น้องแก้มเหงา น้องแก้มไม่มีเพื่อน กลับจากโรงเรียนน้องแก้มก็เหงาๆ คนอื่นคุยไม่สนุกเหมือนคุณอา" ได้ยินแบบนั้นเหมันต์ที่แต่ก่อนไม่เคยชอบหนูน้อยคนนี้ มาวันนี้เขากลับตามใจเธอทุกอย่างจนบางทีเขมทัตยังชอบบ่นเขาและอิจฉาด้วยที่ลูกดูจะรักเขามากกว่าตัวเองที่เป็นพ่อแท้ๆ มือเอื้อมไปหยิบหน้ากากอนามัยมาปิดเอาไว้กลัวน้องน้อยของเขาจะติดไข้หวัดไปด้วยก่อนจะไปเล่นกับหนูน้อยที่ยิ้มร่ารออยู่เมื่อถูกคุณอาตามใจ "มาเล่นกันครับ" ชายหนุ่มที่ผละออกจากการอ่านหนังสือสอบมาเล่นทำกับข้าวและชงน้ำชากับหนูน้องแก้มใสที่ดูจะดีใจมากที่มีเพื่อนเล่น แก้มใสติดเขามากตามไปทุกที่ที่เขมทัตและอุษาให้ไป ส่วนมากพ่อแม่ของสาวน้อยคนนี้ห้ามลูกสาวไม่ได้อยู่แล้ว หากไม่ให้ไปก็จะงอนตุ๊บป่องหลายวัน "น้องแก้มแม่บอกว่าอย่าไปกวนคุณอาอ่านหนังสือไงคะลูก สองพี่ขอโทษด้วยนะเจ้าตัวแสบพูดไม่ฟังเลย" อุษาที่คุยงานเสร็จกลับเข้ามาในบ้านอีกทีลูกสาวก็หายไปเดาได้เลยว่าเจ้าตัวแสบจะไปอยู่ที่ไหน "ไม่เป็นไรครับพี่ษา ผมไม่ได้อ่านแล้วครับพักสายตาบ้างก็ดี" "เราก็เป็นแบบนี้ตามใจหลานตลอดเจ้าตัวแสบถึงเสียคน" "น้องแก้มไม่แสบนะคะ น้องแก้มน่ารัก" หนูน้อยรู้ว่ากำลังถูกนินทาอยู่ก็แย้งขึ้นมาซึ่งทั้งเหมันต์และอุษาก็เห็นด้วยที่บอกว่าน่ารักพร้อมกับหัวเราะชอบใจในความช่างเจรจาของหนูน้อย "งั้นที่ขอฝากเจ้าตัวแสบหน่อยนะ พี่ออกไปพบลูกขอไม่เกิน 3 ชั่วโมงจ๊ะ" "พี่ษาไม่ต้องห่วงครับผมดูแลน้องแก้มได้" "พี่ไม่ได้ห่วงน้องแก้มแต่ห่วงเราต่างหากลูกพี่ซนแถมเอาแต่ใจด้วยเราเองที่จะปวดหัว ขอบใจมากนะจ๊ะพี่จะรีบกลับมา น้องแก้มอย่าดื้อกับคุณอานะลูก" "ค่ะคุณแม่" อุษาฝากฝังลูกสาวเสร็จเธอก็ต้องรีบออกไป แม้จะมีแม่บ้านอยู่หลายคนแต่แก้มใสไม่ยอมเล่นกับใครเลยนอกจากเรียกหาแต่คุณอาของเธอ เนื่องจากเป็นลูกสาวคนเดียวทำให้เธอและสามีรวมถึงเหมันต์ตามใจหนูน้อยมากจนกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ โชว์ดีที่หนูน้อยจะแสดงออกกับคนในครอบครัวเท่านั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าโตขึ้นจะแสบสันไปมากกว่านี้ไหม "น้องแก้มอยากเล่นพ่อแม่ลูกค่ะ คุณอาเป็นพ่อให้น้องแก้มนะคะเดี๋ยวน้องแก้มจะเป็นแม่เอง" "ได้ครับ" "คิกๆ คุณอาน่ารักที่สุดในโลกเลยค่ะ โตขึ้นน้องแก้มจะแต่งงานกับคุณอา คุณอาต้องเล่นเป็นคุณพ่อให้กับน้องแก้มคนเดียวนะคะสัญญา" หนูน้อยยื่นนิ้วก้อยสั้นๆ ป้อมๆ ชูออกไปตรงหน้าคุณอาเพื่อจะขอความมันใจในแบบที่เธอเข้าใจ "ฮ่าๆ อาสัญญาครับ " เหมันต์ตกปากรับคำโดยที่ไม่รู้เลยว่าคำสัญญาของเขาในวันนั้นจะส่งผลต่อเขาในอนาคตเช่นไร สัญญาปากเปล่าในวัยเด็กที่บางคนอาจลืมเลือนไปตามกาลเวลาแต่กับสาวน้อยที่ชื่อแก้มใสมันไม่ใช่แบบนั้นแน่นอนเธอจะจดและจำเอาไว้ว่าคุณอาได้สัญญาเอาไว้แล้วว่าจะแต่งงานกับเธอ