“ฉันทนนอนคนเดียวเปลี่ยวใจคืนไหนที่ลมหนาวมา ใจมันเหมือนชาๆ
ไม่รู้ว่าจะอดทนได้นานรึเปล่า ฉันยืนมองตัวเองผ่านกระจกในอารมณ์สีเทา
สิ่งที่เห็นมีเพียงความเหงา เข้ามาปกคลุมรอบกาย[1]”
ทำไมกันนะ...เวลาที่ฉันร้องเพลงนี้ ฉันกลับรู้สึกว่ากำลังตอกย้ำตัวเองขึ้นมายังไงไม่รู้
“นั่งมองดาวดวงเดิมอยู่กลางคนรักกันเป็นร้อยพัน
อธิฐานให้ดาวดวงนั้น เรียกเธอกลับมาให้ที
ไร้กำลังแรงกายอยู่โดยความหวังที่มันริบหรี่
ก็ไม่รู้ในวันพรุ่งนี้ ชีวิตจะเป็นเช่นไร”
ฉันเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์ด้านนอกของหอคอยที่สูงตระหง่าน ร้องเพลงนี้ด้วยทะนองเศร้าๆ ราวกับว่าในโลกนี้มีฉันอยู่เพียงคนเดียว ทั้งที่ผู้ชมนับหลายร้อยคนกำลังมองฉันเป็นตาเดียว
พอฉันร้องท่อนฮุกของเพลงซ้ำไปซ้ำมา เสียงดนตรีก็แผ่วเบาลงเรื่อยๆ พร้อมกับภาพของใครบางคนที่ปรากฏขึ้นมาในหัว
‘...คิดถึง’
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าวันนั้น พี่คิมพาฉันไปหาคอนโทรลละก็ ฉันก็คงไม่
