บทนำ
931 Words
บทนำ
เคร้งๆๆๆ!
“ทรงตัวให้ดี ใช่ แบบนั้น มือที่กำดาบต้องมั่นคงแต่อย่าเกร็ง”
ป้าบ!
“กรี๊ดดดด!!!”
เสียงกรี๊ดของบรรดาสาวแท้สาวเทียมที่ดังลั่นไปทั่วโรงยิมของโรงเรียนเอกชนชื่อดังนาม เซนต์ เฟรย่า ส่งผลให้ผู้ที่ตกเป็นเป้าสายตาหันไปกวาดตามองผู้คนที่ยืนรายล้อมอยู่ด้วยแววตาเนือยๆ ทว่ามันกลับเป็นการกระตุ้นให้เสียงกรี๊ดเหล่านั้นดังขึ้นกว่าเดิมราวกับสั่งได้!
หญิงสาวร่างเล็กที่ความสามารถไม่ได้เล็กเหมือนกับรูปร่างสวมชุดสีดำสนิท ดวงตาสีน้ำตาลแลดูอ่อนหวานผิดกับนิสัยและท่าทางที่แสดงออกมา
ผมสีน้ำตาลไหม้ตรงสวย ยาวจนถึงกลางหลังถูกรวบเป็นทรงหางม้าตามความเคยชิน ในมือของเธอมีดาบสีเงินซึ่งเป็นดาบปลอมที่ทางชมรมฟันดาบไปกวาดซื้อมาจากร้านขายของเล่นเพื่อทำกิจกรรมในคลับของตนเอง
ชมรมฟันดาบนี้ไม่ใช่การฟันดาบสากลที่เป็นดาบทรงเรียวแหลม แต่เป็นชมรมฟันดาบที่เปลี่ยนประเภทดาบที่ฝึกฝนไปเรื่อยๆ ในแต่ละเดือน เดี๋ยวเดือนนั้นก็เป็นดาบคาตานะ เดี๋ยวเดือนหน้าก็เป็นดาบนักรบแบบยุโรป หลังจากนั้นก็เป็นมีดพร้าแบบสมัยไทยโบราณ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามอารมณ์ของหัวหน้าชมรม
คลับที่แต่เดิมควรเป็นคลับของผู้ชายล้วน... แต่กลับไปขอร้องให้ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งซึ่งมีความสูงแค่ 160 ซม. มาสอนซะงั้น!!
“เสียหลักง่ายแบบนี้เพราะยืนไม่มั่นคง องศาการกางขายังไม่ถูก ถ้ายังทำพื้นฐานได้ไม่ดีก็เปล่าประโยชน์”
เคร้ง!
คู่ต่อสู้ของเธอฟาดดาบเข้ามาอย่างรุนแรงหวังเอาชนะ แต่นั่นดูเหมือนกับจะเอาแรงมดไปปะทะเข้ากับแรงช้างก็ไม่ปาน
ผัวะ!
หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลไหม้ใช้สันดาบปัดเข้าที่คมดาบของคู่ต่อสู้ซึ่งเป็นชายหนุ่มและยังมีศักดิ์เป็นถึงรองหัวหน้าคลับจนมันกระเด็นหลุดมือออกไปอย่างง่ายดาย มิหนำซ้ำอีกฝ่ายยังล้มลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้น และชัยชนะที่หมดจดงดงามนั่นก็เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากคนนอกชมรมที่มารุมเกาะบานหน้าต่างรอบๆ เป็นระลอกสุดท้าย
กรี๊ดด!!
“เฮ้อ! ทำเอาเสียเวลาชะมัด” เสียงหวานไพเราะที่แฝงด้วยความหงุดหงิดเล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป ใบหน้ารูปไข่ที่ส่วนใหญ่จะแสดงออกมาเพียงอารมณ์เดียวนั่นก็คือนิ่งเฉย จนบางทีติดจะหยิ่งทำให้เป็นที่หลงใหลของชายหนุ่มหลายๆ คนในโรงเรียน และดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ผู้ชายอย่างเดียวที่ชื่นชมในตัวของ นางสาว อัณชริกา มาเอดะ พวกผู้หญิงแท้ผู้หญิงเทียมยังตั้งแฟนคลับขึ้นมาตามหวีดเธออย่างเปิดเผย!!
และแล้ว เสียงกรี๊ดทั้งหลายก็เงียบลงอย่างรวดเร็วเมื่อกัณชริกาหมุนตัวเดินออกจากโรงยิมไปอย่างเงียบเชียบ ทิ้งสายตาชื่นชมของนักเรียนที่มองตามโดยไม่ที่ไม่มีใครรู้เลยว่าแท้จริงแล้ว อัณ เป็นคนยังไง และมีนิสัยแบบไหน
คนที่หนุ่มๆ ต่างใฝ่ฝันเพราะหน้าตาที่หวานและน่ารักเหมือนกับตุ๊กตา?
คนที่เข้มแข็งและสามารถคุ้มครองดูแลเพื่อนฝูงได้?
คนที่ดูเท่และเด็ดเดี่ยวเวลาที่ต้องหยิบตาอาวุธต่อสู้กับคนอื่น?
คนที่มีภาวะความเป็นผู้นำเพราะการสั่งการอันเด็ดขาด?
ไม่หรอก พวกนั้นมันก็แค่นิสัยภายนอกที่เจ้าตัวต้องการแสดงออกมาเท่านั้น แล้วจะมีสักกี่คนกันล่ะที่จะทราบถึงตัวตนที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้
...ผู้หญิงในชุดนักเรียนธรรมดาเหมือนนักเรียนทั่วไป แต่กลับลึกลับจนไม่มีใครเข้าถึง
“อัณ! ครั้งต่อไปเธอต้องมาสู้กับฉันนะ!!” เสียงของประธานชมรมฟันดาบ ทำให้ดวงตาคู่สวยเบือนไปสบ แววตาราบเรียบทำเอาคนที่ตะโกนออกมาเมื่อครู่ถึงกับชะงัก
ทำไมผู้หญิงตัวเล็กถึงได้ตาดุแบบนี้นะ!
กริ๊งง!
เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนดังขึ้นในเวลาสี่โมงตรง ส่งผลให้นักเรียนชั้นมัธยมปลายถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างแสนเสียดาย
เรื่องราวของนักเรียนคนหนึ่งที่ตัดสินใจมาใช้ชีวิตอยู่ในรั้วโรงเรียนประจำแห่งนี้กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว
‘แม้จะพยายามเข้มแข็งสักเพียงใด แต่สุดท้ายความอ่อนแอในใจก็ยังไม่สามารถปิดบังไว้ได้อยู่ดี...’
แล้วใครกันที่จะเป็นผู้ที่มาคอยดูแลจิตใจของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าทั้งโหด และเย็นชาคนนี้!
“เลิกเรียนแล้ว ก็กลับหอกันไปซะสิ!”
พออัณชริกาตะโกน เสียงกรี๊ดที่ตอนแรกเงียบหายก็ดังขานรับเหมือนไม่สนใจสักนิดว่าเธอพูดอะไรออกไป แต่พอดวงตาสวยคมหันไปเขม็งมองเท่านั้นแหละ นักเรียนทุกคนต่างก็พากันโกยแน่บออกจากโรงยิมราวกับสั่งได้
“หึ!” หญิงสาวหัวเราะออกมาในลำคอ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งลงบนพื้นพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มความคิดที่วกวนอยู่ในหัว แต่ก็ไม่เคยทำสำเร็จเลยสักครั้ง
เธอเหงา... ทั้งๆ ที่มีคนกรี๊ดกร๊าดเธออยู่มากมายเต็มโรงเรียน แต่มันก็อดที่จะรู้สึกเหงาไม่ได้อยู่ดี
ทำไมกันนะ...เราเองก็มีพร้อมทุกอย่างแล้วไม่ใช่หรือไง!
เธอคิดในใจพลางทิ้งตัวลงนอนบนพื้นยิมที่เย็นยะเยือก ดวงตาคมสวยปิดลงช้าๆเพื่อพักผ่อนหลังจากการออกกำลังกายเป็นเวลานาน...
- Writer
