พศินก้าวลงมาจากรถแท็กซี่จากสนามบิน เขามาถึงบ้านในเวลาเกือบสิบโมงเช้า คนสวนเมื่อเห็นว่าพศินมาก็รีบไปเปิดประตูแล้วช่วยขนกระเป๋าเข้าไปข้างในให้เขา
“คุณพศินทำไมไม่โทรบอกรถที่บ้านไปรับล่ะครับ” เขาถามอย่างเป็นห่วง
“มาเองสบายใจว่า” พศินบอกแล้วเดินเข้าไปในบ้านที่เจ้าสัวคณิณกับแม้นมาดผู้เป็นบุพการีกำลังรับประทานของว่างอยู่
“สวัสดีครับ” พศินเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าแล้วไหว้ลงที่ตักของทั้งสอง แม้นมาดจับตัวลูกชายลุกขึ้นยืน แล้วลุกขึ้นตามเพื่อสวมกอดเขาเอาไว้
“สองปีกว่าไม่เคยติดต่อมา พอจะติดต่อมาก็ให้ไปคุยกับสาวให้ มันยังไงนะลูกชายเรา” เจ้าสัวคณิณพูดขึ้น
“ก็ผมกลัวว่าที่ลูกสะใภ้บ้านเราจะไม่ยอมฟังผมนี่ครับ ขืนผมไปหาเธอเลยไม่โดนด่ากลับมาก็โดนไล่อย่างแน่นอน” พศินบอกแล้วหันไปทางมารดาให้ช่วยเหลือเขา
“แล้วครั้งนี้จะลาออกจากงานมาช่วยพ่อดูแลธุรกิจของครอบครัวได้หรือยัง ปล่อยให้ไปทำงานที่ชอบนานแล้วนะ เมื่อไหร่จะ
