“ ฮึก...ฮืออ...”ร่างบางร้องไห้จนแทบจะยืนทรงตัวไว้ไม่อยู่น้ำตามากมายต่างพากันพรั่งพรูไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย เตวินน์มองภาพที่เอวาร้องไห้จนตาเริ่มบวมช่ำก่อนที่สุดท้ายเขาจะคว้าร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น
ในตอนแรกเอวาพยายามผลักไซอ้อมกอดของเตวินน์ให้ออกไป...แต่สุดท้ายมือเรียวที่พยายามผลักไซอ้อมกอดนั้นก็ค่อยๆ หยุดการเคลื่อนไว้ลง ใบหน้าสวยราวกับตุ๊กตาของเอวาซบลงไปที่อกแกร่งของเตวินน์อย่างหมดแรง...
ในตอนนี้เธอเองก็ต้องการที่พักพิง...
ต้องการใครสักคนที่จะไม่ทำร้ายความรู้สึกของเธอ
“ วินน์ขอโทษนะวา...ขอโทษจริงๆ...”
ครืดดด ครืดดดด
เสียงโทรศัพท์ของเอวาสั่นดังขึ้นมาอีกครั้ง ร่างบางรีบผละตัวออกจากเตวินน์ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
“ ค่ะแม่...” ร่างบางกรอกเสียงไปตามสาย เธอพยายามให้น้ำเสียงของเธอเป็นปกติที่สุด...
แต่มันก็ยากเหลือเกิน
‘ วา วามาหาแม่ที่โรงพยาบาลได้ไหม...’
“ เกิดอะไรขึ้นคะแม่ ?!
