เสน่หาร้ายทวงรัก

บทที่ 2-2

สายตากลมโตสีนิลหันไปมองที่มาของเสียงนั้นทันทีก่อนจะกระเด้งตัวลุกเมื่อเห็นใครเข้ามาในห้อง หึ ตายยากจริงนะพ่อคุณนึกถึงไม่ทันไรเลยก็มาปรากฏตัวให้เห็นซะแล้ว

“คุณมีอะไร” สุพัตราเปิดฉากสนทนาก่อนคนแรกก่อนจะทำท่าเรียบนิ่งจนคิ้วหนาของผู้มาใหม่ขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย แปลก เมื่อสองวันก่อนยังทำท่าจะเป็นจะตายอยากกลับบ้านอยู่เลยพอมาวันนี้กลับนั่งนิ่งไม่ทุกข์ไม่ร้อน

“ผมจะมาบอกคุณว่าวันนี้ผมไม่อยู่จะออกไปธุระข้างนอก” แดเนียลพูดในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจไว้แต่แรกก่อนจะเข้ามาหญิงสาว

ใบหน้าหวานหันขวับไปมองร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะทำหน้านิ่งกลบเกลื่อนเมื่อแอบเผลอยิ้มมีพิรุธให้ชายหนุ่มเห็นพร้อมกับเอ่ยออกไปอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก

“แล้วคุณจะมาบอกฉัน เพื่ออะไรค่ะคุณแดเนียล” สุพัตราถามชายหนุ่มเสียงไม่ค่อยจะใส่ใจนักก่อนจะพูดประโยคต่อมา “ฉันไม่เห็นอยากจะรู้เลยว่าคุณจะไปไหนหรืออยู่กับใคร”

“ก็ที่ผมมาบอกคุณเพราะว่าผมไม่อยู่สองวันไง เพื่อคุณจะคิดถึงผมจนทนไม่ไหว” แดเนียลเอ่ยบอกหญิงสาวที่นั่งอ้าปากค้างเมื่อได้ยินเขาพูดประโยคตอนท้าย

สุพัตรานั่งอ้าปากเหวอทันที่ที่ได้ยินประโยคท้ายของชายหนุ่มก่อนจะมองร่างหนาที่นั่งอยู่อยู่ไม่ไกลตาขวางก่อนจะแหวใส่เสียงดัง

“ฉันจะไปคิดถึงคุณทำไมไม่ทราบ แฟนก็ไม่ใช่ บ้ารึเปล่า” พูดจบใบหน้าหวานก็เบือนหน้าหนีสายตาคมที่จ้องเธอเหมือนจะจับผิดอะไรสักอย่าง

โอ๊ย คนยิ่งเก็บอาการไม่เก่งอยู่จะจ้องอะไรนักหนา ไอ้มาเฟียบ้า

สุพัตราเอ่ยเข็นเขี้ยวชายหนุ่มในใจก่อนจะหันกลับมามองชายหนุ่มอีกครั้ง

“นี่ คุณจะมองฉันอีกนานไหม กะจะจ้องให้ท้องเลยว่างั้นเถอะ” สุพัตราเอ่ยถามชายหนุ่มที่จ้องเธออยู่ข้างหน้าด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

ให้ตายเถอะ จะจ้องอะไรนักหนาคะพ่อคุณกะจะให้ฉันท้องหรือ ถ้าฉันกับคุณเป็นปลากัดก็ว่าไปอย่าง เฮ้ย นี่เราคิดอะไรเนี่ยถ้าจะบ้าแล้ว ยัยใหม่ ใช่ เราต้องบ้าแล้วแน่ๆ เป็นเพราะนายคนเดียวเลย ไอมาเฟียขี้เก๊ก

“ผมว่าแค่จ้องคุณคงไม่ท้องหรอก แต่ถ้าทำอย่างอื่นมันก็ไม่แน่ จริงไหมครับคุณสุพัตรา” แดเนียลบอกหญิงสาวสีหน้าทะเล้นก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“นี่คุณ!”

สุพัตราชี้หน้าชายหนุ่มทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบแต่ก็ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าว่าชายหนุ่มดีไดแต่มองชายหนุ่มตาขวาง

แดเนียลเดินวนไปรอบห้องที่ให้หญิงสาวอยู่แกล้งทำทีเป็นจำโน่นจับนี้ในห้องดูทำทีเป็นไม่สนใจหญิงสาวทั้งทีริมฝีปากหยักลึกกำลังพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้สุดความสามารถ

นัยน์ตาสีนิลมองตามร่างหนาของแดเนียลที่เดินไปเดินมาในห้องเธออย่างไม่เข้าใจว่าเขาจะมาเดินดูของในห้องเธอทำไม

ไหนเขาบอกว่ามีธุระที่จะต้องไปจัดการแล้วทำไมถึงไปเสียทีมัวแต่มาเดินเล่นในห้องเธอทำไม คิดได้ดังนั้นริมฝีปากบางแต่อวบอิ่มจึงเอ่ยถามชายหนุ่มออกไปตามที่ใจคิดทันที

“คุณแดเนียล ไหนคุณบอกว่ามีธุระต้องไปจัดการไง แล้วทำไมถึงมาเดินในห้องฉันไม่ยอมไปจัดการธุระของคุณเสียที”

สุพัตราเอ่ยออกไปก็ทำหน้าสงสัยไปให้ชายหนุ่มที่หันกลับมามองทางหญิงสาวพอดี

แดเนียลมองหญิงสาวก่อนจะยิ้มเอ็นดูเมื่อเห็นใบหน้ารูปไข่เอียงคอสงสัยมาทางเขา ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปหาร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงใบหน้าคมของแดเนียลยื่นเข้าไปใกล้หญิงสาวที่นั่งมองเขาตาปริบๆ

“ก็แค่อยากได้กำลังใจแค่นั้น ไม่มีอะไรหรอก” แดเนียลตอบหญิงสาวก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์สายตาคมมองไปที่ริมฝีปากบางแต่ว่าอวบอิ่ม

“กำลังใจอะ...อื้อ”

ยังไม่ทันที่สุพัตราจะพูดจบประโยคริมฝีปากหยักลึกก็ประกบลงที่ริมฝีปากบางของเธออย่างไม่ทันตั้งตัวริมฝีปากของชายหนุ่มประกบริมฝีปากของหญิงสาวโดยไม่มีการรุกล้ำใดๆทั้งสิ้นก่อนจะถอนริมฝีปากหยักลึกออกช้าๆ

“นี่ล่ะ กำลังใจของผม”

นัยน์ตาสีน้ำเงินมองใบหน้านวลเนียนที่เริ่มขึ้นสีแดงอย่างเอ็นดูก่อนจะยกมือหน้าของตัวเองขึ้นหยี่ผมนุ่มสลวยสีน้ำตาลของสุพัตราอย่างอดใจไม่ไหวแล้วยืดตัวยืนเต็มความสูง

สุพัตราหน้าร้อนวูบด้วยความเขินอายทันทีที่รูว่าอะไรคือกำลังใจของชายหนุ่มก่อนจะก้มหน้าลงต่ำไม่กล้าสบตาสายตาคมที่มองมาอย่างขบขันที่เห็นเธอเขินอายได้อย่างน่ารัก

“ที่จริงผมอยากจะพาคุณไปด้วย แต่มาคิดดูอีกทีให้คุณอยู่ที่นี้จะดีกว่า” แดเนียลพูดจบก็เดินไปทางประตูห้องก่อนหันกลับมาทางหญิงสาวแล้วยิ้มกวนประสาทไปให้ร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งบนเตียงก่อนจะเอ่ยพูดกับหญิงสาว

“ในระหว่างที่ผมไม่อยู่ก็อย่าลืมคิดถึงผมด้วยล่ะ” พูดจบก็รีบปิดประตูหนีหมอนที่ลอยมาทันที

“ไอ้มาเฟียบ้า”

สุพัตราตะโกนว่าหลังจากที่หยิบหมอนปาใส่ชายหนุ่มแต่ไม่สำเร็จเพราะชายหนุ่มปิดประตูหนีทันก่อนจะระบายยิ้มออกมา

นิ้วเรียวบางแตะที่ริมฝีปากเมื่อนึกถึงจุมพิตที่ชายหนุ่มฝากเอาไว้ศีรษะเล็กทุยของสุพัตราสะบัดไปมาเมื่อคิดได้ว่าตัวเองนึกถึงชายหนุ่มมากเกินไปแล้วก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีก

“เฝ้าเธอไว้ แล้วถ้าฉันกลับมาเธอไม่อยู่ในห้องพวกนายจะโดนหนักและถ้ามีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับเธอให้รีบโทรมาทันที” แดเนียลบอกลูกน้องสองคนที่ยืนเฝ้าหน้าห้องของหญิงสาวก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น

ชายชุดดำสองคนเมื่อได้ยินดังนั้นก็ถึงกับกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอด้วยความหวาดหวั่น ในคำสั่งของคนเป็นเจ้านายก่อนจะก้มศีรษะทำความเคารพแดเนียลเมื่อเห็นร่างหนาของแดเนียลเดินผ่านไป

“วันนี้พวกนายอยู่ที่นี้ยกเว้นคาเรน นายต้องไปกับฉัน” แดเนียลพูดจบก็ก้าวขึ้นรถที่ลูกน้องเปิดประให้ทันที เมื่อคาเรนมือขวาของชายหนุ่มขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อยแล้วลีมูซีนจึงค่อยๆเคลื่อนออกไปจากหน้าคฤหาสน์ทันที

นัยน์ตากลมโตสีนิลเมื่อเห็นรถที่ชายหนุ่มเคลื่อนออกไปแล้วหญิงสาวก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่

“หึ คิดว่าจะขังฉันได้ตลอดไปหรอ ไม่มีทางซะหรอกนายมาเฟียขี้เก๊กเอ๊ย” สุพัตราเอ่ยต่อว่าชายหนุ่มในประโยคท้ายก่อนจะเดินเข้าไปห้องเพื่อทำการชำระร่างกายก่อนที่จะเดินทางหนีในคืนนี้

ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆร่างบางของสุพัตราที่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำลายเส้นสีขาวกับกางเกงยืนสีดำขาเดฟก็ออกมาจากห้องน้ำกับผ้าขนหนูสีขาวหนึ่งผืนเท้าบางเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงนอนนัยน์ตากลมโตมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

​