เสน่หาร้ายทวงรัก

บทที่ 2-1 : กักขังหน่วงเหนี่ยว!

ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่มีเฟอร์นีเจอร์ทุกอย่างครบสามารถอำนวยความสะดวกให้แก่ทุกคนที่อยู่ภายในห้องนี้ได้ยกเว้นหญิงสาวร่างบางที่นั่งหน้าหงิกอยู่บนเตียงนอนขนาดไซต์คิงส์

“นี่คุณ ฉันบอกแล้วไงว่าพรุ่งนี้ฉันต้องกลับประเทศของฉันแล้วคุณจะมาขังฉันไว้ในห้องบ้าๆนี้ไม่ได้นะ” สุพัตราตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มที่ยืนมองเธออยู่ข้างเตียงที่เธอนั่งอย่างไม่รู้สึกไม่รู้สาอะไรทั้งนั้น

“เหรอ”

แดเนียลตอบหญิงสาวแบบไม่ใส่ใจนักก่อนจะพูดประโยคถัดมาจนทำให้ร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงถึงกับอ้าปากอย่างคาดไม่ถึง “ไม่เห็นจะยาก คุณก็ไม่ต้องกลับไง แค่เนี่ยง่ายจะตาย”

“หึ พูดจาเอาแต่ได้ บ้านคุณอยู่นี้คุณก็พูดได้นี่ คุณไม่เป็นฉันคุณไม่เข้าใจหรอก” สุพัตราจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะพูดเสียงประชดประชันใส่ร่างหนาที่ยืนอยู่ข้างหน้า

“ใช่... ผมไม่เข้าใจคุณ เพราะฉะนั้นคุณจะต้องอยู่นี้ห้ามออกไปไหนถ้าผมไม่อนุญาต” แดเนียลเดินออกไปนอกห้องก่อนจะหันมาบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงออกจะแข็งๆพร้อมกับปิดประตูใส่หน้าหญิงสาวเมื่อเห็นร่างบางกำลังจะเดินตามออกมา

ปึงๆๆๆ

“นี่คุณ เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะกลับบ้านได้ยินไหมว่าฉันจะกลับบ้าน” สุพัตราเคาะประตูเรียกชายหนุ่มที่เพิ่งจะปิดประตูใส่หน้าเธอให้กลับมาเปิดประตูให้แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนที่อยู่ด้านนอกแม้แต่คำเดียว

“เหอะ ให้ตายเถอะ ทำไมคนอย่างสุพัตราจะต้องมาเจออะไรที่ไม่อยากเจอด้วยเนี่ย คอยดูนะถ้าฉันออกไปได้เมื่อไหร่ละก็ฉันจะแจ้งตำรวจให้หมดเลยไอ้พวกมาเฟียบ้า” สุพัตราบ่นอุบอิบกับตัวเองคนเดียวก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า

ทางด้านแดเนียลเมื่อกลับเมื่อออกมาจากห้องที่ขังหญิงสาวไว้ก็เดินกลับไปห้องทำงานของตัวเองทันทีเมื่อเปิดห้องเข้าไปก็เห็นคาเรนมายืนอยู่รอก่อนแล้ว

ร่างสูงใหญ่ของแดเนียลนั่งลงบนเกอี้บุนวมหลังโต๊ะทำงานด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา

“คุณแดนจะขังเธอไว้แบบนั้นจริงๆหรอครับ” คาเรนเอ่ยถามเจ้านายหลังจากเห็นเจ้านายนั่งอยู่บนเก้าอี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“อืม แต่ก็ไม่นานนักหรอกหลังจากที่ฉันพิสูจน์อะไรบางอย่างได้ซะก่อนว่าควรจะปล่อยเธอไปหรือจะให้อยู่ที่นี้ต่อไปดี”

แดเนียลเอ่ยตอบลูกน้องก่อนจะเอ่ยพูดประโยคถัดมา “และอีกอย่างเธอเป็นคนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะเอาเรื่องนี้ไปบอกใครอีกหรือเปล่า” แดเนียลเอ่ยตอบลูกน้องเสียงเรียบ

“แล้วคุณแดนจะทำยังไงต่อไปครับ”

“รอดูสถานการณ์ไปก่อนว่าจะดีขึ้นหรือจะแย่ลงกันแน่แล้วเราค่อยจัดการแล้วกัน อ่อ คาเรนนายช่วยไปสืบประวัติของสุพัตรามาให้ฉันด้วยเอาแบบละเอียดที่สุดเรื่องที่ฉันเรียกนายมาพบก็มีแค่นี้แหละ นายไปพักเถอะ”

แดเนียลเอ่ยบอกกับมือขวาของตัวเองเสียงเนิบนาบก่อนจะไล่ให้ลูกน้องที่เป็นมือขวานั้นไปพัก

“ครับ” คาเรนตอบรับเจ้านายด้วยน้ำเสียงสุภาพก่อนจะก้มศีรษะทำความเคารพแล้วเดินออกไปจากห้อง

สองวันผ่านไป

ร่างบางของสุพัตราตอนนี้กำลังเดินเวียนไปเวียนมาในห้องในหัวสมองของหญิงสาวกำลังคิดหาทางออกว่าจะทำยังไงต่อไปดีถึงจะออกไปจากที่นี้ได้

นิ้วเรียวบางยกขึ้นแตะริมฝีปากอย่างใช่ความคิดก่อนที่สุพัตราจะเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองดูบริเวณโดยรอบข้างล่างก็เห็นชายฉกรรจ์ยืนเฝ้าตามจุดต่างๆทั่วบริเวณบ้านจะเรียกบ้านก็ไม่ถูกเพราะบ้านหลังนี้ใหญ่โตเสียจนเธอต้องเรียกมันคฤหาสน์สิถึงจะถูก

สุพัตราเดินกลับเข้ามาภายในห้องอีกครั้งก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียงอย่างกลัดกลุ้มในหัวใจยิ่งนะ เธอจะทำอย่างไรดีถึงจะออกไปจากที่ได้โดยที่ไอ้มาเฟียบ้าอำนาจถึงจะไม่รู้พอเธอจะโทรหาเพื่อนก็หาโทรศัพท์ไม่เจอต้องเป็นฝีมือนายมาเฟียนั่นแน่เลยเอาไป แล้วเธอจะทำยังดีล่ะทีนี้ เฮ้อ

ศีรษะทุยล้มตัวลงนอนราบกับเตียงอย่างหมดแรกเปลือกตาบางของหญิงสาวปิดลงอย่างต้องการพักสมองและร่างกายทันใดนั้นเองเธอก็คิดอะไรออก

สุพัตราลืมตาขึ้นแล้วมองไปทางผ้าม่านที่ปลิวไสวเมื่อสายลมผัดผ่านเข้ามาก่อนจะก้มลงมามองที่ผ้าปูที่นอนวินาทีถัดไปริมฝีปากบางก็ยิ้มออกมาด้วยดีใจ

“ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ลองเสี่ยงดูสักครั้งก็ไม่เสียหายอะไรหรอก ยัยใหม่” สุพัตราพูดกับตัวเองด้วยความดีใจอย่างไม่ปิดบังทั้งๆที่ยังไม่รู้ผลลัพธ์เลยว่าจะสำเร็จหรือไม่

ร่างบางนอนกลิ้งไปมาบนที่นอนเล่นเพื่อรอเวลาที่จะได้หนีออกจากที่นี้ แต่จะว่าไปสองวันมาแล้วที่เธอไม่เห็นหน้ามาเฟียเผด็จการนั้นไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรอยู่ป่านนี้คงจะลืมไปแล้วล่ะมั่งว่าจับเธอมา แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องอะไรเราจะต้องไปสนใจผู้ชายพรรค์นั้นด้วยล่ะ เราควรจะสนใจหาทางหนีสิถึงจะถูก

กุ๊กกัก กุ๊กกัก