When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ตกค่ำวันเดียวกัน รามนั่งดูเสื้อที่พริมซื้อให้เมื่อตอนเย็น เขาใส่ไม้แขวนและแขวนไว้ให้มองเห็นได้ชัดตั้งแต่เปิดประตูเข้าห้องมาเลย ไม่ได้อยากจะเอามาใส่เพราะกลัวว่าสีจะตก นี่ของขวัญชิ้นแรกเลยนะ ขณะที่กำลังนั่งมองเสื้อที่แขวนไว้ตรงตู้แล้วนั่งยิ้มกับตัวเอง รามก็คิดอะไรบางอย่างออกขึ้นมา เขาหยิบโทรศัพท์มือถือและถ่ายภาพเสื้อที่แขวนอยู่หน้าตู้ส่งให้กับพี่สาวคนสวยได้ดู ฟึ่บ~ ราม : ขอบคุณนะครับ ถูกใจมากเลย พริม : เอาไปซักก่อนนะ อย่าเพิ่งใส่ เหม็นขี้เจ๊ก ราม : ผมจะแขวนไว้แบบนี้แหละครับ พริม : ทำไม? ราม : กลัวสีตกครับ กลัวเสื้อเป็นรอยด้วย พริม : เวอร์ไปละ พี่ซื้อมาให้ใส่นะ ก็เอาไปใส่สิ ก่อนใส่ก็อย่าลืมซักก่อนด้วย เดี๋ยวจะคันเอา ราม : ครับ ไว้ถ้าได้ออกไปไหน จะเอาใส่ไปหล่อๆ เลย พริมอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับ ซึ่งรามก็ไม่ได้ส่งข้อความหาอีกเช่นกัน แต่ถึงอย่างนั้น..เขาก็ยังมีแผนอยู่ ครึ่ง