Elvin’in söylediklerinden sonra kendimi büyük bir hızla dışarıya atmıştım. Ağlamak, artık benim ikinci ruh hâlimdi. Birincisi de bir türlü mutlu olamamaktı. Hayatımda bir engel vardı ve mutlu olmamın üzerinde duvar örüyordu. Ne yaparsam yapayım olmuyordu. Kutay’ın da arkamdan geldiğini biliyordum. Koşarak çıktığım için kolumdan tutup limanıma yasladı, beni.
Orası benim en güvendiğim yerdi ama ona bile haksızlık etmekten geri durmuyordum. Kendimden iğreniyordum. Ben, gerçekten normal değildim. “Ağlama, o şu an çok üzgün,” dediğinde kafamı iki yana salladım. Olanlardan ders çıkartmam gerekiyordu yoksa devamlı mutsuz olmaya devam ediyordum. Dairenin etrafında dönüp yine aynı noktaya geliyordum ve varış noktam yoktu.
“O, haklı. Neden her şey benim yüzümden oluyor? Farkında mısın, insanlara
