Zamansız ya da aniden gelen acılar ve mutluluklar asla unutulmazdı. Kalbin en ücra köşesine yer edinir ve oradan asla silinmezdi. Hatırlandıkça o günkü gibi hissedip durduğun bir anıya dönüşürdü. Bugün de benim için öyle olacaktı. Asla unutmayacağım bir anı olacaktı. Doktorun söylediği kulağımda yankılanırken Çağrı “Belemir!” diye bağırdı.
Kutay ne yapacağını şaşırmış bir bana bir de kuzenine bakıyordu ama benim yanıma ilerledi. Onun kollarından alıp kendine çekmişti. Gözlerim yarı açık yarı kapalıyken olanları küçük bir pencereden izleyebiliyordum. Elini, yanağıma koyup hafif hafif vururken “Belemir,” deyip kendime gelmem için uğraşıyordu ama ben artık kendime gelemezdim. Benim yüzümden bir bebek hayata gelmeden gözlerini yummuştu.
Kalp atışlarını artık duyamayacaktık ve onun için hay
