Beni en mutlu edecek şeyin gerçekleşmesiyle hayatımda hiç gülümsemediğim kadar gülümsedim. Hatta kahkaha attım. Ellerimi, havaya kaldırıp sonsuz şükürler yaptım çünkü bu anı ne zamandır bekliyordum. Belemir’in devamını getirmesini beklesem de uyuyakalmıştı. Olsun, beni hatırlamıştı. Beynindeki tozlu rafları temizleyip bizi çekip çıkartmıştı.
Bundan sonra biz daha mutlu olacaktık ve onu sevmekten bir an olsun vazgeçmeyecektim. Zaten, hiç vazgeçmemiştim ki… Her düştüğümde onun aşkı beni ayağa kaldırıp güç vermişti. Belemir’in bana olan aşkını hatırlamasını beklemek benim için o kadar yorucuydu ki ama en sonunda istediğime kavuşmuştum. Çağrı eninde sonunda bunun gerçekleşeceğini söyleyip beni motive ederken sabırsız davrandığım için kendime kızdım. Her şeyin bir zamanı vardı ve o an gelmişt
