Garip yolculuğu olan bir düşün içinde yaşıyorduk. Gördüklerimiz gerçek gibi gözükse de hayal olacak kadar da yalandı. Benim de hislerim hayaller gibiydi. Saniyeler sonra değişiyordu. Birden fikirlerimin değişmesinin nedenini kendim bile cevaplandıramıyordum fakat zamana bırakmıştım.
Zaman bize ilaç gibi gelecek ve yaralarıma merhem olacaktı. Ablam hep her şeyin olumlu yanına bak ki olumsuzluklar hayatından çıkıp gitsin, derdi. Burukça gülümsedim. Ben de artık bunu uygulayacaktım. Kutay’ın hayatıma girmesinin olumlu yanlarına bakacak ve mutlu olacaktım. Belimdeki ellerin sahibi, beni güzel seviyordu ve bunu hissettirmekten geri durmuyordu.
Telefonumdan saate baktım. Çok erken bir saatti. Yeniden, Kutay’a döndüğümde huzurla uyuduğunu gördüm. Kaşları çatık değildi, aksine düz bir çizgi hâ
