Hayatımda hep korktuğum şeyler olmuştu ve bunlara genellikle ailem sebep olmuştu. Bundan dolayı kendimin ailesi olmasından dahi korkuyordum. Üstüne ablamın yaşadıkları… Sanki ben de öyle olacağım diye kendimi yiyip duruyordum. Kutay’a korkularımı açtığım için rahatlamıştım çünkü her zaman, her konuda yanımda oluyordu.
Kafasını iki yana salladı. “Asla,” deyip alnımı öptü. Benim onlar gibi olmayacağıma inanıyordu. Bunu söylemesi bile beni aşırı derecede mutlu etmişti. Burukça ona baktım. “Bana, benden çok güveniyorsun,” diye fısıldadım. “Güvenmek zorundayım.”
Zorunda değildi. Devam etti. “Bunu kendi isteğimle yapıyorum, Belemir. Kimse zorlamıyor. Öyle bana bakma,” diye fısıldadı. Bakışlarımı anlayabiliyordu. Burukça gülümsedim. “Öyle bakmıyorum sana, Kutay. Teşekkür ederim,”
Tam bir şey
