Ruhum, bedenime ağır geliyor ve özgürlüğe kavuşmak için çırpınıyordu. Bu ağırlığın sebebi ise bir haftada yaşadıklarımdı. Yalnız ve kimsesiz hissediyordum. Sanki kimse beni sevmez, sevse bile bir gün benden vazgeçer… Hislerim çok tuhaftı ve iç sesimi dinlediğim her dakika daha da dumura uğruyordum.
Düşünceler bir bir beynimde yer edinirken kalbim hızlanıyor ve başım dönüyordu. Bütün bedenim uyuşup mide bulantısından kıvranıyordum. Buna da psikolojide panik atak diyorlardı. Uzun süredir geçirmediğim ataklarım çoğalmaya başlamıştı.
Kutay ile yaşamaya başladıktan sonra hiç atak geçirmeyen ben, şimdi her gece kısa süreli ataklar yaşıyordum. Evde sürekli yaşadığım bu his, burada da beni bulmuştu. Ablamın ölümünden sonra başlamıştı. Kazadan sonra ise günde birkaç kez olmaya başlamıştı.
Bab
