Gözlerimden akan yaşla Kutay’ın ellerinden kurtulmaya çalışıyordum ama kurtuluşum yok gibi duruyordu. Ellerine tutup boğazımdan çekmeye çalıştım. O kadar güçlüydü ki milim oynatamıyordum. Kısık sesli bir şeyler mırıldanıyordu ve anlamıyordum. Yüz ifadesi öylesine korkunçtu ki en son Cenker’in babasına böyle bakmıştı.
Nefessizlikten gözlerim kapanmaya başlıyordu. “K-Kutay, benim B-Belemir,” dedim, zor bir şekilde. Konuşmak o kadar zordu ki sesim çok kısık çıkmıştı ama onun mırıltıları kesilmişti. Boğazımdaki eli gevşedi ve yüzündeki ifade değişti.
Ellerini tamamen çekince derin derin nefes almaya başladım ama öksürüklerim buna engel oluyordu. Kutay ben ne yaptım gibisinden bana bakarken telaşla “Belemir,” dedi. Koluma dokunacakken ister istemez ondan uzaklaştım. Bu, tamamen içgüdüsel ol
