Kabuk bağlamamış bir yaranın tekrar açıldığını hissediyordum ve hepsi benim yüzümdendi. Yüzüne bakarken o, bana bakmıyordu. “Kutay, ben!” diyecekken konuşmama fırsat tanımadı. Eliyle beni durdurup odadan çıktı. Gitmemi istiyordu. Benden vazgeçmişti. Haklıydı, ben onu çok kırmıştım.
Evden nasıl çıktım bilmiyordum. Yıkılmıştım. O yüzüğün soğukluğunu hâlâ avucumda hissederken kalbime kadar işlemişti. Gözlerimden yaşlar akarken son kez eve baktım. Bu ev, benim yuvam olmuştu ve şimdi ben buradan gitmek zorundaydım. Evden çıkacağıma dair emir almış olmaları gerekiyor ki kapılar açılmıştı.
Bu kadar kolay mıydı, vazgeçmek? Kutay’ı gördüm. Tepkisizce yüzüme bakıyordu. Ben gitmek istemiyordum ama gitmeme engel olmuyordu. Gitme dese koşa koşa yanına gideri, dudaklarına yapışırdım. Evden tamamen ç
