Berceste’den
Kardeşimin gözleri kapanınca Kutay ve benim acı yakarışım bütün her yere dağıldı. Acıyan bir tek kalbim değildi, bütün hücrelerimdi. Ellerim onun kanayan omzundaydı. Allah’tan sağ tarafıydı ve kalbine gelmemişti. Kutay da yanına çökmüş, ellerini yüzüne koymuştu. Gözlerinden yaşlar boşalıyordu.
“Belemir, aç gözlerini,” diye haykırarak ağlayan bu adam gerçekten güzel seviyordu. Onun sevgisini ben bile hissetmiştim. Çağrı da yanımıza çöküp “Hastaneye gitmemiz gerek,” dediğinde Kutay, sevdiği kadını kucağına aldı ve iki adımda arabaya götürdü. Arabanın arka kapısını açıp sevdiği kadınla oraya yerleşti.
Ben de yanlarına oturup Çağrı’nın verdiği bez parçasını yarasına bastırdım. Çağrı şoför koltuğuna oturup arabayı çalıştırırken Savaş, korumalara emirler yağdırıyordu. Ilgaz da
