ENGINEER 14 | ชักจะอดใจไม่ไหว |
1345 Words
ENGINEER 14
| ชักจะอดใจไม่ไหว |
อีกด้าน [ก่อนหน้า]
"เห้ยไอเดล น้องแคร์ยืนคุยกับหนุ่มหว่ะ" เลโอเรียกเดลให้หันไปมองหญิงสาวที่เพื่อนเขาชอบนักชอบหนา
พวกเขาทั้งห้ายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอพอดี แต่คนที่เห็นหญิงสาวคนแรกจริงๆไม่ใช่เลโอแต่เป็นคาร์เตอร์ เขาเห็นก่อนพวกมันอีกแต่แค่ไม่พูด
"ใครวะ" เดลหรี่ตามองผู้ชายที่กำลังยืนคุยกับหญิงสาวที่เขาชอบ "หรือไอหมอนั่นมันจะมาจีบว่าที่แฟนในอนาคตของกู ไม่ได้การละ" ใครจะยอมให้ชายอื่นมาปาดหน้า ยังไงซะไอเดลคนนี้ต้องพิชิตใจสาวน้อยหน้าหวานให้ได้
"หยุดเลย" นัทรีบคว้าปกคอเสื้อก่อนที่เดลจะเดินข้ามถนนไปหาเธอ
"ไอนัทปล่อย กูจะไปดูหน้ามันชัดๆ"
"มึงไม่ได้ชอบน้องแคร์หรอก มึงก็แค่อยากหว่านเสน่ห์ แล้วอีกอย่างน้องมันไม่มีทางชอบมึงแน่นอนมึงดูไม่ออกหรอน้องกลัวมึงจะตายไป" นัทบอก เขาก็พูดตามที่เห็น ไอเพื่อนคนนี้มันจู่โจมน้องเกินไป ถึงยังไงน้องก็ไม่เอามันหรอก ไม่เหมาะกับคนเจ้าชู้อย่างมันเลยสักนิด เขาสงสารน้องถ้าเกิดหลวมตัวเป็นมาแฟนกับมัน
"น้องแคร์อาจจะเขินกูหรือเปล่า" เดลยังคงเข้าข้างตัวเอง คิดว่าสักวันยังไงเธอก็ต้องใจอ่อน
"แล้วมึงมีไลน์น้องเขายัง" นัทถาม เดลได้แต่ส่ายหัว
"เบอร์หล่ะ" เลโอเสริมต่อ เดลก็ยังคงส่ายหัวจนเริ่มหน้าเสีย
"เฟสบุ๊คมียัง?" ล็อคถาม สรุปเพื่อนเกือบทุกคนถามเขาหมด แต่เขากลับไม่มีโซเชียลที่สามารถติดต่อเธอได้เลย แบบนี้หรอที่มันจะจริงจัง
นัทกอดคอแล้วพูด "มึงอย่าไปยุ่งกับน้องเลย น้องเขานางฟ้า ส่วนมึงอ่ะนรก" ประโยคท้ายนัทตะโกนเข้าไปที่หูเดลเต็มๆ นั่นทำให้เดลวิ่งไล่เตะเพื่อนตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย
คาร์เตอร์ยังคงมองหญิงสาวที่ยังคงยืนคุยกับชายหนุ่มอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่น่าแปลกปกติเธอจะอยู่กับเพื่อนสาวตลอดแต่วันนี้กับไม่มีใครยืนอยู่ข้างๆ เขาชักนึกอะไรสนุกๆออกก่อนจะบอกลาเพื่อนๆ
"กูกลับก่อน" เขาบอกแค่นั้นแล้วเดินไปยังลานจอดรถด้านหลังของตึกวิศวะ
หวังว่าเธอยังยืนอยู่...
คาร์เตอร์ขับรถสปอร์ตหรูคันสีแดงออกมา ก็ยังเจอเธอยืนคุยกับชายหนุ่ม เขาจึงหยุดรถจอดเทียบข้างฟุตบาทตรงที่เธอยืนกับชายหนุ่มแล้วกดกระจกรถลง
"ขึ้นรถ" เขาเรียกหญิงสาวที่กำลังตกใจที่เห็นหน้า ทำไมจะต้องตกใจขนาดนั้นด้วย
"ขึ้นรถ" เขากดเสียงต่ำย้ำอีกครั้งว่านี่คือคำสั่ง
"เอ่อ..." เธอยืนลังเลจนคาร์เตอร์ชักเริ่มหงุดหงิด อย่าทำให้เขาต้องขายขี้หน้าต่อหน้าไอหนุ่มที่เธอยืนคุยอยู่ เพราะปกติเขาไม่เคยเรียกสาวคนไหนขึ้นรถถ้าไม่มีเรื่องอย่างว่าแต่กับเธอคือคนแรก
"จะยืนอีกนานไหม" เขาถามเสียงแข็งก่อนใช้สายตาคมดุจ้องมองเธอเป็นคำสั่งอีกครั้ง และในที่สุดเธอก็เปิดประตูรถขึ้นมานั่งข้างๆ โดยที่ไม่สนใจไอหนุ่มคนนั้นอีก
เขาชนะ!
°°°°°°°°°
พอฉันเปิดประตูขึ้นมานั่งในรถสปอร์ตสีแดงคันหรู สายตาคมดุของเจ้าของรถจ้องมองฉันเหมือนมีคำถาม
"ใคร" เขาถามเสียงเรียบก่อนจะออกรถ
"ปะ เป็นรุ่นพี่ค่ะ"
"อืม เห็นยืนคุยอยู่นานสองนาน"
"เห็นหรอคะ"
"ใช่" เขาเห็นตอนไหน แล้วที่เรียกฉันขึ้นรถมาด้วยคือจะคุยอะไรกับฉันหรือเปล่า
"ใช้น้ำหอมอะไร" จะถามเรื่องน้ำหอมหรอ แต่ฉันไม่ได้ใช้น้ำหอมนี่หน่า
"ไม่ได้ใช้ค่ะ" ฉันเลยดึงเสื้อนักศึกษาตรงหน้าอกขึ้นมาดม หรือว่ากลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม พี่คาร์เตอร์เลยคิดว่าฉันฉีดน้ำหอมมา
พี่คาร์เตอร์เพิ่งขับรถไปได้ไม่ไกลนัก เขาก็จอดรถเทียบฟุตบาท นี่ยังไม่ทันจะพ้นจากมหาลัยเลยนะ หรือว่าเขาอยากให้ฉันลงจากรถ ก็ได้นะ เพราะไม่ได้อยากจะขึ้นรถพี่เขา แต่เพราะกลัวสายตาคมดุที่จ้องแบบนั้น มันเลยทำให้ฉันต้องเอาตัวรอด ใจดีสู้เสือไว้ก่อน
เขาปลดสายเบลล์แล้วเคลื่อนใบหน้าคมเข้ามาใกล้ๆซอกคอของฉัน มันใกล้มากจนฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอ ฉันนั่งตัวแข็งไม่กล้ากระดุกกระดิกหรือขยับตัวแม้แต่น้อย
"นั่งรถไม่คาดสายเบลล์มันอันตรายนะ" เขาพูดกระซิบทำไมฉันถึงได้ขนลุกซู่ไปทั้งตัวแบบนี้นะ พี่คาร์เตอร์จับสายเบลล์มาคาดให้กับฉัน บอกกันก็ได้หนิ ไม่เห็นจะต้องเอาหน้ามาใกล้ๆเลย หัวใจแทบจะหยุดเต้น ไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ขนาดนี้มาก่อน
"ขะ...ขอบคุณค่ะ" กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ เมื่อเขาคาดสายเบลล์เสร็จ รถคันหรูก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันกำสายเบลล์แน่นแล้วพูดต่อ "จะ...จอดข้างหน้าด้วยค่ะ" ฉันไม่อยากอยู่บนรถกับพี่เขาสองต่อสองนานๆ ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงมากๆกลัวเขาจะได้ยิน
ดะ เดี๋ยวนะ ฉันบอกให้พี่เขาจอดข้างหน้าแต่ทำไมเขากลับเร่งคันเร่งให้ไวขึ้นแบบนี้ ฉันกลัว มันอันตรายมาก
ตอนนี้ฉันกำสายเบลล์แน่นกว่าเดิม แล้วหันหน้าไปมองคนข้างๆ ใบหน้าคมเรียบนิ่งไม่แสดงอาการใดๆออกมา ราวกับว่าพี่เขาขับรถเร็วแบบนี้เป็นปกติ
"ไหนๆก็อยู่คอนโดเดียวกัน ก็กลับด้วยกันจะเป็นไรไป" เขาพูดเสียงเรียบแต่ฉันแอบเห็นที่มุมปากเข้ายิ้มเล็กๆ มันแปลกจนฉันต้องพูดปฏิเสธอีกครั้ง
"ยะ...ยังไม่ได้เข้าอยู่ จะ จอด...ว๊าย~" พอปฏิเสธพี่คาร์เตอร์เร่งคันเร่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ทำอย่างกับตอนนี้กำลังลงสนามแข่งรถ
"พี่คาร์เตอร์ จะ จอดค่ะ แคร์จะลง" ยิ่งปฏิเสธเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขับเร็วขึ้น ฉันจึงต้องหลับตาปี๋เพราะความกลัว ไม่กล้าลืมตามอง และก็ไม่กล้าพูดปฏิเสธอีก
เพียงแค่อึดใจ พอรู้สึกได้ว่ารถจอดนิ่งสนิท ฉันจึงค่อยๆลืมตามองไปรอบๆ นี่มัน...ลานจอดรถ "ทะ ที่ไหนคะ" ฉันถาม นั่นทำให้เขาต้องขมวดคิ้วก่อนจะตอบ "คอนโดไง"
"คอนโด?" ฉันถามย้ำ "ลงสิ อยากลงไม่ใช่" พี่คาร์เตอร์กำลังไล่ฉันลง? บอกตั้งแต่อยู่ในมหาลัยแล้วว่าให้จอดก็ไม่จอด แล้วนี่เขาจอดชั้นไหน ว่าแต่ที่นี่คือลานจอดรถของคอนโดที่ฉันกำลังจะอยู่ที่เดียวกับพี่เขาใช่หรือเปล่า ก็น่าจะใช่
"ไม่ลงหล่ะ หรือว่าจะต้องอุ้มลง ก็ได้นะไม่ติด" พี่คาร์เตอร์ทำท่าจะเปิดประตูลงจากรถ เห็นแบบนี้ฉันก็รีบถอดสายเบลล์แล้วเปิดประตูลงจากรถทันที ไม่รอให้เขาต้องมาอุ้มฉันหรอกนะ
เมื่อปิดประตูรถ ฉันยืนมองหาประตูทางออกเพื่อจะลงลิฟท์ไปยังชั้นล่าง "ขอตัวนะคะ" เหมือนเห็นแสงสว่างแล้ว ฉันจะได้พ้นจากพี่เขาสักที สองเท้าเล็กๆของฉันรีบเดินเข้าไปในตัวคอนโดเพื่อกดลิฟท์ แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามายืนอยู่ข้างหลังใกล้ๆในระยะประชิด ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหู "หอมแบบนี้ชักจะอดใจไม่ไหวซะแล้วสิ"
°°°°°°°°°
- Writer
